ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

Στον Πύργο, όπως είδε όλη η Ελλάδα, ξαναναστήθηκε για μια ακόμα φορά η αίθουσα βασανιστηρίων, αυτή τη φορά για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Αυτό, δηλαδή, που έγινε δεν ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας. Ήταν μια ανοιχτή συμμετοχή όλου του κόσμου του Παναθηναϊκού σ' ένα κολαστήριο, σ' ένα δεσμωτήριο όπου για μιάμιση ώρα και, ειδικά, μέχρι να το βάλει ο μαύρος, υπέφερε η ψυχούλα τους.

Ποια βασανιστήρια που καταγγέλουν στο Ιράκ; Στο φινάλε εκεί υπάρχουνε οι δυτικοί και η στρατιωτική τους επέμβαση, και οι αντιστασιακοί. Στο Ιράκ γίνεται πόλεμος. Υπάρχουν αντίπαλοι. Ο Παναθηναϊκός, όμως, δεν είχε κάποιον για αντίπαλο. Κανείς, δηλαδή, δεν τον κυνηγούσε, ούτε και υπήρχε κάποιος να τον ενοχλεί. Κι όμως. Έψηνε το ψάρι στα χείλη των οπαδών του όπως σε κάθε αγωνιστική.

Τους βάζελους, δηλαδή, δεν τους βασάνισε ούτε η διαιτησία, ούτε το κατεστημένο κάποιας παράγκας, ούτε κάποιος Ολυμπιακός. Έτσι είναι. Εδώ μιλάμε για τρομερά βασανιστήρια. Κι ευτυχώς που στα τρία ματς υπήρχε ένας παίκτης, ο Ολισαντέμπε, και γλύτωσε όχι τον Παναθηναϊκό, αλλά τους βάζελους. Ο Ολισαντέμπε δεν έδωσε κανένα πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό. Λάθος, κύριοι. Δεν το καταλάβατε σωστά. Η προσφορά του ήταν η λύτρωση στους βαζέλους. Αυτή χάρισε. ποιο πρωτάθλημα;

Γνωρίζεις τι σημαίνει βασανιστήριο; Έχεις βασανιστεί ποτέ; Και δεν μιλάω ψυχικά, όπως οι βάζελοι, αλλά και σωματικά. Κυρίως σωματικά. Να, τι έχω να πω. Και σοβαρά τώρα θα την πάμε τη δουλειά εκεί που πρέπει να την πάμε. Ντροπή. Είναι ατέλειωτη ντροπή να ξεσηκώνεται κάθε αντίδραση για το μέγα θέμα των ημερών στον πλανήτη, δηλαδή τα βασανιστήρια στους Ιρακινούς από τους Αμερικάνους και τους Άγγλους.

Ντροπή, λέει ο αποδυτηριάκιας να χαρακτηρίζονται ντροπή του δυτικού πολιτισμού αυτές οι αποκαλύψεις για τα βασανιστήρια στο Ιράκ- σοκάρουν αληθινά την παγκόσμια κοινή γνώμη. Θα πέσει σεντόνι, δεν το γλυτώνουμε. Από πάνω μέχρι κάτω, μια κι έξω. Θα κάνω κι εγώ το δικό μου βασανιστήριο. Σίγουρα.

Όποιος διαβάσει σήμερα κυριακάτικο και σεντονάτο αποδυτηριάκια θα είναι σα να βρεθεί στο μπουντρούμι με τα εργαλεία, τα αμέτρητα εργαλεία με τα οποία ήταν εξοπλισμένο ένα καθωσπρέπει μηχανοστάσιο βασανιστηρίων. Τι λέμε τώρα; Για το κορυφαίο των κορυφαίων κεφάλαιο, για το μακράν Νο1 πράγμα που στηρίχθηκε ο πολιτισμός της ανθρωπότητος. Όπως ακριβώς το λέω και δεν δέχομαι κουβέντα δεύτερη. Αυτό που υπάρχει σήμερα, όπως υπάρχει, και λέγεται παγκόσμιος πολιτισμός δεν κτίστηκε από τα τεράστια μυαλά φωτισμένων ανθρώπων, ούτε από τις επαναστάσεις και τα κινήματα των λαών. Όχι, κύριε, Αυτό που υπάρχει, όπως θες χαρακτήρισέ το, αυτό το παγκόσμιο γίγνεσθαι, το σύστημα κοινωνικής και πολιτικής και οικονομικής ζωής επηρεάσθηκε καταλυτικά και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο από τα βασανιστήρια. Ναι, κύριε. Και δεν το συζητώ.

