Η ΚΟΚΑ ΕΚΑΝΕ ΤΗ... ΛΕΥΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Είμαι αδελφή. Μπορώ να αλλάξω; Μόνο ένας μαλάκας σαν κι εμένα βάζει στη συζήτηση τέτοιο ερώτημα. Είναι δυνατόν να είμαι αδελφή και να αλλάξω; Όχι, βέβαια. Με τίποτα δεν γίνεται αυτό. Ακόμα κι αν ήθελα από ομοφυλόφιλος να γίνω ετεροφυλόφιλος δεν θα μου το επέτρεπε η φύση μου. Ο εγκέφαλός μου, και η κουλτούρα μου. Η αισθητική μου. Είσαι μαλάκας; Δεν έπρεπε καν να μπει τέτοιο ερώτημα. Τότε γιατί ξεκίνησα μ’ αυτό;

Είμαι αλκοολοκός. Μπορώ να σταματήσω να πίνω; Ασφαλώς. Αφού θα θεραπευθώ από τη συγκεκριμένη μου ασθένεια. Τη συγκεκριμένη πάθησή μου. Και για να το πετύχω απαραιτήτως απαραίτητα θα αλλάξω εντελώς την προσωπική μου ζωή. Δεν γίνεται διαφορετικά. Τούμπα θα πρέπει να φέρω την καθημερινότητά μου, δηλαδή να αρνηθώ ό,τι κάνω και να προσπαθήσω να βάλω σ' άλλο λούκι τη ζωή μου. Να αρχίσω να κάνω μια άλλη ζωή. Δεν γίνεται διαφορετικά. Μιλάμε για αλκοόλ. Μιλάμε για πότισμα που έχει φάει το μέσα μου κι αυτό δεν αγνοείται με τίποτα. Δηλαδή, τι; Πίνω ένα μπουκάλι γάλα το πρωί και άλλο μπουκάλι με χυμό πορτοκάλι το μεσημέρι και από αύριο, έτσι στο ξαφνικό, θα αρχίσω να πίνω δυο μπουκάλια ουϊσκυ την ημέρα; Σε παρακαλώ. Δεν γίνονται αυτά. Όπως, από την άλλη, ούτε ο εκείνος που θέλει για πλάκα τρία καραφάκια ούζο στην καθησιά θα σταματήσει να ζητάει το αίμα του το καλύτερο ποτό, αυτό είναι το ούζο.

Ποιο είναι το θέμα μας; Το 1968. Αυτό είναι το θέμα μας. Όλη αυτή η μυθολογία για το επαναστατικό μεθύσι που σημάδευσε τη δήθεν εμβληματική χρονιά που δολοφονήθηκαν ο Μαρτίνος Λούθηρος Κινγκ και ο Ροβέρτος Κένεντυ, που ξέσπασε ο γαλλικός Μάης των φοιτητών και έγινε η Άνοιξη της Πράγας όταν αντιστάθηκαν οι Τσέχοι στα ρώσικα τανκ, η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη και η πρωτοφανής μαζική διαμαρτυρία του λαού στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου. Και, επί της ουσίας, το ερώτημα είναι τι έγινε για να χαρακτηρίσουν οι αριστεροί φιλόσοφοι, οι προοδευτικοί διανοητές, όλοι οι πολιτικοποιημένοι του κώλου τα εννιάμερα, το 1968 σαν έτος ξεχωριστό που σφράγισε έναν άλλον κόσμο.

Βέβαια. Το γυμνό στο σινεμά και στη διαφήμιση μπήκε πολύ δυνατά μετά το 1968. Λίγο είναι αυτό; Κυριάρχησε η μίνι – φούστα και τα τατουάζ άρχισαν να παίζουν μπάλα στο σώμα των απελευθερωμένων νεολαίων. Μιλάμε για πολύ σοβαρά πράγματα. Για μέγιστες κατακτήσεις. Άσε τα ακούρευτα μαλλιά. Και τους μακρυμάλληδες. Κι αυτό είναι επανάσταση. Τρίχες; Σε παρακαλώ. Και επειδή κάποιοι αντιδραστικοί πούστηδες αμφισβήτησαν την αλήθεια της παγκόσμιας επανάστασης που εκφράστηκε και από τους ακούρευτους μακρυμάλληδες γι’ αυτό η μόδα την έκανε γυριστή επιτόπου και μετά οι νεολαίοι κυκλοφορούσαν κουρεμένοι γουλί, ακόμα και με ξυρισμένο κεφάλι.

