ΨΑΡΑΚΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΓΥΑΛΑ

Μουντιάλ στην Νότια Αφρική. Τι να πει για το μουντιάλ ο αποδυτηριάκιας; Βεβαίως και παρακολουθώ την παγκόσμια μπάλα, το έργο. Ό,τι είναι παγκόσμιο, ακόμα κι αν δεν είναι αξιοθέατο, το κουσουμάρω και βγάζω συμπέρασμα. Παγκόσμια κρίση είναι αυτή, παγκόσμιος πόλεμος, παγκόσμιο κύπελλο στο ποδόσφαιρο. Έτσι το λέγαμε παλιά εμείς οι παλιοί. Παγκόσμιο κύπελλο. Τότε που όλα ήταν διαφορετικά, κι όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο, ακόμα και οι μπάλες αλλάξανε, αλλοιώς φουσκώνουν, από άλλο υλικό φτιάχνονται.

Είπαμε. Όλα αλλάξανε, τα κορμιά των ποδοσφαιριστών, οι φάτσες των ανθρώπων. Θα πάει η άλλη με τον γκόμενο στο μουντιάλ και θα επιστρέψει μ’ άλλο κώλο. Πιθανόν και με καινούργιο βυζί. Εντάξει, έχει και στην Ελλάδα πλαστικούς χειρουργούς, και πολύ καλούς μάλιστα, όμως ο Έλληνας και η Ελληνίδα δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα το ψώνιο τους να… ψωνίζουν από το εξωτερικό. Και η χώρα που γίνεται το μουντιάλ του 2010 θεωρείται από τις πιο in στις ιατρικές αισθητικές επεμβάσεις. Μπάλα εσύ, κύριε σύζυγε, μαζί θα κάνουμε το ταξίδι, κι εγώ, είτε πατώσει η Ελλάδα, είτε όχι, θα επιστρέψω στην Ελλάδα ανανεωμένη και με μεγάλη αυτοπεποίθηση ότι έγινα γκομενάρα, και δεν θα παίζομαι με το σενιαρισμένο στήθος μου.

Σουπερμακετισμός. Το έχετε ξανακούσει αυτό; Έτσι μου βγήκε. Είμαστε στον αιώνα της παγκόσμιας ομοιότητας. Ποια παγκοσμιοποίηση και παγκόσμια κρίση και παγκόσμιο ποδόσφαιρο; Το πιο σωστό είναι να μιλάς για τον παγκόσμιο σουπερμακετισμό, όπου όλα πακετάρονται στα ράφια της μόδας, της ομορφιάς, της μουσικής, του φαγητού, του ρούχου, της μπάλας. Όπως, λοιπόν, όλο και περισσότερο ο κόσμος χρησιμοποιεί ίδιες λέξεις, ίδια ουαου, ίδια σλόγκαν, ντύνεται το ίδιο, τρώει τα ίδια, βλέπει την ίδια μπάλα, έτσι με τα χρόνια και τους καιρούς το έργο πάει να φοράνε τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες φάτσες…

Εγώ είμαι άντρας και στο πρώτο σημείο που πέφτει το μάτι μου είναι το στήθος σε μια γυναίκα. Τι βλέπω; Φοβερά πράγματα. Με τη σιλικόνη όλες κουβαλάνε τα ίδια βυζιά, και μιλάμε για τις τραγουδίστριες και τις ηθοποιϊνες, πάντα πρώτες αυτές δίνουν το παράδειγμα, πρώτα αυτές κάνουν σινιάλο στα εκατομμύρια γυναικών να ακολουθήσουν.
Να μείνουμε στο γυναικείο στήθος, που για έναν άντρα είναι μια αληθινή θεότητα, ίσως γι’ αυτό στην γυναίκα σημαίνουν πολλά τα μπαλκόνια της.