Τίποτα στον κόσμο, τίποτα, ρε, δεν περπάτησε, μια νέα ιδέα, ένα νέο ρεύμα, νέο πνεύμα χωρίς αυτό να κουβαλά μαζί του το στοιχείο της εξουσίας. Δεν μιλάμε τώρα για μαλακίες, μιλάμε για πράγματα συγκλονιστικά, συνταρακτικά στην πορεία του ανθρώπινου γένους. Λοιπόν. Τίποτα, μα τίποτα δεν προχώρησε, ούτε ένα βήμα χωρίς βασανιστήρια. Δεν ομιλώ για περιστασιακή βία, τυφλή και παρορμητική απέναντι σε μια ακαριαία ή προγραμματισμένη αντίδραση, μια αλλαγή, μια επανάσταση. Όχι. Ομιλώ για ψυχρές, για μελετημένες και επιστημονικά μεθοδευμένες πράξεις βασανισμού ευρείας κλίμακος που όλοι έκαναν. Ακριβώς. Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ηγέτης, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ, στρατιωτικός ή πολιτικός, πνευματικός ή θρησκευτικός, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ, όποιος άφησε το προσωπικό του στίγμα στην Ιστορία και να μη ντροπιάστηκε από βασανισμούς αντιπάλων. Να ξέρουμε τι λέμε.

Η εκκλησία, αναφέρομαι στην χριστιανική εκκλησία, είναι από καταβολής Ιστορίας ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΣ της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου σώματος. Κανένας άλλος εξουσιαστής στον πλανήτη, απ' όλα τα μεγαλύτερα κτήνη που γνώρισε ο άνθρωπος, δικτάτορες, πολέμαρχους, ανθρωποφάγους, κανίβαλους, κανένας, μα κανένας δεν μπορεί να συγκριθεί, διότι όλοι ΥΣΤΕΡΟΥΝ στα βασανιστήρια, όσα έγιναν στο όνομα της χριστιανικής πίστεως. Και για να ξέρουμε τι λέμε, μιλάμε για βασανιστήρια με θύματα στρατιές ανθρώπων, για βασανιστήρια που κράτησαν αιώνες, που γινόντουσαν από ιερείς και αξιωματούχους της εκκλησίας και μέσα σε ειδικούς χώρους εκκλησιαστικούς και μοναστηριακούς. Με την ευκαιρία να προσθέσω ότι ΙΣΤΟΡΙΚΑ έχει καταγραφεί πώς τα χριστιανικά βασανιστήρια της δυτικής εκκλησίας ήταν τα πιο εφευρετικά σε επινόηση, μάλλον σε ευφυία, και με μια ατέλειωτη ποικιλία.

Ακόμα είμαι στην αρχή. Τη φρίκη θα τη συναντήσεις παρακάτω, αγαπητέ αναγνώστα. Μιλάμε, άλλωστε, για τα βασανιστήρια, άσχετο ποιος πούστης εξουσιαστής τα διαπράττει. Ο κάθε πούστης, όμως, δεν είχε τα παπάρια να παραδεχθεί ότι «Δεν γίνεται να μη βασανίσω, να μη στείλω δεκάδες και χιλιάδες ακόμα αντιδραστικούς, αντιστασιακούς, αντικαθεστωτικούς, αντιπολιτευόμενους». Με εξαίρεση την εκκλησία. Μόνον η εκκλησία που εκπροσωπεί τον θεό και, μάλιστα, η χριστιανική εκκλησία που υπηρετεί την θρησκεία της αγάπης και των αδύναμων, μόνον η εκκλησία, λέω, είχε νομιμοποιήσει τα πιο θηριώδη βασανιστήρια σε υπόγεια κολαστήρια απόλυτης σκληρότητας.

Αποδυτηριάκια διαβάζεις; Ποιος είμαι εγώ, ένας μαλάκας της πλάκας να βγω στο μπαλκόνι μ’ ένα σεντόνι και να καταγγείλω τα βασανιστήρια στο Ιράκ; Όχι, κύριε. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι τα βασανιστήρια είναι η μεγαλύτερη ξεφτύλα του ανθρώπου. Πρόσεξε, σε παρακαλώ, τι διαβάζεις. Εγώ δεν κατηγορώ ούτε την εκκλησία, ούτε καμία εξουσία που υποχρεώνεται να καταφύγει στα βασανιστήρια, ούτε τους βασανιστές, που υπηρέτησαν το λειτούργημα του βασανιστή. Μάλιστα, κύριε. Την αλήθεια αντέχεις να τη διαβάσεις; Κανένας, ποτέ, δεν είπε αυτή τη μεγαλύτερη αλήθεια της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη. Ότι είναι λειτούργημα ο βασανιστής. Κακό. Απάνθρωπο. Καταδικαστικό. Ντροπιαστικό. Λειτούργημα, όμως. Λειτούργημα όπως ακριβώς η κοινωνία έχει λειτούργημα τον δικαστή, τον αστυνομικό, τον δημοσιογράφο, τον εφοριακό, τον πολιτικό, τον στρατιωτικό, τον κληρικό, τον τελωνειακό, τον πυροσβέστη. Γιατί λειτούργημα και ο βασανιστής; Άντε, να σ’ αφήσω να ρίξεις μια ματιά στο έβδομο βιβλίο.

Διότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, ζώο λέω, όχι θηρίο, και ως κοινωνικό ζώο, ον που δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς κοινωνική οργάνωση, ο άνθρωπος κτίζει εξουσίες. Αναπόφευκτα. Νομοτελειακά. Παραδίδει εξουσίες ο άνθρωπος στις όποιες δομές κοινωνικές ζωής στήνει. Αυτές, όμως, οι εξουσίες για να περπατήσουν τα ευγενή απωθημένα αυτού του κτήνους που λέγεται άνθρωπος, για να δικαιώσουν τις προσδοκίες του, θα πρέπει να κτίσουν καθεστώτα. Είναι μια διαδικασία που πάντα συναντά εμπόδια, ανθρώπινα εμπόδια, όχι εμπόδια από βουνά και ποτάμια, χιονοθύελλες και σεισμούς.

Δεν είναι υπόδικος στο αίσχος των βασανιστηρίων μόνον ο βασανιστής, ο επαγγελματίας δήμιος, ο δημόσιος υπάλληλος που νόμιμα, επίσημα και με την άδεια του εισαγγελέως και του βασιλέως κι αυτού ακόμα του Πάπα, της πιο μεγάλης χαμούρας. Υπόδικος είναι και ο θεατής των βασανιστηρίων. Το ξέρω ότι σήμερα ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να βλέπει μπροστά στα μάτια του το αποτρόπαιο, το φρικαλέο έγκλημα. Όχι, ο άνθρωπος δεν άλλαξε, ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος. Η ζωή άλλαξε, το σκηνικό άλλαξε. Σ' ένα άλλο σκηνικό, όπως στους περασμένους αιώνες, όχι τους μακρινούς, λέω τους πολύ κοντινούς, τους πάρα πολύ χθεσινούς αιώνες, ο άνθρωπος παρακολουθούσε συνειδητά και γούσταρε το θέαμα των δημοσίων βασανιστηρίων, μάλιστα και το φινάλε, την εκτέλεση του θύματος.

Διαβάζεις αποδυτηριάκια. Διαβάζεις αυτόν που σου λέει τις αλήθειες. Και μια αλήθεια που την έχω καλλιεργήσει με αρκετούς τρόπους για να σου δώσω τον καρπό της και να τον γευθείς είναι ότι ο λαός είναι μια διαχρονική ξεφτύλα. Δεν μιλάω για τον άνθρωπο, δεν μιλάω για το άτομο. Άλλο αυτό. Εντελώς άσχετο πράμα είναι ο άνθρωπος μόνος του, κι άλλο η μάζα, ο λαός που λένε. Η κτηνωδία του ανθρώπου ανθίζει από τα πιο δηλητηριώδες φυτό που λέγεται λαός.

Για πολλά χρόνια και μέχρι πριν δυο αιώνες οι βασανιστικές εκτελέσεις εγκληματιών και «εγκληματιών» αποτελούσαν και γαμώ το δημόσιο σώου. Όπως το διαβάζετε. Σώου. Όχι θέαμα με την ελληνική έννοια, την καλλιτεχνική. Σώου με την αμερικάνικη έννοια, που απαιτεί ένα σκηνικό, μια επίδειξη μ' όλα τα απαραίτητα στοιχεία που καυλώνουν τα κατώτερα ένστικτα, τα πιο φτηνά, τα πιο ζωώδη. Όταν το άτομο πολτοποιείται και βράζει στο καζάνι που λέγεται λαός.

Σώου. Που σημαίνει ότι ο δήμιος υποδύεται ένα ρόλο στη σκηνή και ως σώουμαν μπροστά στο φιλοθεάμον κοινό θα πάρει το κεφάλι του θύματος με τις κατάλληλες κινήσεις, με θεατρικότητα, προκειμένου να ικανοποιήσει και τους τζαμπατζήδες κι εκείνους που πλήρωσαν εισιτήριο. Βέβαια. Στις δημόσιες εκτελέσεις ανθρώπων, όχι γαϊδουριών και γουρουνιών, όλο το κόλπο ήταν πανηγυρικό, με εξέδρα ειδική αριθμημένων εισιτηρίων, με μουσικές, στολές, με σημαίες, μ' όλες τις λεπτομέρειες να υπακούν σε μια σκηνοθετική επιμέλεια, όπως το λέω, όπου ο κόσμος διψασμένος γνωρίζει ότι θα παρακολουθήσει μια μακάβρια τελετουργία, ένα μονόπρακτο θεατρικό έργο με δυο πρωταγωνιστές. Τον κατάδικο και τον δήμιο. Μαραντόνα και Ζιντάν τον θέλουν τον δήμιο οι από κάτω. Κι αυτός μετά το τέλος της παράστασης, διότι αποτελούσε κανονική παράσταση το όλο κόλπο, ένας επιτυχημένος δήμιος υποκλίνεται στην πλατεία και τον εξώστη του θεάτρου και καταχειροκροτείται για τη μαεστρία του, τη μαστοριά του. Άσε τους μαλάκες τους αριστερούς της παλιάς κοπής που έλεγαν όπιο του λαού το ποδόσφαιρο. Με τα βασανιστήρια χασισωνότανε ο λαός.