Φοβερά πράγματα. Με τις μαλακίες που λένε θέλουν να πείσουν ότι κάτι σπουδαίο και γαμώ το ανατρεπτικό προέκυψε το 1968. Καμία άλλη χρονολογία μετά τον παγκόσμιο πόλεμο δεν θρυλοποιήθηκε εκβιαστικά και πολιτική αδεία όσο το 1968. Έπεσε τότε η χούντα; Στην Ελλάδα; Ρωτάω. Γέμισαν οι δρόμοι της Αθήνας από αντιστασιακούς της μιας ημέρας στην κηδεία του Παπανδρέου και όλοι το ’ριξαν στα συνθήματα ενάντια στους απριλιανούς πραξικοπηματίες. Αποτέλεσμα; Σταθεροποιήθηκε η δικτατορία. Για να ξέρουμε τι λέμε. Και λέμε αυτά που λένε τα γεγονότα.

Και την επόμενη της κηδείας του πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου ξεκίνησε στην Αθήνα η δίκη του Αλέκου Παναγούλη. Άλλη μια ευκαιρία, τότε που τα αίματα είχαν ζεσταθεί, να πάθουν την πλάκα τους οι προδότες. Οι Έλληνες αξιωματικοί που πρόδωσαν τον όρκο τους. Όπως καριόληδες θα είναι και σήμερα όποιοι αξιωματικοί βγουν από τα στρατόπεδα με τα τανκ επειδή οι πολιτικοί είναι λαμόγια και παίρνουν μίζες από την Siemens και είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν. Όχι, κύριοι. Να πάτε να γαμηθείτε. Δεν είναι καθήκον του στρατιωτικού να ανατρέπει την κυβέρνηση που έχει εκλεγεί από τον λαό. Ούτε να κυβερνούν οι καραβανάδες. Αυτή είναι δουλειά του μαλάκα. Και μαλάκας είναι ο λαός, βέβαια. Και πιο μαλάκες είναι αυτοί που παραμυθιάζουν τον λαό ότι είναι αγνός, γίγαντας, περήφανος και άξιος να του απολογούνται. Επί του θέματος.

Τι λέγαμε; Είμαι αδελφή. Αυτό λέγαμε. Είμαι τζογαδόρος, είμαι αλκοολικός, είμαι γηπεδάκιας, μουνάκιας. Είμαι, κύριε μαλάκα, αυτό που είμαι. Δεν μπορείς να μου πεις ότι δεν είμαι αυτό που είμαι, ούτε να μου πεις ότι για πλάκα είμαι αυτό που είμαι, κι όχι ότι έχει ρίζες και αληθινές αιτίες αυτό που είμαι. Σε παρακαλώ. Το 1967, δηλαδή, ήταν άλλη η ζωή και άλλαξε, άρχισε να αλλάζει το 1968, από το 1968 και δώθε; Μη λέμε μαλακίες.

Ο κόσμος είναι αυτός που είναι. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει. Κι αυτό που είναι δεν αλλάζει με τίποτα σε μια χρονιά, σε μια δεκαετία, έτσι νταηλίκι, ούτε επειδή κάποιοι ρίχνουν ένα σύνθημα, στήνουν μια δήθεν ανατρεπτική οργάνωση, βγαίνουν στους δρόμους, γκρεμίζουν μια κυβέρνηση, κουρεύονται διαφορετικά, ντύνονται διαφορετικά. Επιτέλους! Καμία συναυλία, κανένα μουσικό ρεύμα, κανένα κόμμα, καμία πείνα, ακρίβεια, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τη ροή του ποταμού που μόνο του βρίσκει το δρόμο του, και λέγε εσύ ότι είναι σωστή ή λάθος κατεύθυνση.