Φωτογράφισε γυμνές ένα εκατομμύριο γυναίκες πριν από 50 χρόνια. Θα διαπιστώσεις ότι έχεις ένα εκατομμύριο διαφορετικά βυζιά. Σε μέγεθος, σε σχήμα, σε στήσιμο. Μιλάει ο αποδυτηριάκιας και σου λέει πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί ποτέ. Απλά πράγματα. Όπως το ποδόσφαιρο είναι απλό, απλούστατο πράμα κι όμως πρέπει να είσαι εκλεκτός για να πιάσεις την αγιότητά του, την ουσία και τα διδάγματά του. Λέμε για τα βυζιά, όμως. Ποια βυζιά και ποιοι κώλοι; Εδώ μιλάμε για τον σουπερμακετισμό που έχει συντρίψει, που έχει δηλητηριάσει όλα όσα μπορούν να σε μεθύσουν, να σε στείλουν.

Ένα εκατομμύριο φάτσες στήσε μπροστά σου και δεν θα βρεις ούτε έναν να μοιάζει με τον άλλον. Και δεν μιλάω μόνον σε ύφος, σε βλέμμα. Μιλάμε για τη φυσιογνωμία, την κοψιά του προσώπου. Ε, λοιπόν, το ίδιο ισχύει, μάλλον ίσχυε και με το γυναικείο μπούστο, με τα δυο γυναικεία κανόνια, το βαρύ πυροβολικό της θηλυκότητος. Τι είπα ο πούστης; Έτσι είναι. Περισσότερο από κάθε άλλο σημείο του γυναικείου σώματος τα δυο μαγικά μήλα είναι που πυροβολούν τη λίμπιντο σου, ακόμα κι αν τα κρατάνε οι κρεμαστές γέφυρες, το σουτιέν.

Ένα εκατομμύριο διπλά φεγγάρια του παραδείσου να αντίκρυζες γυμνά, θα έβλεπες ένα εκατομμύριο διαφορετικά βυζιά. Όχι, σήμερα. Και ο Θεός, λέει, έπλασε τη γυναίκα. Και ο πλαστικός γιατρός σμίλευσε τα ίδια βυζιά. Ό,τι θέλεις σου φτιάχνει ο μάστορας. Και με την τελευταία τεχνολογία σου στήνει το πλαστικό στήθος, που ακόμα και να είναι διαφορετικό μέγεθος μοιάζει πλέον, ίδιο. Στητό, σηκωμένο, «τσιμεντένιο» και σε απόσταση το ένα μεμέ από το άλλο. Όπως βλέπεις στο σουπερμάρκετ μια παρτίδα κονσέρβες, μπουκάλια ίδιας ποικιλίας, εμφιαλωμένα νερά ίδιας φίρμας, μπλουζάκια και πολύχρωμα εντελώς ίδια, όλα ίδια. Θα τελειώσουμε οριστικά όταν και οι ποιητές θα μας πουν τα ίδια τραγούδια, όταν κι αυτοί βλέπουν τον κόσμο με τα ίδια μάτια.

Απ’ όλα τα σημεία του πλανήτη μαζεύτηκαν 32 ομάδες για να παίξουν ίδια μπάλα. Πάνω – κάτω με τη ίδια διάταξη μέσα στο γήπεδο, με την ίδια τακτική και αφού προετοιμάστηκαν με την ίδια προπονητική πρακτική και ντοπαρίστηκαν με τις ίδιες μεθόδους.

Η κυρίαρχη άποψη. Η γαμημένη κυρίαρχη άποψη. Και τη λέω γαμημένη και μπασταρδεμένη διότι υπακούει στη νίκη, στη σκοπιμότητα, στο συμφέρον. Δεν είναι καλό η νίκη; Όχι! Πω, πω, πω… Εκτός προγράμματος ανοίξαμε το πορτάκι της αυλής που οδηγεί στο παρθένο δάσος, εκεί όπου ακόμα ζουν άγνωστοι και απομονωμένοι πρωτόγονοι, που τους νοιάζει μόνο η επιβίωση και η απόλυτη ενσυνείδητη σκέψη ότι αποτελούν μέρος της φύσης. Όχι! Να πα ‘να γαμηθεί η νίκη. Δεν γεννήθηκα για να κερδίζω τον άλλον. Αρνούμαι τη βλάσφημη ζωή που με θέλει σε διαρκή πόλεμο, στον αιώνιο ανταγωνισμό. Δεν κερδίζω τον εαυτό μου, δεν δικαιώνω την ύπαρξή μου ξοδεύοντας ό,τι υπέροχο βρίσκεται μέσα μου για να νικήσω τον άλλονα.

