ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΦΤΑΙΝΕ, ΟΧΙ ΟΙ ΛΑΟΙ...

Ο καλλιτέχνης δεν είναι δάσκαλος. Το ίδιο και ο λογοτέχνης, για να κάνουμε ένα πρόχειρο ταμείο. Λένε, όμως, ότι ο κάθε πνευματικός λειτουργός οφείλει να υπηρετεί τον... λαό. Τι κόλπο είναι αυτό; Τι, δηλαδή, είναι ο λαός;

Υποτιμούν τον... λαό και μόνο αν τον καθιστούν... μαθητή με ανάγκη να διδαχθεί την άλφα και τη βήτα διδασκαλία. Ποιος κρίνει τον λαό, τι είναι λαός και ποιος είναι πνευματικός και πολιτικός δημιουργός.

Ο καθένας είναι, θέλει δεν θέλει, κομμάτι του λαού, και δικαίωμα του να λειτουργεί σα μαθητής και να αρμέγει, να ρουφάει τον κάθε καλλιτέχνη, στοχαστή, διανοούμενο. Επειδή ο ίδιος το θέλει, όχι διότι έχει χρέος απέναντι στο... λαό.

Λέει ο παραδοσιακός αγωνιστής, ότι η τέχνη φλογίζεται από το πάθος για τον άνθρωπο, που είναι το ανώτατο, το μοναδικό μέτρο σύγκρισης κάθε αξίας. Κάτι τέτοια κουφά. 

Πόσο να αντέξει ο κανονικός άνθρωπος όταν μπλέκει σε κοινωνία μ΄ άλλον, μ΄ άλλους. Γιατί να μη λαμβάνεται υπ'  όψιν ότι αλλοτριώνεται το άτομο, σχεδόν αυτοκαταστρέφεται με την επαφή του μ΄ άλλους. 

Λαός σημαίνει άνθρωποι. Τι λέμε; Ο άνθρωπος δεν έχει, έτσι κι αλλοιώς, συμμετοχή στην ανθρώπινη Ιστορία; Να αγνοήσουμε την Ιστορία. Καλό κι αυτό. Και να πούμε μ' ένα στόμα  ότι ο λαός κάθισε στην άκρη, ήταν αμέτοχος σε κάθε εκτροχιασμό. Να μην κρίνουμε τον αιώνιο άνθρωπο, δηλαδή

ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ; ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ!