ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ

Ο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ. Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ. Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού… ''Αποδυτηριάκιας speaking''; Όχι, βέβαια…

…Ιούδας δε εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ. Φαρές δε εγέννησε τον Εσρώμ. Εσρώμ δε εγέννησε τον Αράμ. Αράμ δε εγέννησε τον Αμιναδάβ… ''Έλεος, Αποδυτυηριάκια, κόφτο! Τι είναι αυτά που αραδιάζεις;''.

…Αμιναδάβ δε εγέννησε τον Ναασών. Ναασών δε εγέννησε τον Σαλμών. Σαλμών δε εγέννησε τον Βοόζ εκ της Ραχάβ… Στοπ! Σταματήστε να θορυβείτε, μαλάκες, άθεα γουρούνια, σας παπαγαλίζω το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον…

…Βοόζ δε εγέννησε τον Ωβήδ εκ της Ρουθ. Ωβήδ δε εγέννησε τον Ιεσαί. Ιεσαί δε εγέννησε τον Δαβίδ τον βασιλέα… ''Αποδυτηριάκια, θα σχίσω την εφημερίδα! Σύνελθε!... ''. Ο αποδυτηριάκιας συνεχίζει το πρόγραμμά του, το οποίο, ασεβέστατοι, είναι το ξεκίνημα της Καινής Διαθήκης…

…Δαβίδ δε ο βασιλεύς εγέννησε τον Σολομώντα εκ της γυναικός του Ουρίου. Σολομών δε εγέννησε τον Ροβοάμ. Ροβοάμ δε εγέννησε τον Αβιά. Αβιά δε εγέννησε τον Ασά…

Δεν έχετε καθόλου υπομονή. Άσε ότι ξεκινάτε να διαβάζετε το κυριακάτικο ευαγγέλιο του αποδυτηριάκια δίχως την απαραίτητη προετοιμασία. Μιλάω πάρα πολύ σοβαρά. Θα έπρεπε προηγουμένως να είχατε νηστεύσει, να είχατε προσευχηθεί, να έχετε ξεφύγει εντελώς από τις μαλακίες που σας κοπανάνε από το πρωϊ μέχρι το βράδυ, ώστε με καθαρό μυαλό, καθαρό, όχι άδειο, με μυαλό έτοιμο να καρπίσει τα δικά σας γεννήματα αφού ρουφήξετε τους σπόρους που θα βρείτε σε κάθε σεντόνι…

…Ασά δε εγέννησε τον Ιωσαφάτ. Ιωσαφάτ δε εγέννησε τον Ιωράμ. Ιωράμ δε εγέννησε τον Οζίαν. Οζίας δε εγέννησε τον Ιωάθαμ… Εντάξει, ρε, το κόβω. Το ποιος γέννησε ποιόν. Μήπως γουστάρεις να σου γράψω ποιος σκότωσε ποιόν; Υπάρχει και τέτοια βίβλος. Μόνον που δεν την έγραψε κανένας Ευαγγελιστής, Ματθαίος ή Μάρκος. Εγώ μπορώ να τη γράψω τη βίβλο του θανάτου, του φονικού, του γδικιωμού. Μιλάμε για δολοφονίες που έχουν κι αυτές ιερότητα, μια άλλη ιερότητα, όχι σαν κι αυτήν με την οποία είναι ντυμένες οι γεννήσεις κάποιων Εβραίων, όπως τις αναφέρει η Βίβλος.

Είπαμε. Πρέπει να έχεις υπομονή. Μέγιστη τούτη η αρετή. Εικόνα σου και φυλακτό ο χρόνος. Δεν θα τον γαμάς τον χρόνο, δεν θα τον βιάζεις τον χρόνο. Ούτε από κάτω σου θα τον βάζεις, ούτε στο τρεχαλητό σου θα τον αφήνεις πίσω σου. Όχι! Δεν θα ανοίξω άλλο μέτωπο, δεν θα ξεφύγω σαν τοξότης που είμαι από το στόχο μου. Δεν θα χαραμίσω ούτε ένα βέλος από τη φαρέτρα μου. Next time about the time. Μια άλλη φορά σεντόνι για την κολοσσιαίας και θείας αρμονίας αγωγή που επιβάλλεται να αποκτήσεις στην έννοια Χρόνος, όπως την ορίζει ο Ήλιος, ο αέρας, τα δυο σου πόδια κι όχι, κύριε μαλάκα, η γαμημένη σου τεχνολογία. Περί υπομονής, τέλος.