Ξέφυγα; Μιλάμε για το μουντιάλ. Ε, μου στέκεται αστείο, γραφικό και φαρσικό να βλέπω τον Γιαπωνέζο και τον Κορεάτη να παίζουν μπάλλα όπως ακριβώς ο Μεξικάνος και Χιλιανός, ο Ολλανδός και ο Ρώσος όπως ο Γκανέζος και ο Νιγηριανός. Η κυρίαρχη ιδεολογία. Ο κυρίαρχος τρόπος ζωής.

Οι Εβραίοι έχουν τη μεγάλη μύτη. Τη σημίτικη μύτη. Εβραίος είναι ο πατέρας της ρινοπλαστικής. Ο Ζακ Ζόζεφ. Ο χειρούργος που αποεβραιοποιούσε τη ρίνα. Ο άλλος το ένοιωθε σα στίγμα της φυλής του, της εβραϊκής φυλής, ότι έχει τέτοια μύτη, που κάνει μπαμ ότι η καταγωγή του είναι από τον Μωυσή και τον Δαυίδ, τον Αβραάμ και τον Ισαάκ. Πώς, λοιπόν, θα μπερδευόμασταν με τους λευκούς άρειους εμείς οι πρώην σκούροι και να μη δείχνουμε μελαψοί; Φτιάχνουμε τις μύτες μας. Όπως οι άλλοι οι μαλάκες οι αυτιάδες οι Ιρλανδοί. Απ’ αυτούς, όχι από τους Εβραίους, ξεκίνησε η δουλειά με τους πλαστικούς χειρουργούς και πλέον έχει ξεφύγει εντελώς.

Δεν υπάρχει πόλη και νοσοκομείο πλέον χωρίς μέσα μια κλινική πλαστικής χειρουργικής. Το ίδιο και στην Ελλάδα. Έχουμε πήξει. Ένας – ένας όλοι περνάνε. Άνδρες και γυναίκες. Ό,τι θες να φτιάξεις στο σώμα σου το διορθώνεις με λίγα λεφτά, χωρίς πόνο και ακόμα χωρίς να χρειαστεί να νοσηλευθείς. Από το Κολωνάκι, βέβαια, ξεκίνησε η πρωτιά. Εκεί, στην πιο σικ γειτονιά της Αθήνας φύτρωσε το πρώτο κέντρο ιατρικής φροντίδας και αισθητικής. Τα πρώτα νυστέρια και οι πρώτες σύριγγες.

Όταν ο άλλος έχει μεγάλα αυτιά, μιλάμε για τους Ιρλανδούς, και δεν συμβιβάζεται μ’ αυτό το φυλετικό χαρακτηριστικό, αρχίζει και τη ψάχνει. Είπαμε. Κάπως έτσι, μάλλον έτσι ακριβώς ξεκίνησε και ο σημερινός σουπερμαρκετισμός στην πλαστική αναγκαιότητα. Είναι Ασιάτισσα η άλλη, μια κιτρινιάρα, μια σχιστομάτισσα, διότι έτσι την γέννησε η μάνα της, διότι έτσι ήταν και δική της μάνα και η θεία της και η αδελφή της κι όλο της το σόϊ. Κι αυτή επειδή πιάστηκε, κονόμησε, βάλθηκε να μοιάσει με Ευρωπαία. Πώς; Χειρουργικές επεμβάσεις στα μάτια. Και να ήταν μία και τριανταμία; Όπως οι άλλες οι αραπίνες της Αφρικής, που κυκλοφορούν στη δύση και δεν σταματάνε να πλακώνονται στις κρέμες για να ασπρίσουν. Να σπάσουν το μαύρο τους χρώμα στο δέρμα.

