ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ, ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ... ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ

Την μεταπολεμική  περίοδο δυο θεωρούνται οι κορυφαίοι πολιτικοί σ’ αυτόν τον τόπο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο αποδυτηριάκιας υποστηρίζει ότι την Ελλάδα, τον ψυχισμό του Έλληνα τον εξέφρασε ο Ανδρέας, ο τσαχπίνης, ο εραστής της ρεμπέτικης μουσικής, ο ερωτιάρης, όχι ο βαρύς, ο αυστηρός, ο ολιλόγος Κωνσταντίνος. Κυρίως, όμως, ο Παπανδρέου ήταν πιο κοντά στον Έλληνα επειδή με υψηλή επικοινωνιακή δυναμική, που θα τη ζήλευαν οι μεγαλύτερες αμερικάνικες εταιρείες δημοσίων σχέσεων, παρουσιάζονταν περισσότερο «λαϊκός».

Βάζω στην κουβέντα και τον Στέλιο Καζαντζίδη. Τι σχέση έχει ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής; Ο πιο λατρεμένος απ΄ όλους. Και ο Στέλιος πολιτική έκανε. Με μια ουσιώδη διαφορά. Ο Στέλιος ήταν γνήσιος, αληθινός, το ένοιωθε αυτό που είναι, αυτό που έδινε στον κόσμο. Ο άλλος, ο Ανδρέας ήταν παραμύθης. Έδινε αυτό που ήθελε ο κόσμος, όχι αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος.

Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι θέλει. Και το γνωρίζει πολύ καλά ο κόσμος ότι δεν ξέρει ποιο είναι το συμφέρον του. Γι’ αυτό κάνει κρα για ηγέτη. Γι’ αυτό η μάζα καταφεύγει στον ηγέτη. Κάποιον που είναι ανώτερος της. Και για έναν άλλον λόγο ο πολτός θέλει τον παικταρά, δηλαδή τον παραμύθη. Να ακούσει απ’ αυτόν ότι ο ίδιος θα καθαρίσει, αρκεί ο κοσμάκης να ψηφίσει τον σωτήρα και δια μαγείας όλα τα δύσκολα θα πάνε στο διάολο.

Το σεντόνι με τίτλο ΑΜΑΝΕΔΕΣ ΚΑΙ ΕΜΒΑΤΗΡΙΑ αναφέρεται στο φαινόμενο ''Στέλιος Καζαντζίδης'' και θα εμφανιστεί σήμερα στις μία το μεσημέρι.

Διαβαστε ακομα:

Η ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