Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΠΙΣΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Σήμερα έτσι, αύριο άλλοιώς. Δεν υπάρχει πρόσωπο της Ιστορίας που να αντιμετωπίζεται μονοδιάστατα ανά τους αιώνες. Παίζει και η ανατροπή. Και η διαφοροποίηση. Και η απομυθοποίηση. Στο γίγαντα ανακαλύπτουν ελαττώματα νάνου. Στον έντιμο ότι ήταν χαμούρα του κερατά. Στον αρχικάθαρμα ότι ήταν αδικημένος στον καιρό του διότι είχε επάνω του και ανθρώπινες πλευρές. Αλήθεια, ποια είναι η σημασία στο πώς έχει καταγραφεί ένα ιστορικό πρόσωπο, και ποιος ήταν στην πραγματικότητα;

Μόλις τα τελευταία χρόνια την έπεσαν στον Ιούδα. Στον γίγαντα τον Ιούδα, λέω εγώ, το πιο μισητό πρόσωπο της χριστιανοσύνης, αυτό τον μπάσταρδο που πρόδωσε τον Χριστό και τον έστειλε κατ' ευθείαν στο σταυρικό θάνατο. Ξαφνικά θεολόγοι και αρχιρασοφόροι σκαλίζουν πάλι τας γραφάς και δίνουν... άλλες ερμηνείες για τον Ισκαριώτη, τον ταμία της αποστολικής κλίκας του Ιησού. Φανερό ότι κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι αποφάσισαν να βγάλουν λάδι τον, για να ξέρουμε τι λέμε, πιο αγαπημένο μαθητή του Υιού.

Δεν ήταν χαφιές ο Ιούδας κι όμως έπαιξε πρόστυχα και άδικα το παραμύθι ότι τσέπωσε το πακέτο με τα τριάκοντα αργύρια για να καρφώσει τον αρχηγό του. Χριστιανοί τα λένε αυτά. Σοβαροί, αξιόπιστοι και με ράσο χριστιανοί, όχι τίποτα αιρετικοί είναι αυτοί που σήμερα την κάνουν επιτόπου γυριστή με τον Ιούδα, για τον οποίο δουλεύει πλέον ανοικτά εκστρατεία ηθικής αποκαταστάσεως. Άδιάφορο αν το έργο δαιμονίζει κάποιους δικούς μας ιεράρχες της ορθοδοξίας, οι οποίοι παραμένουν στο παλιό σουξέ. Ότι ο Ιούδας έδωσε το Φιλί της Προδοσίας και ουσιαστικά παρέδωσε στους Ρωμαίους φαντάρους τον Χριστό στον Κήπο της Γεσθημανή.

Φοβερά πράγματα. Δύο χιλιάδες χρόνια να ζεις μέσα στο ψέμα ότι ο Ιούδας «έδωσε» τον ίδιον τον Υιό του Πατρός και σήμερα να μας λένε ότι λάθος τα γράφουν τα κανονικά Ευαγγέλια, δηλαδή αυτά που έχουν περάσει από την υπέρτατη επιτροπή λογοκρισίας της Εκκλησίας.

Ποιος «Σατανάς εισήλθεν εις Ιούδαν» όπως υποστηρίζει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Ώπα,ρε. Κανένα όφελος, λέω εγώ, δεν είχε ο Σατανάς να μαγκώσουν οι Εβραίοι το πατριωτάκι τους τον Ιησού. Δεν είναι της πλάκας ιστορία ο Σατανάς να περιμένει στη γωνία τον κάθε μύστη, προφήτη, μεσία, γκουρού, που εδώ και δέκα χιλιάδες χρόνια σκάει μύτη για να μας πει ο καθένας απ’ αυτούς το ποίημα του .