Είπαμε. Η ζωή είναι αυτή που είναι. Και ουδείς αποφασίζει, ουδείς έχει αποφασίσει να είναι αυτή πού είναι, όπως και να αλλάξει. Πάρτε το χαμπάρι. Όλα εξελίσσονται μόνα τους. Εντελώς. Αυτό που αξίζει να πούμε είναι ότι οι πονηροί απλά βιγλίζουν τις εξελίξεις, προς τα πού πάει η μπάλα, κι αναλόγως πορεύονται. Πήρες χαμπάρι; Επαναλαμβάνω ότι ουδείς σοβαρός μάγκας επενδύει ούτε ρετσέτα για να στρίψει το ποτάμι έστω και μια ίντσα προς τα εδώ ή προς τα εκεί. Στα αρχίδια τους όπου πάει το ποτάμι. Αυτοί θέλουν μόνον να κονομήσουν, είτε το νερό πάει κουτουρού, είτε κουβαλάει ανηφόρα, είτε φουσκώσει. Στα αρχίδια τους.

«Καταθέτω στέφανο και εν ονόματι των πολιτικών μας αντιθέσεων αι οποίαι μας εχώρισαν, αλλά μας εχώρισαν εις τον στίβον της δημοκρατίας». Φοβερά πράγματα. Φοβερές μαλακίες. Αυτό είπε ο πρόεδρος της ΕΡΕ, δηλαδή του κόμματος που μετά το 1974 έγινε ΝΔ, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου. Μιλάμε πολιτικά; Ε, τότε είναι αναγκαίο, γαμώ το στανιό του, να το γράψει για πρώτη φορά ο αποδυτηριάκιας: Γελοίες μαλακίες είναι αυτά που είπε και για τα οποία καταχειροκροτήθηκε ο μέγας πνευματικός άνθρωπος και ιστορικός και πολιτικός και ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Μιλάει ο αποδυτηριάκιας. Ποιες πολιτικές αντιθέσεις; Μ’ αυτές τις χοντρομαλακίες παραμύθιαζαν τον κόσμο και ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ να παραμυθιάζουν. Ότι την ΕΡΕ του Καραμανλή και την Ένωση Κέντρου του Παπανδρέου τους χώριζαν… πολιτικές διαφορές. Είπαμε. Τι είπαμε; Μιλάμε πολιτικά. Λοιπόν. Η μόνη διαφορά που πραγματικά αξίζει να μπει στο τραπέζι και που χώριζε την ΕΡΕ από την ΕΚ ήταν ότι οι λεγόμενοι δεξιοί ήθελαν τη βασιλεία και δεν την ήθελαν οι λεγόμενοι κεντρώοι. Πρόσεχε, όμως. Διότι έχουν μπλέξει με τον αποδυτηριάκια.

Ο Παπανδρέου, ο παπούς του George, σημερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ, ποτέ δεν έθεσε θέμα βασιλείας. Ποτέ δεν ζήτησε από τον… δημοκρατικό λαό να εναντιωθεί στον θεσμό της βασιλείας. Όπως ο Αλέξης Κούγιας τα βάζει με τη διαιτησία, έτσι και ο παπατζής ή γέρων της δημοκρατίας απλά έλεγε ότι ο βασιλιάς δεν ξηγιέται σωστά σύμφωνα με το σύνταγμα. Πάμε παρακάτω.
Ποιος τον έρριξε τον βασιλιά; Ο Καραμανλής που στο χώρο της ΕΡΕ έφτιαξε στη θέση της το 1974 τη ΝΔ. Πάμε παρακάτω.

