ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Ο Παπαχρόνης, ο δράκος, είναι παιδί του Θεού. Όπως στο λέω. Και όπως το διαβάζεις. Κι εγώ αυτό που σου γράφω δεν είναι δικό μου. Τα έχουμε πει αυτά. Ο αποδυτηριάκιας δεν τα κατεβάζει από το κεφάλι του. Δεν είναι δικά του όλα όσα αμολάει στα σεντόνια. Σε παρακαλώ. Μπήκε μέσα στη φυλακή ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος και είπε στους κρατούμενους Είστε όλοι παιδιά του Θεού. Μίλησε στον Κορυδαλλό με τον Κουφοντίνα της 17 Νοέμβρη και με τον Τσιγαρίδα του ΕΛΑ, μίλησε και με τους κρατούμενους απριλιανούς πραξικοπηματίες Δημήτρη Ιωαννίδη και Νικόλαο Ντερτιλή και τους το ανακοίνωσε κανονικά. Όλοι είστε παιδιά του Θεού.

Παρένθεση. Ο Χρήστος Τσιγαρίδας την περίοδο της χούντας δεν έκανε ούτε μια πράξη αντιστασιακή. Όχι μπόμπα, ούτε προκήρυξη δεν είχε ρίξει. Αυτό που λέμε τώρα δεν έχει ξαναγίνει στον αιώνα. Ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, σούπερ κονομημένος, δυνατός γκόμενος, ομορφάντρας, μπουζουκόβιος, ιπποδρομιάκιας, τέλος πάντων ένας μπον βιβέρ της Αθήνας με πολύ καλό όνομα, σοβαρότατος, εντιμότατος, όμως ούτε σκέψη να κινηθεί και να δράσει ενάντια στην αλητεία του δικτάτορα Παπαδόπουλου και της συμμορίας του.

Φοβερά πράγματα. Δεν έχουν ξαναγίνει. Όλοι οι αντιστασιακοί του κώλου με την απομάκρυνση της δικτατορίας άρχισαν να παίζουν μπάλα στην πολιτική και να ζητάνε θέσεις από την κοινωνία, βουλευτές και υπουργοί, και ο Χρήστος Τσιγαρίδας το ‘ριξε στην αντίσταση, στην ένοπλη πάλη, μετά την πτώση της χούντας. Γιατί έγινε αυτό;

Μπορεί ο άνθρωπος να αισθανόταν ένοχος. Ηθικά ένοχος, διότι την περίοδο της δικτατορίας αυτός γλεντούσε και, αντίθετα απ’ ό,τι είχε υποχρέωση ως πολιτικοποιημένο άτομο, είχε κρατήσει ολότελα παθητική στάση. Που να ξέρεις, γιατί αφυπνίστηκε ο τρομοκράτης μέσα του μετά τη χούντα. Και στην απολογία του, στη δίκη της οργάνωσης ΕΛΑ, ο Τσιγαρίδας ήταν άντρας. Σωστό άτομο. Με επίπεδο. Όχι μιάου – μιάου. Κλείνει η παρένθεση.

Και το λιοντάρι στη ζούγκλα που κάθε μέρα και όποτε πεινάει ορμάει σ’ ό,τι βρει μπροστά του, είτε μπανίσει μία ζέμπρα, είτε μία χαριτωμένη γκόμενα αντιλόπη για να την ξεσκίσει, να της φάει ζωντανή τις σάρκες της και ό,τι έχει μέσα, κι αυτό το άγριο θηρίο, το λιοντάρι, ο Θεός το έκανε. Ποιος να το κάνει; Εσένα, κύριε λιοντάρι, σε φτιάχνω για να τρως ό,τι κινείται κι εσένα, μωρή ζεμπρούλα και αντιλοπίτσα, να τη βγάζετε με χορταράκι. Και όλοι, και όλες, καλέ, παίξτε τη μπάλα σας.

Έτσι είναι. Μπάλα παίζουμε. Ο ένας κυνηγάει τον άλλον. Ο Τσιγαρίδας και ο Κουφοντίνας τα έβαλαν με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διότι μετά τη χούντα του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη δεν πήγαν προς τα εκεί που έπρεπε, και ο Παπαδόπουλος με τους Ντερτιλήδες τα έβαλαν με τους αριστερούς και γέμισαν τα νησιά για να σώσουν την Ελλάδα από τον κομουνισμό. Το παν είναι να σώσεις. Την Ελλάδα, τη ψυχή σου, κάτι να σώσεις. Προσευχηθείτε να σώσετε τις ψυχές σας, λέει ο Χριστόδουλος. Κι αν, όμως, δεν προσεύχεσαι και σκοτώνεις γυναίκες όπως ο Παπαχρόνης ή ρίχνεις μπόμπες όπως ο Τσιγαρίδας, δεν τρέχει τίποτα. Και πάλι παιδί του Θεού είσαι.

Τι να πει ο Χριστόδουλος μέσα στη φυλακή με τον Κουφοντίνα την αρχισκοτώστρα της 17 Νοέμβρη; Δεν είναι κορόϊδο ο αρχιεπίσκοπος. Ξέρει. Αυτό που σου λέω. Ξέρει. Πάρα πολύ καλά ξέρει πως τον βλέπει ο κομουνιστής, πολύ περισσότερο ο αρχικομουνίσταρος, ο απόλυτος κομουνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας.

Ο μέγας Λένιν το έλεγε καθαρά. Απαλά. Έτσι θα αντιμετωπίζουμε τη θρησκεία. Είναι όπιο του λαού, είναι αντίπαλος μέγας της ιδεολογίας μας η θρησκεία, όμως μην είστε μαλάκες, σύντροφοι. Σαν το τριαντάφυλλο θα τη πιάνετε τη θρησκεία. Σαν το φύλλο του τριαντάφυλλου. Απαλά. Λεπτά. Λεπτεπίλεπτα. Γιατί; Διότι η θρησκεία είναι βαθειά ριζωμένη στον λαό.

Και επειδή ξέρει ο Χριστόδουλος, γι’ αυτό όταν πάει στη βουλή να ορκίσει τους βουλευτές ποτέ, μα ποτέ δεν φθάνει με την αγιαστούρα μέχρι τα έδρανα του ΚΚΕ. Όπως και οι κουκουέδες της Παπαρήγα ποτέ, μα ποτέ δεν σηκώνουν το χέρι, με τα τρία δάκτυλα ενωμένα όπως κάνουν όλοι οι άλλοι βουλευτές. Μέχρι εκεί, όμως. Παραπέρα δεν πάει το ΚΚΕ κόντρα στη θρησκεία. Είπαμε. Δεν είπαμε; Πάει πάσο τη θρησκεία. Λάθος. Όχι πάσο, χαλαρά πάει. Την κάνει γαργάρα τη δουλειά. Γι’ αυτό και ο Φλωράκης και η Παπαρήγα ποτέ, μα ποτέ δεν έχουν πει κάτι εναντίον της θρησκείας. Άθεοι είναι, όμως γαργάρα. Και από την άλλη ο Χριστόδουλος που είπαμε ότι ξέρει, με το βασιλικό στο χέρι ευλογάει από Καραμανλή μεριά τα έδρανα μέχρι Παπανδρέου και την κάνει κι αυτός γαργάρα και δεν φθάνει μέχρι τα πλάγια, εκεί στα πρώτα καθίσματα του ΚΚΕ.

Λέγαμε για τον Παπαχρόνη. Δεν είπαμε τίποτα ακόμα γι’ αυτό το τέκνο του Θεού. Λέγαμε για το άλλο τέκνο, τον πραξηκοπηματία Ντερτιλή που την πέταξε στα ίσια του Χριστόδουλου. «Κι εγώ έχω εικόνα εδώ στην φυλακή. Την φωτογραφία του Ιωάννου Μεταξά. Αυτός είναι για μένα άγιος». Πήρες χαμπάρι; Δεν βρίσκεις άκρη. Όταν από ένα χωριό 18χρονο παλληκάρι σε ρίχνουν εκείνες τις εποχές στο πλυντήριο της σχολής Ευελπίδων, τότε σου κάνουν εκεί μέσα κουρκούτι το μυαλό, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Και μόνον περίεργο δεν είναι να είσαι ο κολλημένος και σ’ αυτή την ηλικία. Ζει στον κόσμο του ο Ντερτιλής. Σ’ άλλον κόσμο. Και βλέπει μυγάκια. Ακριβώς. Και ο Ντερτιλής και ο Ιωαννίδης και ο Κουφοντίνας μετά από κάποιους μήνες στη φυλάκα κυκλοφορούν στα μάτια τους έντομα. Έτσι νομίζουν.

Και μου λες εμένα ότι κακώς βγήκε έξω ο Παπαχρόνης διότι είναι ακόμα επικίνδυνος. Είσαστε μαλάκες. Αποδυτηριάκιας μιλάει. Οι εφέτες δεν κάνουν λάθη. Ποιος δράκος Παπαχρόνης; Ξεχάστε το. Μετά από 22 χρόνια μέσα; Είσαστε μαλάκες. Ισόβια είχε φάει και ο αρχιεγκληματίας και γαμώ τους φονιάδες Κοεμτζής. Είχε τραβήξει μαχαίρι ο βαρύμαγκας ο Νικολάκης και όποιον βρήκε μπροστά του του πήρε το λαιμό. Όπως το λιοντάρι ξεσκίζει την αντιλόπη. Ισόβια; Ισόβια των ισοβίων ήταν μέσα ο Κοεμτζής, αυτός ο θρύλος των μαχαιροβγαλτών. Σήμερα που κυκλοφορεί έξω είναι ένα αρνί. Ένας άλλος άνθρωπος.

Πήγαινε και βρίστονα τον Κοεμτζή. Ρε, μιλάμε για τον Κοεμτζή. Κι όχι μόνον βρίστονα, ρίχτου και φάπες στο σβέρκο, έτσι για πλάκα. Ξεφτυλισέτονα. Φτύστονα με ροχάλες. Μιλάμε για το αρνί. Τι θα σου κάνει το αρνί αν το κλωτσήσεις, αν του βάλεις κωλοδάκτυλο, τι; Θα σου ορμήξει; Ποτέ. Θα σε βρίσει; Ποτέ. Αρνί είναι. Το ίδιο και ο Κοεμτζής.

Ισοπέδωση. Αυτό σημαίνει η φυλακή. Σου φεύγει ο τσαμπουκάς. Ακόμα κι αν είσαι Κοεμτζής, και Παπαχρόνης, αν και αυτοί οι δύο είναι άσχετο πράμα ο ένας με τον άλλον. Ο Νικολάκης έχυσε αίμα διότι ένοιωσε προσβολή. Ο άλλος, ο Κυριάκος ήταν ένας γνήσιος σεξουαλικός εγκληματίας. Ένας άρρωστος, δηλαδή. Τι φταίει κι αυτός, όμως. Ο Θεός τον έπλασε έτσι. Σαν παιδί του Θεού ενεργούσε. Έβλεπε γυναίκα με τακούνι και μέσα του βαρούσαν τα ταμπούρλα. Μην έβλεπε θηλυκό να περπατά με τακούνι, δεν κρατιόταν με τίποτα. Φταίει αυτός; Όχι, βέβαια. Μήπως αυτός το είχε κάνει ειδική παραγγελία το μυαλό του, που του έστελνε τέτοια μηνύματα και τέτοιες μουσικές με ταμπούρλα;

Της πουτάνας το μαγκάλι έγινε στα κανάλια για τον 44χρονο Κυριάκο Παπαχρόνη, που είχε φάει δις ισόβια και αποφυλακίστηκε στα 44 χρόνια του. Στο εξωτερικό τέτοιοι ανώμαλοι τύποι βγαίνουν πολύ πιο γρήγορα αφού τους κόψουν τα αρχίδια. Αυτό λέει σήμερα η επιστήμη. Αν δεχθεί ο κατηγορούμενος, εγκληματίας, ο έγκλειστος να ευνουχιστεί τότε οι γιατροί λένε ότι δεν είναι πλέον επικίνδυνος, άστε τον ελεύθερο, μην τον κρατάτε άλλο μέσα.

Άρρωστος ήταν ο Παπαχρόνης, λοιπόν. Όχι κακός άνθρωπος. Βίαζε και σκότωνε γυναίκες διότι ήταν ανώμαλος. Και ένα παιδί του Θεού. Είπαμε. Δεν είπαμε; Δεν το λέω εγώ αυτό. Ο Χριστόδουλος το είπε προχθές όταν καπάκι μετά τον Κορυδαλλό επισκέφθηκε και το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί.

Μπήκε, για να μη ξεχνιόμαστε, στο Δαφνί ο Χριστόδουλος και τους είπε στους σαλταρισμένους ότι η πίστη μας έχει διδάξει ότι ο μόνος δρόμος για να συναντήσουμε τον Θεό είναι το πρόσωπο του διπλανού μας, διότι το πρόσωπο του κάθε ανθρώπου είναι το πρόσωπο του Θεού. Φοβερά πράγματα. Με τη βοήθεια της θρησκείας περνάει και η σχιζοφρένεια. Θα σε δαγκώσει ο άλλος που του την βάρεσε, όμως κι αυτός έχει το πρόσωπο του Θεού.

Προχωρούμε. Παπαχρόνης. Αποδυτηριάκια διαβάζεις. Δεν είμαι τηλεοπτική εκπομπή της πλάκας ιστορία. Ρώτησαν τον Κυριάκο τον πρώην δράκο: «Η φυλακή σε φτιάχνει ή σε χαλάει;». Και η απάντηση του Παπαχρόνη: «Τα πρώτα δέκα χρόνια σε χαλάει η φυλακή. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος μέσα στο κελί. Αγνώριστος. Πολύ σκληρός. Μετά, όμως, από τα δέκα χρόνια η φυλακή σε φτιάχνει. Είσαι έτοιμος για μοναστήρι. Μπορεί να γελάσετε μ’ αυτό που σας λέω, όμως είναι η αλήθεια και μόνον ένας βαρυποινίτης θα με καταλάβει».

Αυτά είπε ο Παπαχρόνης. Έχει βουνό δίκαιο. Και τώρα ήρθε η σειρά να ακούσετε μία σούπερ σπέσιαλ ΑΛΗΘΙΝΗ ιστορία που ξεκίνησε το 1940 στην Αθήνα. Έχουμε και λέμε, λοιπόν.

Αδελφός πολύ γνωστού ποδοσφαιριστή μπαίνει στη στενή διότι είχε συμμετοχή σε ληστεία μετά φόνου. Αυτός φυλούσε τσίλιες στο έργο κι έφαγε δέκα χρόνια. Μιλάμε για ένα παιδί μ’ ένα κουσούρι τότε. Όχι, δεν ήταν αδελφή. Κομουνιστής βαμένος ήταν. Τώρα πως ένας κομουνιστής μπλέχτηκε σε ληστεία, αυτό μη το ψάξουμε διότι θέλω να αποφύγω τις λεπτομέρειες.
Τον κλείσανε στα Γιούρα, ήταν η φυλακή κοντά στον Άγιο Διονύση στον Πειραιά, εκεί στου Καράμπαμπα, και από τα δυο πρώτα κιόλας χρόνια είχε γίνει ο αρχηγός. Ο αρχηγός της φυλακής. Το πρώτο κουμάντο ανάμεσα στους φυλακισμένους.

Είμαστε 25 Μαρτίου, ημέρα της εθνικής γιορτής και ο δεσμοφύλακας της πτέρυγας, ένας Μάκης, πάει στον άνθρωπο της ιστορίας μας, άντε να πω το όνομα, όχι το επίθετο. «Μιχάλη μου, θέλω η πτέρυγα να γίνει περιστέρι από καθαριότητα». «Μάκη μου, με προσβάλλεις, άστο επάνω μου…» ήταν η απάντηση του πάντα ολιγόλογου Μιχάλη, η επιθυμία του οποίου ήταν εντολή στους 59 άλλους συγκρατούμενούς του. «Μάγκες, ο Μάκης είναι μάλαμα παιδί, πάει για προαγωγή, θέλω να τον βγάλετε ασπροπρόσωπο στον διευθυντή του και ξέρετε εσείς, ξηγηθείτε αναλόγως».

Πράγματι μετά από 2,5 ώρες όλα έλαμπαν μέσα στη φυλακή. Τουαλέτες, τοίχοι, διάδρομοι, κελιά. Συγκινήθηκε ο δεσμοφύλακας, και ήρθε η στιγμή να καρφώσουν τρία πελώρια κάδρα, του Αθανάσιου Διάκου, του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Κανένα πρόβλημα. Ήρθε, όμως, και μια άλλη πουτάνα στιγμή. Δύο κάδρα με τις φωτογραφίες του βασιλιά Παύλου και της βασίλισσας Φρειδερίκης. Εδώ χάλασε το σκηνικό.

«Ρε, Μάκη, ποιοι είναι αυτοί; Πολέμησαν κι αυτοί το 1821; Μήπως οι παππούδες τους βάρεσαν καμιά ντουφεκιά με τον Καραϊσκάκη;». Την είδε την δουλειά ο Μάκης ο δεσμοφύλακας ότι βρώμαγε. Και πράγματι έγινε το κακό. Ο Μιχάλης πετάει κάτω τα κάδρα του βασιλικού ζεύγους κι αρχίζει να χοροπηδάει επάνω τους. Ο δεσμοφύλακας κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. «Τι έκανες, ωρέ, Μιχαλιό; Κι εγώ τώρα πως, με τι καρδιά θα σε πάω στον διευθυντή;».

«Μη σε στεναχωρεί, αγόρι μου…» του λέει ο γίγαντας ο Μιχάλης, που ήδη με ιλιγγιώδη ταχύτητα άρχισε να ανεβαίνει τα 15 σκαλοπάτια μέχρι το διοικητήριο και δίνει μία κλωτσά στην πόρτα και μπαίνει απότομα μέσα, λέγοντας προς τα πίσω του: «Τι σπρώχνεις, ρε μαλάκα δεσμοφύλακα;…». Τρελάθηκε ο διευθυντής των φυλακών. «Ο φασίστας ο δεσμοφύλακας μ’ έφερε σηκωτό εδώ γιατί έσπασα τα κάδρα του Παύλου και της Φρίκης». Αποτέλεσμα;

Δυο χρόνια φυλακή και για βιαιοπραγία στον δεσμοφύλακα, κανένας από τους 59 δεν μαρτύρησε, διότι έτσι το ήθελε ο Μιχάλης, ότι δεν είχε καν ακουμπήσει τον Μάκη.

Περνάνε τα χρόνια και ο Μιχάλης θέλει εννέα μήνες να αποφυλακιστεί. Ένας από τους 59 υπέγραψε ότι αποχαρακτηρίζει τον κομουνισμό. Του είχαν υποσχεθεί ότι θα γλυτώσεις και τρία χρόνια και θα απελευθερωθείς αρκεί να διαχωρίσεις τη θέση σου από το κόμμα και την ιδεολογία. Ο άνθρωπος από τη χαρά του είχε ξεχάσει στο κελί ένα δερμάτινο μπουφάν. Με το που γυρίζει να το πάρει ήταν το μεγάλο του λάθος. Έπεσε πάνω στον Μιχάλη. «Βρε, ελεεινέ, εγώ και οι άλλοι γιατί σαπίζουμε μέσα στη φυλακή; Κρίμα, ρε, και σ’ είχα για φίλο…». Και του τρώει το αυτί! Όπως το λέω. Του δάγκωσε το αυτί και του το ‘κοψε. Και ο άνθρωπος ζει σήμερα χωρίς το ένα του αυτί διότι τότε δεν υπήρχαν οι πλαστικές. Αλλά τρία χρόνια επί πλέον φυλακή ο Μιχάλης. Για το αυτί.

Τέλος πάντων, ο Μιχάλης βγήκε το 1957, μετά από 17 χρόνια και άνοιξε μία ταβέρνα πολυτελέστατη και πασίγνωστη. ΟΙ ΚΟΤΕΣ, έτσι την λέγανε την ταβέρνα, στην οποία σύχναζαν όλες οι φίρμες παίκτες. Λάκης Πετρόπουλος, Θανάσης Σούλης, Υφαντής Πανάκης κ.α. Κατέβαιναν από την Αθήνα για να πάνε στις ΚΟΤΕΣ.

Μία ημέρα μπήκε στην ταβέρνα ένας μεθυσμένος. Πίτα. Και πίνει άλλα δυόμισυ κιλά εκεί και βλέπει τρίδιπλο το λογαριασμό που του έφεραν. Ο πελάτης εκτός εαυτού ξεκίνησε βαβούρα ασταμάτητη. Τον πλησιάζει ο Μιχάλης και τον πιάνει από τον ώμο: «Θες να μου χαλάσεις το μαγαζί, γιατί; Εγώ χωρίς να στεναχωρηθώ αν θέλω παίρνω το εκατό και σε μαζεύουν και κοιμάσαι απόψε κρατητήριο. Δεν το θέλω, όμως…». Και του βάζει στη τσέπη του πελάτη το λογαριασμό λέγοντάς του: « Όποτε θυμηθείς κι αν έχεις με πληρώνεις, άντε στο καλό…».

Ο άλλος, στην κατάσταση που ήταν την είδε αλλοιώς. «Ρε, αφεντικέ, με απειλείς εμένα με κρατητήριο; Ρε, ξέρεις με ποιον μιλάς, εγώ είμαι ο φόβος και ο τρόπος της ασφάλειας. Άντε να χαθείτε, όλα τα αφεντικά. Έχετε μάθει να απειλείτε με την αστυνομία… Και για να με απειλείς κι εσύ, σίγουρα δεν έχεις κάνει ούτε μία μέρα στο φρέσκο…». Εδώ έπεσε γέλιο από τα άλλα τραπέζια. «Γιατί γελάνε αυτοί οι πούστηδες;…».

Τον παίρνει έξω με το μαλακό ο Μιχάλης, εκεί δίπλα στις γραμμές του τραίνου στην Παλαιά Κοκκινιά και του λέει: «Άκου, λεβεντόπαιδο, ένα μόνο θα σου πω. Τα πρώτα δέκα χρόνια η φυλακή σε χαλνάει… Μετά, όμως, τα δέκα σκέπτεσαι τι λάθη έχεις κάνει στη ζωή σου… Εγώ έμεινα μέσα 17 χρόνια…».

Στη στιγμή του ‘φυγε το μεθύσι του αλλουνού. Μη λέμε άλλα. Οι δυο τους μέχρι που έγιναν κολλητοί.

Διαβάστε ακόμα:

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