ΚΩΛΟΜΠΑΡΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ

Η παιδεία ξεκινάει από την παιδεραστία. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας. Σου λέει τον τσακώσανε τον ιερέα τον παιδεραστή. Καμία σχέση. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας. Αυτή η κωλόμπα με το ράσο δεν είναι εραστής του παιδιού. Όχι, βέβαια. Στερημένος σεξουαλικά μαλάκας είναι, άνθρωπος του Θεού λέει, και την πέφτει σε πιτσιρίκι διότι το κουσουμάρει για εύκολο στόχο. Δεν είναι σίγουρο ότι γουστάρει να πηδήξει μόνο αγοράκια. Είναι και ο φόβος αν αποκαλυπτότανε, αν άπλωνε χέρι στα μπούτια ενός τριαντάρη, ενός σαραντάρη. Μη φάει ξύλο και τον στείλουνε στο νοσοκομείο για κομπρέσες.

Άλλος, λοιπόν, ο κωλομπαράς, είτε παπάς είναι, είτε δάσκαλος, κι άλλος ο παιδεραστής. Αυτός που μπορεί να γίνει φίλος μ’ ένα αγόρι. Και γιατί όχι να το ερωτευθεί πλατωνικά. Να νοιώθει την επιθυμία να ασκήσει χρέη, καθήκοντα εκπαιδευτού. Μια σχέση ανάμεσα σε δυο άτομα διαφορετικής ηλικίας, διαφορετικής γενιάς που λειτουργεί αν ο παιδεραστής κερδίσει πρώτα την εμπιστοσύνη και το θαυμασμό του παιδιού. Και μεταδώσει την αλήθεια της προσφοράς του προς τον πιτσιρικά.

Ξεκινάει, λοιπόν, από την παιδεραστία η παιδεία, κι αυτή είναι η κουβέντα του αποδυτηριάκια στο πάντα επίκαιρο και καυτό θέμα της δήθεν παιδείας, και έτσι όπως την αντιλαμβάνονται σήμερα το κράτος, τα κόμματα και η εκπαιδευτική κοινότητα. Ποια παιδεία; Οι λέξεις είναι ιερές. Δεν θα μου πεις παιδεία την τσογλαναρία. Αυτό το αίσχος, αυτή τη φρίκη. Αυτή την απουσία σεβασμού των νεολαίων προς οτιδήποτε. Και κυρίως αυτό το τεράστιο έλλειμμα σεβασμού των νέων στον ίδιον τους τον εαυτό. Τι είναι αυτά, ρε; Και να σου λένε ότι τα παιδιά δεν φταίνε.

Άλλο να λες ‘’Δεν φταίνε μόνο τα παιδιά…’’ που στα παπάρια τους γράφουν το σύμπαν και κάνουν σκέτο κωλοχανείο τον πανεπιστημιακό χώρο και το κάθε σχολικό. Όταν λες ‘’Εσείς δεν φταίτε, παιδιά είστε ακόμα…’’, τότε τα μηδενίζεις τα παιδιά. Τους έχεις για ανύπαρκτους. Και είσαι ο τεράστιος υποκριτής καπάκι να τους λες ‘’Περιμένουμε πολλά από εσάς, εσείς είστε το αύριο του έθνους’’. Μαλακίες.

Φοβερό, ε; Έτσι δεν γίνεται δουλειά. Μ’ αυτά τα νοσηρά και κωλομπαρίστικα που λένε, πέφτεις στα σκατά. Πριν καν πλησιάσεις στα γκολπόστ της αλήθειας, κι αν φθάσεις σε θέση βολής, θα την χάσεις την ευκαιρία. Και χωρίς τερματοφύλακα ο αντίπαλος, δεν θα σκοράρεις. Τη νεολαία την πηδάνε οι μεγάλοι. Δεν ερωτοτροπούν μαζί της. Δεν τη νουθετούν, δεν την καθοδηγούν, δεν την παιδεύουν. Και επειδή γίνεται χοντρό παιχνίδι με την παιδεία, απλά έτσι σαν πρόλογο, και για να μη χαθούμε από το δικό μας γήπεδο, να πούμε ότι δεν είναι παιδεία τα θρανία και οι δάσκαλοι της πλάκας ιστορία, ούτε το μάθημα της γεωγραφίας και των θρησκευτικών.

Είπαμε. Η παιδεία ορίζεται με την αρχαία λέξη, την παιδεραστία, τον έρωτα προς την παιδεία, προς το παιδί, που σημαίνει, τι; Κάθε ανήλικος έχει τον κολλητό του, τον μεγάλο φίλο του.

Μιλάμε ιδεατά. Όχι ακριβώς τι συνέβαινε σε συγκεκριμένες αρχαίες κοινωνίες. Μιλάμε ιδανικά, πως αξίζει να λειτουργεί η παιδεία. Δεν θα εξιδανικεύουμε την κουλτούρα της παιδεραστίας π.χ. στην Σπάρτης, στην Θήβα.

Βασικό. Ο πιτσιρικάς διαλέγει τον παιδεραστή του, όχι με την έννοια τη σεξουαλική. Διαλέγει αυτόν που θα τον ήθελε για δάσκαλο ζωής. Αυτόν που θαρρεί πώς μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του. Διαφέρει, και πάμε σ’ άλλο πλάνο, από την κοινωνία η οποία επιβάλλει στα τυφλά το εκπαιδευτικό προσωπικό στο παιδί. Αλλά και τον γκουρού, τον καθοδηγητή που το κόμμα πασάρει τον πνευματικό το μοναστήρι στον μοναχό.

Ο πιτσιρικάς θα διαλέξει τον μεγαλύτερό του φίλο, ίσως εκείνον και με διπλάσια και με τριπλάσια χρόνια. Έναν παιδεραστή, τον εραστή της παιδείας, αυτόν με έρωτα και θέληση να συνδράμει με τον τρόπο του στη βελτίωση, στην ωρίμανση του νεοσσού. Με τον οποίο νεαρό φίλο του γουστάρει να κάνει και παρέα.

Αυτό είναι το μυστικό. Η παρέα. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτή είναι η επιτυχία. Ο μικρός να τα βρίσκει με τον μεγάλο, και αντίθετα. Το παιδί γράφει στα παπάρια του τις συμβουλές του μπαμπά. Μέσα του γεννιέται μια αντίδραση, μια επιφύλαξη στο τι του λένε οι γονείς του. Θα μεστώσει μέσα από την παρέα, τη φιλία, όχι με τον συνομήλικο, διότι τι να του δώσει ο συνομήλικος, εκτός από τη συμμετοχή στο κοινό παιχνίδι, στο καλαμπούρι, στην πλάκα.

Ο μεγάλος φίλος, όμως, είναι αυτός που θα μεταδώσει στον πιτσιρικά το απόσταγμα ζωής. Αυτός θα του ανοίξει την πόρτα και τα παράθυρα του Αύριο. Αυτός θα του ερμηνεύσει εκείνα που θα συναντήσει στη ζωή του και τα οποία μπορεί να τα προσπεράσει χωρίς καν να τα πάρει πρέφα, αν προηγουμένως δεν έχει εισπράξει τις εμπειρίες και τα διδάγματα του παιδεραστή του. Μόνον έτσι ο μικρός θα γίνει πιο δυνατός και θα έχει πιο έντονη επαφή με τις αισθήσεις του και τη σκέψη του. Θα αποκτήσει την τέχνη του βλέπειν και του σκέπτεσαι.

Η παιδεία έχει πόνο. Και βιώματα. Και συγκρούσεις. Και απογοητεύσεις. Λοιπόν. Αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να στα δώσει ούτε η εξίσωση των μαθηματικών, ούτε το πείραμα της φυσικής και της χημείας. Το πόνο και το αληθές πνεύμα της παιδείας δεν τα καλλιεργεί καμία άσκηση αριθμητικής και κανένα θεολογικό κείμενο, ούτε κανένα θεώρημα μηχανικής και αρχιτεκτονικής.

Ο ρόλος του παιδεραστή είναι απαραίτητος και έργο του είναι η παιδεία, όχι η εκπαίδευση. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Εμείς, όμως, πρέπει να προχωρήσουμε την κουβέντα, να έρθουμε στην παιδεραστία που την έχουν δυσφημήσει. Βιάζομαι να το ξεράσω και ας μην το φέρνει η ροή του κειμένου, το τίναγμα του σεντονιού.

Ο πόλεμος είναι η εφεύρεση της παιδεραστίας. Το είπα. Ποτέ και ουδείς στην αιωνιότητα το έχει πει αυτό. Δεν στέκομαι στην πολυμεταχειρισμένη αποκάλυψη, ότι τελικά το δίποδο έγραψε την Ιστορία του, που είναι μια Ιστορία αίματος και ατελείωτων πολέμων, επειδή αυτή είναι καταραμένη η φύση του. Έτσι είναι. Λέω το άλλο. Ότι η παιδεραστία, η ανάγκη της παιδεραστίας έβαλε στο παιχνίδι τον πόλεμο. Επειδή ο πόλεμος είναι το άπαικτο άλλοθι να δικαιολογηθεί η προετοιμασία του πιτσιρικά και η εξέλιξη του σε οπλίτη με την από δίπλα του παρουσία ενός δασκάλου, ενός παιδεραστή. Αυτό που σου λέω σήμερα είναι από μόνο του ένα κεφάλαιο μυστικό και επτασφράγιστο που το κρατάει ακόμα εκεί που βρίσκεται ο Λυκούργος. Αυτός που υπάρχουν λόγοι γιατί δεν θεοποιήθηκε.

Ποια είναι η ιδεώδης πολιτεία; Αυτή που στηρίζεται στους ίδιους τους πολίτες. Έτσι δεν είναι; Πώς, όμως, να επιτευχθεί αυτό όταν οι πολίτες δεν έχουν τις ίδιες σκέψεις; Τις ίδιες ασχολίες. Δεν γίνεται πολιτεία σε αρμονία με τους πολίτες όταν άλλοι είναι εργάτες κι άλλοι καναλάρχες, άλλοι με βίλες και άλλοι πνιγμένοι στα δάνεια των τραπεζών.