…Ιωάθαμ δε εγέννησε τον Αζάχ. Αζάχ δε εγέννησε τον Εζεκίαν. Εζεκίας δε εγέννησε τον Μανασή. Μανασής δε εγέννησε τον Αμών… Ναρκώθηκες; Τιθάσευσες τα νευράκια σου;… Έχει ψωμί ακόμα ο κύκλος των γεννήσεων μέχρι να φθάσει η του Ιησού Χριστού… Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ήτο. Αφού ηρραβωνίσθη η μητήρ αυτού Μαρία μετά του Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου… Είπαμε, όμως. Τι είπαμε; Ότι υπάρχει και ο κύκλος του αίματος.

Πεντάρηδες και Σαρτζετάκηδες. Φοβερά πράγματα. Το χρονικό ξεκίνησε πριν από 100 χρόνια περίπου και κράτησε μέχρι το 1985. Φοβερά πράγματα. Ο ένας σκότωνε τον άλλον. Επειδή το ένα σόι χρωστούσε αίμα στην άλλη οικογένεια. Δεν μιλάμε για γεννήσεις, μιλάμε για σκοτωμούς. Ποια Βίβλος και ποιο Κοράνι; Πιο ισχυρό από τα ιερά Βιβλία είναι το καθήκον να ξεπλυθεί το αίμα με αίμα. Γι’ αυτό σου λέω ότι έχει μια ιερότητα αυτό το χρέος να ανατεθεί σε κάποιον δικό μας, της οικογένειάς μας, να καθαρίσει τον καλύτερο της άλλης οικογένειας.

Ανέφερα έτσι τη βεντέτα που κράτησε κοντά στα 70 χρόνια ανάμεσα στους Σαρτζέτηδες, όπως τους λένε, και τους Πεντάρηδες, με τους πολλούς νεκρούς, ίσως τους περισσότερους από κάθε άλλη βεντέτα, διότι λόγω του πρώην προέδρου της δημοκρατίας έγινε η πιο γνωστή έξω από την Κρήτη. Τι συνέβη το προπερασμένο Σάββατο; Δολοφονήθηκε ένα παλληκάρι 25 χρονών. Όχι, δεν θα αναφέρω ονόματα έστω κι αν έπαιξαν από τα ΜΜΕ. Αποδυτηριάκιας είμαι, δεν κάνω ρεπορτάζ. Δεν είμαι δελτίον ειδήσεων, ούτε ιστορικός. Άλλο σκηνικό είμαι εγώ. Λοιπόν.

Να μπούμε στο θέμα γι’ αυτό ανέφερα την έχθρα, που έγινε θρύλος, ανάμεσα στις οικογένειες Πεντάρη και Σαρτζετάκη. Σκότωνε για να εκδικηθεί το φονικό που τους έκαναν; Επιτόπου την κοπάναγε στο άγνωστο. Να μη ξέρουν που ζεΙ, ενώ ο φονιάς, που δεν νοιώθεις δολοφόνος, αλλά εντολεύς και εκτελεστής εθιμικού δικαίου, γνωρίζει ότι μια ζωή θα τον ψάχνει να τον στείλει στον άλλον κόσμο ο εντολεύς της άλλης οικογένειας.

Έτσι και ο πατέρας του Χρήστου Σαρτζετάκη. Για να αποφύγει τα αντίποινα πριν από τον πόλεμο είχε καταφύγει στην Θεσσαλονίκη, εκεί όπου γεννήθηκε ο γιός του, ο ανακριτής της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη και επί ΠΑΣΟΚ προταθείς για πρόεδρος της δημοκρατίας. Και τον Χρήστο Σαρτζετάκη στη Βουλή τον ψήφισε και ο βουλευτής Β’ Πειραιά Βαγγέλης Πεντάρης, της… άλλης οικογένειας. Ποιος θα το περίμενε! Έγινε το απίθανο. Και έτσι «έκλεισε» η βεντέτα… Να προσθέσω ότι ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ όταν ήταν ακόμα γυμνασιόπαις, σε ηλικία 15 χρονών, σαν «Πεντάρης», για να εκδικηθεί τη δολοφονία του 14χρονου αδελφού του από το σαρτζετακέϊκο, σκότωσε έναν «Σαρτζετάκη» και στη δίκη αθωώθηκε. Όχι τη δίκη την οικογενειακή, αλλά την κρατική, την πολιτειακή, απαλλάχθηκε από το κανονικό δικαστήριο.

Βεβαίως και για τη βεντέτα που ανοίγει ανάμεσα σε δυο οικογένειες, και δεν μιλάμε τώρα μονάχα για Κρήτη και για Μάνη, μιλάμε για την μισή Ελλάδα, μιλάμε για το φαινόμενο που κρατάει αιώνες, για πράμα αρχέγονο, επειδή κάποιος των αλλωνόνε σκότωσε έναν δικόνε μας. Μιλάει το αίμα.

Αυτό είναι. Το αίμα. Δίνω αίμα, σου λέει. Πληρώνω το αίμα. Σκοτώνω, δηλαδή. Χρωστάω αίμα, σου λέει. Οφείλω να σκοτώσω, δηλαδή. Δεν συγχωριέται το αίμα, σου λέει, άρα πρέπει οπωσδήποτε να τους τιμωρήσω, κι αυτό θα συμβεί μόνο αν χύσω αίμα. Δεν πάει να γαμηθεί το πνεύμα του αλλουνού, Έλληνες είμαστε και Αλβανοί και από τους παπούδες των παπούδων μας μάθαμε αυτόν τον κώδικα τιμής, αυτό είναι για εμάς, το δίκαιο της ανταπόδοσης. Δεν είμαστε Ινδιάνοι να παίρνουμε με το μαχαίρι το σκαλπ του αλλουνού ή να του τρώμε την καρδιά. Αυτά είναι άγρια, βάρβαρα πράματα, πρωτόγονα. Και με πιστόλι, το άγιο πιστόλι ή μια κυνηγετική καραμπίνα την κάνουμε τη δουλειά μας. Να πάρουμε το αίμα μας πίσω.

Αυτό είναι. Το αίμα. Να πάει να γαμηθεί η ψυχή του αλλουνού και τα κόκκαλά του. Πρέπει να χυθεί το αίμα του. Γι’ αυτό δεν ψάχνουνε πως θα τον φαρμακώσουνε τον άλλον, ούτε είναι γυναίκες για να τον εκδικηθούμε με βιτριόλι. Και δεν σκοτώνουνε γυναίκα. Τι είναι αυτά; Δεν πιάνει η βεντέτα, δεν ξεχρεώνεται η εκδίκηση αν σκοτώσουνε γυναίκα, το αίμα της οποίας δεν είναι ισότιμο, όπως ενός άνδρα. Και για τον ίδιο λόγο δεν θα σκοτώσουνε από την άλλη οικογένεια ένα ανήλικο παιδάκι ή έναν γέρο, έναν σακάτη, δηλαδή κάποιονα που είναι άχρηστο κορμί. Κάποιονα που ο φόνος του δεν θα τους πονέσει.

Vendetta. Ιταλική λέξη που σημαίνει εκδίκηση. Στους Έλληνες έχει προσλάβει την έννοια της αντεκδίκησης. Με εκδικήθηκες για το κακό που θαρρείς σου προκάλεσα; Ε, παίρνω τη σκυτάλη εγώ και σκοτώνω, χωρίς να υπολογίζω ότι μετά εσύ θα «απαντήσεις» με άλλο φονικό. Άγραφος νόμος.

Πριν από δυο εβδομάδες σκοτώσανε έναν 25χρονο και τραυμάτισαν άλλους τέσσερις δικούς του, την μάνα του, τον γαμπρό του και δυο άλλους συγγενείς. Η ιστορία αυτή είχε ξεκινήσει το 1987 όταν ο 66χρονος Κ. σκότωσε τον 47χρονο Μ. διότι τα πρόβατα του δεύτερου μπήκαν στο χωράφι του πρώτου. Δια ασήμαντον αφορμή. Η συνέχεια; Γκρεμίστηκε το σπίτι του Κ. που την κοπάνησε από τον τόπο του και κάψανε το σπίτι του αδελφού του. Ο 66χρονος Κ. αποφυλακίσθηκε το 1993, χωρίς να επιστρέψει στο χωριό του, τον φάγανε μετά από τρία χρόνια οι δυο γιοί του Μ.

Έχει, βέβαια, ατονήσει η βεντέτα, η εκδίκηση ή η αντεκδίκηση, της βαρειάς παράδοσης, όμως μέσα από τις στάχτες της βγαίνει ακόμα η φωτιά, η δίψα για αίμα. Γιατί κάποιος πούστης δεν φέρθηκε σωστά. Γιατί κάποιος αδίκησε. Γι’ αυτό, όπως υπάρχει η λέξη εκδικητής, υπάρχει και ο αδικητής. Αυτός που αναλαμβάνει το φονικό για να επιφέρει το δίκαιο, μάλλον για να τιμωρήσει το άδικο. Γι’ αυτό σε τούτο το έργο δεν παίζουν οι μπράβοι. Οι πληρωμένοι δολοφόνοι. Η οικογένεια, δηλαδή, που έχει έναν άδικο νεκρό οφείλει να σκοτώσει, να πάρει εκδίκηση με θανατικό που θα εκτελέσει κάποιος δικός της. Όχι να αναθέσει τη δουλειά σ’ έναν ξένο, σ’ έναν επαγγελματία.

Αυτοί που θα πάρουν λεφτά είναι άλλοι. Είναι οι μεσολαβητές. Που τα παλιά τα χρόνια ήταν παπάς και υστερότερα αυτό το λειτούργημα να συμφιλιώνουν τις δυο εχθρικές οικογένειες το ανελάμβαναν άτομα με κύρος. Ε, όσο να ‘ναι με τους χρόνους και τους καιρούς σκάρτεψε το αξιόπιστον και αξιοσέβαστον του παπά, τουλάχιστον στην ορθοδοξία. Στους μουσουλμάνους ο ιερέας μετράει και μετράει πολύ, δεν τον έχουν στην ξεφτύλα.

Γιατί παπάς ο μεσολαβητής; Γιατί είναι ο άνθρωπος του Θεού. Γιατί με τον ρασοφόρο θα είναι δεμένη η κουβέντα της μιας πλευράς ότι επιθυμεί να τερματιστεί η βεντέτα. Σ’ αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει λέω, ξαναλέω. Ούτε λέω Τέρμα και προσθέτω στην αλυσίδα των φόνων έναν ακόμα κρίκο, ένα ακόμα θύμα. Κι άμα λάχει πέφτουν και γάμοι, όπως και κουμπαριές. Βέβαια. Μπορεί να σκοτώνονται π.χ. πενήντα χρόνια, κάθε τόσο κι ένα παλληκάρι να το θάβουν πριν την ώρα του, αλλά όταν αποφασίσουν να βάλουν ένα τέλος στη βεντέτα συνηθίζεται να παντρεύονται δυο νέοι από τις δυο υπόδουλες, τις αιχμάλωτες στην βεντέτα οικογένειες.

Εσύ δεν σκότωσες. Ούτε θέλεις να σκοτώσεις κανένανε. Σκότωσε, όμως, κάποιος συγγενής σου κι εσύ μπορείς να γίνεις στόχος. Φοβερά πράγματα. Οι άνδρες από το σόι αυτωνώνε που είχαν τον σκοτωμένο να τους βλέπεις να φοράνε μαύρα πουκάμισα, να αφήνουν γενειάδες και οι γέροντές τους με βαμένο μαύρο το ραβδί τους, το μπαστούνι τους, να το κτυπούν στο πλακόστρωτο. Ίντα, μωρέ, τι σε περιμένει, άτιμε… Δεν μιλάμε τώρα για πεπερασμένους αιώνες, μιλάμε για τα χρόνια μας. Και πήγανε οι μπάτσοι στην οικογένεια του σκοτωμένου και τους είπαν ότι οι συγγενείς του φονιά θέλουν να επιστρέψουν στο χωριό (διότι από το φόβο της εκδίκησης την είχαν κοπανήσει και απουσίασαν χρόνια σε άγνωστη διεύθυνση).

-Όχι! Αυτό απάντησαν οι συγγενείς του θύματος. Να μην επιστρέψουν στο χωριό οι συγγενείς του φονιά. Κι εσείς, οι αστυνομικοί, για το καλό σας, να μη σας βλέπουμε μπροστά μας. Και μη μας ελέγχετε αν κρατάμε όπλα.

Τι έγινε; Έγιναν δεκτά όλα τα… αιτήματα της οικογένειας του θύματος, που δεν μπορεί να ησυχάσει αν δεν πάρει εκδίκηση.

Με τη βεντέτα δεν επιστρέφει ο νεκρός. Ούτε η εκδίκηση οδηγεί στην κάθαρση. Είπαμε. Είναι ένα χρέος, όχι μόνον στον σκοτωμένο, αλλά και για να τιμωρηθεί ο φονιάς, είτε χάνοντας τη ζωή του, είτε προκαλώντας το κακό με την αφαίρεση της ζωής από ένα μέλος της οικογένειας του.

…Αμών δε εγέννησε τον Ιωσίας. Ιωσίαν δε εγέννησε τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού επί της μετοικεσίαν Βαβυλώνος. Μετά δε τη μετοικεσίαν Βαβυλώνος Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ. Σαλαθιήλ δε εγέννησε τον Ζοροβαβέλ…

Το δικό μας αίμα… Ο Σαλαθιήλ είχε το αίμα του Ιεχονία και ο Ζοροβαβέλ το αίμα του Σαλαθιήλ…, και ο Αβιούδ του Ζοροβαβέλ και του Αβιούδ ο Ελιακείμ…

Αυτό το αίμα είναι δικό μας…, το λένε και οι γραφές. Η εκδίκηση είναι δική μας..., αυτό δεν το λέει η Καινή Διαθήκη, αλλά η ιερή παρακαταθήκη των προγόνων μας. Χαίρετε.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ Μάρτιο 2009

Διαβάστε ακόμα:

Η ΑΠΙΣΤΙΑ ΤΡΥΠΩΝΕΙ ΣΑΝ ΤΗ ΨΕΙΡΑ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