Ποιοι πανηγύρισαν που απετράπη η επιστροφή στο παλάτι του βασιληά, στο δημοψήφισμα αμέσως μετά την μεταπολίτευση; Όχι οι λεγόμενοι δεξιοί, αλλά όλοι οι λεγόμενοι προοδευτικοί από τους κεντρώους μέχρι τους αριστερούς αντιπάλους τους θριαμβολόγησαν για κάτι που είχε πετύχει ο αντίπαλό τους, ο Καραμανλής. Πάμε παρακάτω.

Αφού οι λεγόμενοι δεξιοί ήταν με τον βασιλιά, και δικαίωμα τους να θέλουν βασιλιά, κι αυτή ήταν η… ιδεολογική τους διαφορά από την ΕΚ, γιατί συμβιβάστηκαν με το τερματισμό της βασιλείας; Γιατί, δηλαδή, έγιναν ίσα και όμοια με τους αντιπάλους τους, τους κεντρώους; Αν οι λεγόμενοι δεξιοί ήταν συνεπείς… ιδεολογικά τότε μετά το 1974 θα έπρεπε να έχουν… πολιτικό αίτημα την παλινόρθωση της βασιλείας, που δεν την ήθελαν οι… πολιτικοί τους αντίπαλοι.

Τι κάνω; Προσπαθώ να αποδείξω με λογική και επιχειρήματα ότι ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έλεγε μαλακίες. Ότι δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε Καραμανλή και Παπανδρέου και των κομμάτων τους, τόσο πριν την χούντα όσο και μετά, όσο και σήμερα. Γιατί, τι έλεγε όχι ο κανονικός Καραμανλής, αλλά ο Κωστάκης για το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη; Ότι κάνετε κομπίνες. Σκάνδαλα. Αρπαχτές. Πού είναι η… ιδεολογική και… πολιτική διαφορά; Δεν κατάλαβα. Όταν ο ένας κλέβει και ο άλλος δεν κλέβει τότε έχουμε… πολιτική διαφορά; Όχι, βέβαια. Έχουμε απλά διαφορά ήθους. Αυτό ξεχωρίζει τον κακοποιό από τον μη κακοποιό. Ότι ο ένας είναι ανέντιμος και επιζήμιος για το κοινωνικό σύνολο και ο άλλος όχι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγώτερο.

Και η ζωή συνεχίζεται. Δηλαδή; Για διαφθορά κατηγορούσε το ΠΑΣΟΚ ο Καραμανλής και για την ακρίβεια ζωής. Για τα ίδια, εντελώς τα ίδια, κατηγορεί σήμερα την ΝΔ ο Παπανδρέου. Ώστε έτσι, κύριε μακαρίτη Κανελλόπουλε, έχετε διαφορές τα δυο κόμματα. Ξυστείτε.

Επιστροφή στο 1968. Στο κορυφαίο μεταπολεμικό γεγονός. Έτσι χαρακτηρίζεται, διότι τότε, λέει, βγήκαν στη βόλτα όλα τα κοινωνικά κινήματα και τότε γεννήθηκε, τότε διαμορφώθηκε η νέα αριστερά. Πούτσες ρεντ. Όπως λέμε πούτσες μπλε. Οι πούτσες είναι πούτσες. Και ό,τι δεν έχει το χρώμα της πούτσας, τότε δεν είναι πούτσα. Η είναι μια πούτσα άρρωστη, γέρικη, ντεφορμέ.

Ας μιλήσουμε σοβαρά. Υπεύθυνα. Το 1968 είναι η χρονιά της μεγάλης αυταπάτης. Κι αν πράγματι άλλαξε κάτι αυτό είναι ότι μπήκε στο παιχνίδι ο νέος καπιταλισμός. Ποια νέα αριστερά; Ξυπνήστε! Οι μεγάλες επαναστάσεις γίνονται μόνες τους. Οι αληθινές ανατρεπτικές αλλαγές έρχονται μόνες τους. Θέλετε, δεν θέλετε.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ''ΦΙΛΑΘΛΟ'' Ιούνιο 2008

Διαβαστε ακομα:

ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΙΟΥΝΗΣ ΤΟΥ 1968