Βρέθηκε, λέει, το Ευαγγέλιο του Ιούδα, που κι αυτό ήταν γνωστό. Τώρα, όμως κυκλοφορεί στην πιάτσα. Ο καθένας άλλωστε, έγραφε ένα Ευαγγέλιο. Και ποιος δεν έγραψε; Ακόμα και η Μαγδαληνή, διότι κι αυτή είχε την ανάγκη να μας πει τα κάλαντα στα απομνημονεύματά της. Κι εγώ έχω γράψει το δικό μου ευαγγέλιο. Δικαίωμα του καθένα να το πει κανονικό ή απόκρυφο, πάντως είναι ευαγγέλιο. Κι όταν το δημοσιεύσω θα μάθει ο κόσμος την αλήθεια. Την πραγματική και διαχρονική αλήθεια, όχι σήμερα σούξου κι αύριο μούξου. Χθες καθήκι του κερατά ο Ιούδας, ένας καταραμένος προδότης. Και σήμερα να μας λένε το μεγάλο μυστικό, ότι το παλληκάρι ήταν στο κόλπο, ότι κάποιος έπρεπε να παραστήσει τον «προδότη» κι αυτό το σούπερ επώδυνο έργο το ανέλαβε ο Ιούδας με πόνο ψυχής, προκειμένου να θριαμβεύσει το Θεϊκό Σχέδιο.

Ομιλούμε σοβαρά. Εξόχως σοβαρά. Με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο οι άγιοι πατέρες της Καθολικής Εκκλησίας ισχυρίζονται σήμερα ότι το σενάριο, τουτέστιν το Θεϊκό Σχέδιο, πρόβλεπε ένα καρφί κι ήταν επόμενο αυτό το καθήκον να ανατεθεί από τον ίδιον τον Χριστό στον Ιούδα, στον πλέον πιστό μαθητή, στον περισσότερο μυημένο, με την πιο ισχυρή προσωπικότητα. Σ’ αυτόν που ήταν ικανός να υποβληθεί σε μία τόσο υψηλού αιθερικού προσωπική θυσία και σαν τον χειρώτερο κολασμένο να παραδώσει τον εαυτό του στο ανάθεμα της αιωνιότητος. Να τα λέμε όλα. Και ο άμοιρος ο Ιούδας ήπιε το δικό του πικρό ποτήρι. Μέχρι πάτο.

Δεν υπήρξε κανένας Ιούδας. Αυτή είναι η αλήθεια στο δικό μου ευαγγέλιο. Δεν υπήρξε κανένας Χριστός. Ας αφήσουν τα παραμύθια. Δεν είναι πρόσωπο ο Ιούδας, είναι ρόλος. Καμία σημασία έχει ποιος είναι στην πραγματικότητα ο Ιούδας. Πλούσιος ή φτωχός. Κακάσχημος ή γοητευτικός. Αν του άρεσαν οι γυναίκες ή τα αγοράκια. Αν μελέτησε Πλάτωνα ή Λάο Τσε. Αν ήταν πράκτορας του ιερατείου ή όργανο του Πιλάτου. Αν πήγαινε στα μπουζούκια ή άκουγε ροκ. Αν ήταν αλκοολικός, χούλιγκαν ή την έβρισκε στο μπαρμπούτι, στον ιππόδρομο. Σημασία έχει μόνο ποιος είναι ο Ιούδας ως σύμβολο. Τι συμβολίζει. Η Ιστορία, λοιπόν, έχει οριστικά αποφασίσει ότι ο τύπος είναι ο απόλυτος προδότης.

Ποιος είναι π.χ. ο Καζανόβα. Άλλο σύμβολο αυτό, όχι κάποιο πρόσωπο. Ήταν πρόσωπο, αλλά το ξεπέρασε ο συμβολισμός του. Έγινε σύμβολο. Ο Καζανόβα, λοιπόν, είναι αυτός που θέλουμε να είναι. Ας πλακώνουν έργα, ποιήματα και τραγωδίες, έρευνες και ντοκουμέντα, για να μας πουν ότι πρόκειται για ξεφωνημένη αδερφάρα κι όχι καρδιοκατακτητής, ότι ήταν σκέτος κακοποιός κι όχι ένας ιερέας, ένας στυγνός τυχοδιώκτης, ένας αδικημένος λογοτέχνης. Δέκα κορυφαίοι συγγραφείς, από όσους εμπνεύστηκαν από το πρόσωπο – σύμβολο του μέγα εραστού, να βάλεις κάτω, και οι δέκα παρουσιάζουν διαφορετικά τον γαμιά. Διότι έτσι γουστάρουν. Καζανόβα, ο λεχρίτης αριστοκράτης, ο μεγαλοεισοδηματίας φιλάνθρωπος, ο ένας άθεος, ο έτσι κι ο αλλοιώς.