Μουντιάλ. Θα σπάσει ρεκόρ η προσέλευση. Ποια θεαματικότητα; Τα νυστέρια και τα λέιζερ είναι σε κατάσταση συναγερμού για να εξυπηρετήσουν όλους όσους έχουν αποφασίσει να γίνουν πιο ωραίοι, πιο νέοι, πιο επιθυμητοί. Στόχος ο πούστης ο χρόνος. Αυτός είναι ο μέγας, ο σουπερμαρκετίστικος πόλεμος. Να επιβραδύνουμε τη γήρανση, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να απομακρύνουμε το τέλος ούτε μια ημέρα. Το πότε θα πεθάνουμε δεν επηρεάζεται, δηλαδή δεν καθυστερούμε το θάνατο ούτε μια ώρα, επειδή θα αποκτήσουμε ένα κώλο τορνευτό και σηκωτό που θα μοιάζει με κομοδίνο ή θα ξεφουσκώσουμε τη σαμπρέλα γύρω στην κοιλιά μας.

Μουντιάλ. Παίζει μπάλλα και ο ιατρικός τουρισμός. Κοπιάστε σ’ εμάς, διότι δεν έχουμε μόνον σπέσιαλ ήλιο και παραλίες μούρλια, αλλά και μπουρδέλα άλφα ποιότητος. Α, αυτό είναι σεξουαλικός τουρισμός. Τι θυμήθηκα; Πριν 30 χρόνια πήγαιναν στην Καζαμπλάνκα η μια τραβεστί της Αθήνας μετά την άλλη για να κάνουν εγχείρηση αλλαγής φύλου. Εκεί ήταν η φάτνη της νέας γέννησής τους, στο Μαρόκο, όχι στην Αγγλία και την Αμερική, τη Γαλλία και την Αυστραλία. Όπως οι Κινέζες που οι άντρες τους άρχισαν να κονομάνε με την εφαρμογή του κομουνιστικού τύπου καπιταλισμού που ξεκίνησε η μεγάλη πατρίδα εδώ και 30 χρόνια, την έκαναν για την Κορέα. Δεν υπήρχε στην Κίνα ούτε μια κλινική για να μεγαλώσουν τα μικρά βυζάκια τους.

Μόνο γυναίκα με δυτικά μάτια, ευρωπαϊκά μάτια, μπορεί να κουβαλάει και φυσικό, τύπου αγελάδας, στήθος αλά Τζαίην Μάνσφηλντ και Πάμελα Άντερσον. Να το διευκρινίσουμε. Της Αντερσον τα βυζιά είναι ψεύτικα, τα έχει φουσκώσει με εμφυτεύματα, ενώ της μακαρίτισσας Μάνσφηλντ ήταν εντελώς αληθινά, φυσικότατα, άλλωστε τη δεκαετία του ’60 δεν υπήρχε τέτοιο πρότζεκτ, η πλαστική χειρουργική. Φοβερά πράγματα. Και δεν είναι υπερβολή. Είναι πράγματι φοβερό πώς σε δέκα, σε είκοσι χρόνια, ακόμα και η κουτσή Μαρία, που λέμε, επισκέπτεται με το χαρτζηλίκι της τον πλαστικό. Η κυρίαρχη άποψη. Το κυρίαρχο προϊόν. Κι όλα στην κατανάλωση.

Μας πηδάει η φτήνια. Εάν κάτι είναι ακριβό, χρειάζονται πολλά λεφτά, δεν φθάνει και στα πιο χαμηλά στρώματα του κοσμάκη. Δεν θα γινόταν ποτέ κυρίαρχο και καθημερινό π.χ. το φορητό τηλέφωνο αν κόστιζε. Πρέπει να φτηνήνει για να κυριαρχήσει το προϊόν, το εμπόρευμα, είτε αφορά περιποίηση μπότοξ για να εξαφανίσει τις ρυτίδες για λίγους μήνες, είτε στρατολόγηση στο κόμμα, να ασπασθεί ο άλλος την ιδεολογία μας.

Μουντιάλ. Και η ζωή τρέχει. Δεν προλαβαίνουμε γαμώ το στανιό μας. Στην Πραιτόρια θα την ξαπλώσουν στο κρεβάτι την κυρία και θα αρχίσουν να την δουλεύουν δυο πλαστικοί ταυτοχρόνως. Για να την καθυστερούν ο ένας πλαστικός θα της διορθώνει το πρόσωπο κι ο άλλος ό,τι έχει παραγγείλει στο σώμα. Σήμερα η αναισθησία ελέγχεται και μπορεί να κρατάει μέχρι 6-7 ώρες, άρα προλαβαίνει όλα να τα σιάξει πακέτο. Η μύτη έχει τα πρωτεία στις γυναίκες. Αν υπάρχουν εκατό γυναίκες που την κάνουν για τον πλαστικό το σημείο που περισσότερο τους ενδιαφέρει να στρώσουν είναι η μύτη. Να στρώσουν είπαμε, όχι να αλλάξουν, μια εβραϊκή μύτη π.χ. να την κάνουν γαλλική.

Βρε, ό,τι θες κάνεις! Δεν είσαι μαλάκας, όμως, να βγεις από το χειρουργείο και να μη γνωρίζεις ούτε εσύ τον εαυτό σου. Η επέμβαση είτε στη μύτη, είτε οπουδήποτε αλλού πρέπει να είναι διακριτική, να γίνεις πιο όμορφη, πιο νεανική, όμως όχι και να υποχρεωθείς να κάψεις τις φωτογραφίες σου. Να τις δει κανένας και να μην πιστεύει ότι εσύ και η φωτογραφία σου είναι το αυτό πρόσωπο.

Ο παγκόσμιος άνθρωπος του σήμερα παραδίδεται στο νυστέρι του πλαστικού. Να φτιάξει τις ατέλειες του προσώπου και του κορμιού αλλά, κυρίως, να παλαίψει στην αιώνια διαμάχη του τα σημάδια του χρόνου… Φοβερά πράγματα. Η γαμημένη παγκοσμιοποίηση, ο αδίστακτος πόλεμος της αγοράς. Πράγματα άγνωστα και απίθανα στα δίνει με ελάχιστα φράγκα. Να, γιατί το viagra έγινε με τη μία θρύλος. Να, γιατί στο botox γίνεται λαϊκό προσκύνημα, όχι μόνον από τις γυναίκες.

Botox και ξερό ψωμί! Botox και ανέκφραστο πρόσωπο. Διώχνεις τις ρυτίδες, όμως χάνεις την έκφρασή σου, σκέπτεσαι, ό,τι σκέπτεσαι και δεν φαίνεται στο πρόσωπο. Το ίδιο αν υποφέρεις από κάτι, αν γουστάρεις κάτι. Ούτε κι αυτό φαίνεται. Φοβερά πράγματα. Σα χρυσόψαρο στη γυάλα γίνεται ο άνθρωπος. Με τραβηγμένο πρόσωπο μοιάζει ο ένας με τον άλλον, όπως τα ψαράκια του γλυκού νερού διαφέρουν μόνο στο μέγεθος, το μάτι δεν εκφράζει συναίσθημα.

Είναι τόσο μαλάκας ο άνθρωπος, απεχθάνεται και κυρίως φοβάται το θάνατο, που επιτόπου θα δοκίμαζε το φάρμακο της αθανασίας. Όχι για να γίνει αθάνατος, αλλά για να ζει παντοτινά. Μην τα μπερδεύουμε. Ο αθάνατος δεν έχει σχέση με το θάνατο. Ούτε με τη γήινη ζωή. Είπαμε. Κατά λάθος ανοίγουμε το πορτάκι. Κι όποιον πάρει ο Χάρος. Ακριβώς. Όσο εύκολα παίρνει το βιάγκρα για να του σηκώνεται και ρίχνει τις ενέσεις μπότοξ στο πρόσωπο για να το απορυτιδώσει, τόσο εύκολα, αν υπήρχε, θα κατάπινε το χάπι της αιώνιας ζωής. Για τέτοιο φρικιό μιλάμε.

Διαβάστε ακόμα:

ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