Σήμερα τι υπάρχει; Τίποτα δεν υπάρχει. Πολιτεία που δεν ενδιαφέρεται για τους πολίτες, και πολίτες που γράφουν στα παπάρια τους την πολιτεία. Και στα παπάρια τους την παιδεραστία, που επαναλαμβάνω δεν έχει σχέση με την εκπαίδευση. Είπαμε. Άλλο μεγαλώνω πεπαιδευμένους τους πιτσιρικάδες μου κι άλλο εκπαιδευμένους. Εκπαίδευση είναι αυτή που δίνω στα σκυλιά, στις αρκούδες να χορεύουν, στα λιοντάρια του τσίρκου. Μη μπερδεύουμε την παίδευση που χρειάζεται ο μικρός σε ηλικία συνάνθρωπος μας, που στη συνέχεια τον θέλουμε μαζί μας, που τον αγαπάμε.

Δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος να ωφεληθεί ο συμπολίτης, ο σύντροφος, ο αυριανός συμπολεμιστής στη μάχη, από την αγάπη του που θα του δείξει ο παιδεραστής του. Αυτό το «πάντρεμα», αυτό το ζευγάρωμα του πιτσιρικά και του δασκάλου του, του εραστή του είναι το θεμέλιο της αξιόπιστης και περήφανης πολιτείας. Μόνον ο πεπαιδευμένος πολίτης είναι σε θέση να παιδεύσει τον νεαρό συμπολίτη του. Και αυτή η μεταξύ τους σχέση, έτσι όπως θα λειτουργήσει με συνείδηση αποστολής, είναι σχέση ζωής, σχέση ύπαρξης και πιο ισχυρή από τους οικογενειακούς δεσμούς. Είναι ο φίλος. Τεράστιο πράμα αυτό. Είναι ο αδελφός. Είναι το παράδειγμα.

Το ξέρω ότι το μυαλό σας πάει στη Σπάρτη. Περισσότερα από δέκα σεντόνια πρέπει να έχω γράψει για την Σπάρτη. Και στην Αθήνα, όμως, έπαιζε η παιδεραστία. Βεβαίως. Πιο ανοικτή κοινωνία η αθηναϊκή, ασφαλώς λιγότερο στρατιωτική, όχι «μιλιταριστική» στο βαθμό που ήταν η Σπάρτη,

Αυτό το μεγαλείο της παιδεραστίας ποτέ δεν το κατάλαβαν, δεν τους συνέφερε να το εισπράξουν στις αληθινές, στις πραγματικές του διαστάσεις. Και κατέληξαν να παρεξηγήσουν την παιδεραστεία και να την ταυτίσουν με το κωλομπάρεμα. Το κωλομπαριλίκι.

Η βαρβαρική, η πρωτόγονη, η μεσαιωνική νεαντερντάλεια εποχή του απόλυτου κτήνους, επειδή ήταν ανίκανη να συλλάβει το μέγεθος και τη σημασία του μοναδικού, του μονάκριβου δρώμενου, κατέβηκε στο γήπεδο της προστυχιάς. Στην εύκολη ύβρι. ‘’Έλα, ρε…’’, έβγαλαν το συμπέρασμα,’’… οι άνθρωποι γαμιόντουσαν’’. Το μυαλό τους, που είχε εκτροχιασθεί πια και είχε χάσει τη δημιουργική ενσυρμάτωση με τις λευκές τρύπες του σύμπαντος, εννόησε την παιδεραστία μόνο ως σαρκική επιθυμία.

Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Κινητοποιήσεις μαθητών κάθε τόσο. ΟΛΜΕ. Φοιτητικές συνελεύσεις. ΑΕΙ, ΤΕΙ. Στο παιχνίδι και οι καθηγητές πανεπιστημίων. Και να κατατεθεί στη βουλή το νομοσχέδιο για να αλλάξει ο νόμος πλαίσιο κι όταν αλλάξει πάλι θα προκαλεί αντιδράσεις. Και άμα λάχει μασκοφόροι και κρανιοφόροι δίνουν μάχες με τους μπάτσους, όπως στην Αρχαία Ελλάδα γινόντουσαν οι μάχες σώμα με σώμα, μόνο που ο παιδεραστής τότε έχοντας δίπλα του τον εραστή του δεν κουβαλούσαν μολότωφ και δεν έβλεπαν γύρω τους τράπεζες και καταστήματα για να ρίξουν τις μολότωφ. Ούτε τα οδοφράγματα στους δρόμους που στήνουν φοιτητές και αναρχικοί σε παραπέμπουν σε κάτι φυσικό και υγιές. Κι αυτή η ανωμαλία της παιδείας σήμερα είναι χειρότερη από το κωλομπάρεμα που θαρρούν ότι έπεφτε στους στρατιωτικούς θαλάμους των αρχαίων πόλεων.