Καταυρώθηκε, όμως, ο Καζανόβα ως ακατανίκητος αποπλανητής και της πιο αθώας γυναίκας. Ο Ρομπέν των Δασών, άλλη φιγούρα που μπήκε στη διάσταση του μύθου, από την Ιστορία με σύμμαχο τη φαντασία ως ο προστάτης των φτωχών, των καταπιεσμένων και τιμωρός της άτιμης εξουσίας. Για μένα ο Ρομπέν ταιριάζει πιο πολύ σαν κλεφτοκοτάς που λήστευε τους πλουσίους και τους φιλήσυχους ανθρώπους και για να το παίζει παιδί του λαού μοίραζε το 17% των κλοπιμαίων στους φουκαράδες.

Ο καθένας ό,τι θέλει γράφει. Θεμιτό. Πιάνει ο άλλος ένα πρόσωπο – σύμβολο, την Σταχτοπούτα ,την Κατερίνη την Μεγάλη, την Χιονάτη και ανατρέπει το σύμβολο του. Κάνει το μαύρο, άσπρο. Γιατί; Έτσι το βλέπει. Έτσι το θέλει. Τι χοντρομαλακία ήταν αυτή που πέρασε, το ορκισμένο μέχρι θάνατο παλληκάρι στην αντίσταση κατά του κατακτητή, αναφέρομαι στον Ιούδα, ότι προδώσει τον ηγέτη του, μάλιστα με φράγκα, όταν ήταν πλουσιόπαιδο, κάργα χαρτωμένος. Δεν στέκει με τίποτα η ρετσινιά που του έριξαν.

Εγώ βλέπω μία άλλη πιθανότατη εκδοχή. Ότι ο Χριστός πρόδωσε τον Ιούδα. Με την έννοια ότι κάπου κώλωσε η οργάνωση με μπροστάρη τον Χριστό, κάπου συμβιβάστηκε και τέλος πάντων, τα έφτυσε στο φινάλε η εβραϊκή «17 Νοέμβρη» των βιβλικών χρόνων. «Αλλοιώς μας τα έλεγες, δάσκαλε...» του είπε του Ιησού ο Ιούδας, που ήταν απόλυτος και πανέτοιμος να φθάσει στον ένοπλο αγώνα, προκειμένου να καταφέρουν την απελευθέρωση από τον ξένο κατακτητή και παράλληλα να κτυπήσουν το ραβινάτο και το ντόπιο κεφάλαιο, διότι διαφορετικά πήγαινε περίπατο ο σοσιαλισμός, ο μετασχηματισμός της ιουδαϊκής κοινωνίας.

Κανένας Γεννηματάς, Λαλιώτης, Τσοχατζόπουλος, Πάγκαλος και σία δεν του ξηγήθηκαν αλμυρό φυστίκι του Παπανδρέου. Κότες λειράτες οι κορυφαίοι του κινήματος, μαστουρωμένοι από την εξουσία, δεν το ξεκαθάρισαν στον Ανδρέα: «Ήρθαμε μαζί σου διότι ασπαστήκαμε το Συμβόλαιο με το λαό. Αν, λοιπόν, συνεχίσεις να την πας τη δουλειά σε μία μαϊμού αλλαγή τότε θα σε εγκαταλείψουμε και θα σε καταγγείλουμε ότι μας πούλησες».

Προδότης ο Χριστός; Όχι, ακριβώς. Απλώς σε κάποια φάση ο μεν αρχηγός συνειδητοποίησε ότι ο λαός δεν ήταν ώριμος ακόμα να βγει στο κλαρί αποδεχόμενος τα αγνά εθνικοπατριωτικά ιδεώδη της ριζοσπαστικής παρέας. Ο δε Ιούδας, πνεύμα ανυπότακτο, όταν είδε ότι την παρτίδα την κερδίζουν οι συντηρητικές δυνάμεις, τιμώρησε με το ίδιο νόμισμα τον Ιησού, πρόδωσε τον κατά την εκτίμηση του προδότη.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