ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
22/04/2023
•
Ένα κείμενο του Νίκου Καραγιαννίδη, από τον ''ΦΙΛΑΘΛΟ'' στις 21 Απριλίου 2003. Ημέρα ντροπής για πολλούς Έλληνες; και γιορτής για κάποιους άλλους. Ξεχασμένα πράγματα θα πεις κι εμείς να σημειώσουμε ότι φέτος, το 2023 για πρώτη ίσως φορά κόμματα και μέσα πέρασαν μάλλον στο ντούκου την επέτειο του απριλιανού πραξικοπήματος του 1967. Το κείμενο του Νίκου Καραγιαννίδη;
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ
Μετά από κάποιες δεκαετίες στη ζωή αντιλαμβάνεται κανείς πως ένα γεγονός, το ίδιο γεγονός, το βλέπει με μεγαλύτερη ωριμότητα όσο περνούν τα χρόνια. Από την άλλη είναι αποδεδειγμένο ιστορικά ότι όλες οι επαναστάσεις οι λαϊκές, όλα τα κινήματα τα λαϊκά πέρα από την απουσία ήθους, από την αδιαφορία στην εφαρμογή των νόμων και την κτηνωδία απέναντι σε κάθε αίσθημα δικαίου, διακρίθηκαν για μια επιθεωρησιακού τύπου κωμικότητα. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ένα γελοίο υποκείμενο. Κι όχι μόνον ο αρχηγός της χούντας, και ο υπαρχηγός Στυλιανός Παττακός ήταν άτομο της της πλάκας, της πολύ πλάκας
Ο Ανδρέας Παπανδρέου τι ήταν; Γραφικός τύπος κι αυτός, όμως δεν σου έδινε σε καμμιά περίπτωση την εντύπωση πως είναι Αυλωνίτης, Σταυρίδης και Λογοθετίδης. Με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στήθηκε μια άλλη χούντα στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι ο Ανδρέας πολιτικά ΑΠΕΤΥΧΕ. Αν, βέβαια, δεχθούμε πως δεν είχε σκοπό να κάνει χούντα, να στήσει ένα κομματικό κράτος. Αυτό συνέβη, όμως.
Είναι ΑΔΥΝΑΤΗ η επικράτηση χουντικού κράτους, του κομματικού κράτους αλλά με αρχές, όχι μόνο ηθικές, με αξιοκρατία και, κυρίως, με σεβασμό στους νόμους. Το κόμμα, το όποιο κόμμα ζητάει τη ψήφο και από πολίτες ιδεολογικά και κοινωνικά αντίθετους είναι κόμμα χωρίς αρχές.
Ο Παπαδόπουλος με παιδεία Εδώ γελάμε, χωρίς κουλτούρα, ένας καραβανάς σκέτο νούμερο, ΗΘΕΛΕ να κάνει δικτατορία. Ο Παπανδρέου υποτίθεται πως ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να κάνει δικτατορία, όμως του προέκυψε, αφού με το ΠΑΣΟΚ η πολιτική Ελλάδα γνώρισε ένα αισχρό καθεστώς όπου οι ημέτεροί, οι πρασινοφρουροί πηδούσαν εν ψυχρώ τον κρατικό μηχανισμό στο όνομα της περιβόητης και ανύπαρκτης... αλλαγής.
Ο Μάκης Ψωμιάδης φατσικά δίνει την εικόνα γραφικού σκληρού μαφιόζου, όμως έχει μια γνησιότητα φυσιογνωμικά και μια κωμικότητα για όσους έχουν μάτι κινηματογραφικό. Το ίδιο και ο Αχιλλέας Μπέος που κινηματογραφικά κουβαλάει μια παιδικότητα, μια αθωότητα πέρα από τα νταηλίκι του, την μαγκιά του και την ετοιμότητά του να μπουκάρει γενικώς.
Κολοσσοί κωμικοί ηθοποιοί ήταν ο Χατζηχρήστος, ο Μακρής. Απεναντίας ποτέ δεν μ’ έκανε να γελάσω ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Άλλο είναι κάποιος κωμικός κι άλλο παριστάνει τον κωμικό.
Διαβαστε ακομα: