ΤΟ ΘΕΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ

Ο άνδρας απατά την γυναίκα του. Και η γυναίκα του τον απατά, όμως. Συμβαίνει. Όλα συμβαίνουν, κύριε. Όλα όσα μπορείς να φανταστείς, ακόμα κι αυτά που δεν έρχονται καν στη φαντασία σου. Επειδή ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα. Όχι γενικώς και αορίστως οι άνθρωποι, αλλά κάποιοι ξεχωριστοί κι όχι, κάποια σπέσιαλ καθάρματα κι όχι, είναι ικανοί για το χειρώτερο. Το χειρώτερο των χειρωτέρων. Κακώς τα λέμε όλα αυτά με αφορμή ένα συνηθισμένο «παράπτωμα», αν είναι παράπτωμα, η συζυγική απιστία. Το έφερε η κουβέντα, όμως. Και ό,τι φέρνει η κουβέντα, όταν αξίζει τον κόπο γιατί να μην το αραδιάσουμε κι αυτό στο σεντόνι μας. Σεντόνι είναι. Τα καλά και τα χρήσιμα τα χωράει. Λέω γι’ αυτά που πιθανότητα να μη βρούμε την ευκαιρία μια άλλη φορά να τα γρατσουνίσουμε.

Ο άνδρας, επανέρχομαι, απατά την γυναίκα του. Κακώς το γράφω έτσι. Γιατί να είναι απιστία το ξενοπήδημα; Το ίδιο ισχύει και για την γυναίκα που κερατώνει τον άνδρα της. Τι θα πει Απιστία; Και δεν ξέρω αν έχει σχέση με την Πίστη. Είναι δυο έννοιες και πραγματικότητες σχετικές ή μήπως άσχετες;

Να τα ξεκαθαρίσουμε αυτά. Πίστη. Πιστεύω. Γιατί πιστεύω; Για κάποιους λόγους. Όταν, λοιπόν, παύουν να υφίστανται αυτοί οι συγκεκριμένοι λόγοι γιατί να είμαι… άπιστος όταν σταματήσω να πιστεύω; Και πες το άλλο. Άλλαξα άποψη. Αλλοιώς τα βλέπω σήμερα, όχι όπως παλιά. Τι πιο τίμιο όταν αλλάζω τη σκέψη μου, την … πίστη, να σταματήσω να… πιστεύω αυτό που πίστευα ή και να αλλαξοπιστήσω. Δεν κάνω κακό σε κανέναν. Ούτε προδίδω κανένα.

Ξανά μανά στο θέμα μας; Ποιο θέμα; Δεν ανέπτυξα κανένα θέμα. Ακόμα. Έστησα απλά ένα σκηνικό, ένα καφενείο δεξιά, ένα σπίτι αριστερά, στο βάθος βάζω μια λεωφόρο που οδηγεί σε πάρκο και στον ουρανό ζωγράφισα σύννεφα και το φεγγάρι. Δεν μίλησε κανείς ακόμα στη σκηνή. Ούτε μια ατάκα δεν ακούστηκε από την κρεβατοκάμαρα του σπιτιού, από το παγκάκι του δρόμου, από το ιερό του καφενείου. Βέβαια. Όπως η εκκλησία έτσι και το καφενείο έχει τον ιδιαίτερο χώρο του, όπου ο καφετζής φτιάχνει τα ποτά. Και ο καφές πίνεται, άρα κι αυτός είναι ποτό.

Οι άντρες, σύμφωνα με τις επιστημονικές έρευνες, όχι τις καφενειακές κοβέντες, αντιλαμβάνονται καλύτερα απ’ ό,τι οι γυναίκες το κέρατο. Αν, δηλαδή, τους το φοράει η γυναίκα τους θα το πάρουν πρέφα. Όχι σίγουρα αλλά το υποψιάζονται πιο εύκολα. Οι άνδρες, όμως, από την άλλη, κάνουν τη μαλακία να ψυλλιάζονται περισσότερο απ’ ό,τι οι γυναίκες αυτούς, πώς τους φοράνε κέρατο. Ο άντρας υποψιάζεται ακόμα και την γυναίκα που ούτε καν σκέπτεται να πάει μ' άλλον. Αντίθετα, οι γυναίκες, σε μικρότερο βαθμό να ρίξουν ευθύνες στον φρόνιμο σύζυγο.

Ο Παπανδρέου σε απατά; Εννοώ εάν ο πρωθυπουργούς Γιώργος σε δουλεύει. Το ίδιο μπορεί να σε ρωτήσω και για τον Σαμαρά. Μήπως κι αυτός ως αντιπολίτευση σε απατά εν ψυχρώ. Σου λέει, δηλαδή, λόγια που γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι είναι ψεύτικα. Μια στιγμή. Κάτι έχω αφήσει στο παγκάκι. Βεβαίως και δεν θεωρώ απιστία, δηλαδή διαφωνώ με τη χρήση τής εν λόγω λέξεως…, πίστη, απιστία…, όταν κάποιος έχει σχέση εκτός γάμου.

Και πώς το λες αυτό; Όταν την παντρεύτηκες την κυρία την είχες προειδοποιήσει ότι θα ξενοκυττάς; Όχι. Κι εσύ, κυρία, όταν φόρεσες τη βέρα και μετά το στεφάνι του είχες πει πώς παίζει πιθανότητα να γαμιέσαι μ’ άλλον, μ’ άλλους, Όχι. Ρε, ορκιστήκανε πίστη και αφοσίωση, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, παντρευτήκατε με παπά και κουμπάρο; Ναι. Τότε γιατί να μην είναι απιστία, να μη λέγεται απιστία ακόμα και η σεξουαλική πράξη; Διότι περί αυτής πρόκειται. Έτσι δεν είναι;

Δεν μιλάμε για κάτι άλλο. Παρά μόνο για το γαμήσι. Κι αν η κυρία σύζυγος δεν με ανάβει πλέον, δεν με ικανοποιεί στο κρεβάτι, εγώ είμαι πιστός μαλάκας αν δεν πάω μ’ άλλην. Ενώ αν πάω μ’ άλλην γυναίκα ή με άνδρα, τότε είμαι άπιστος. Έτσι πάει; Κι αν ρίξω ένα όρθιο, στα πεταχτά, δηλαδή χωρίς να φτιάξω παράνομο δεσμό, η απιστία μου, η σεξουαλική απιστία μου, είναι στιγμιαία. Ενώ αν διατηρώ εξωσυζυγική σχέση το αδίκημα της απιστίας αποκτά μεγαλύτερο βάρος. Μάλιστα. Μιλάμε τώρα για ένα έγκλημα, την απιστία, που τη διαπράττουν κατά σύστημα περισσότεροι από τους μισούς άνδρες και γυναίκες στον πλανήτη. Για να ξέρουμε τι λέμε. Και μιλάμε με στοιχεία. Με έρευνες, δηλαδή. Μιλάμε επιστημονικά, όχι αστυνομικά. Τι βγάζουν οι έρευνες οι κοινωνικές, λέμε, όχι τα αποτελέσματα των ντετέκτιβ.

Ο άντρας πλησιάζει την κυρία και της λέει θέλω να σε πηδήξω. Όχι, δεν της το λέει. Αυτός είναι ο στόχος του, να την ρίξει στο κρεβάτι και για να το πετύχει ο μπαγάσας της λέει Μ’ αρέσεις, σε σκέπτομαι, σε θέλω. Δεν γίνεται διαφορετικά. Μια στις εκατό θα πει το Ναι η γυναίκα αν της ξηγηθεί στο αλλοιώς. Θέλω να σε πηδήξω, είσαι; Μια στις εκατό οι πιθανότητες. Το ρισκάρεις; Ακόμα και να θέλει να την πηδήξεις η κυρία δεν θα σου κάτσει αν δεν της ξηγηθείς, όπως το θέλει η φύση της, η αξιοπρέπειά της, ο εγωισμός της. Δώσε, λοιπόν, και μια υπόσχεση, κύριε γαμιά! Ένα παραμύθι. Ότι μαζί σου θα περνάει ωραία, ότι θα την φροντίζεις, ότι θα ικανοποιείς κάθε επιθυμία της, στο βαθμό που μπορείς βέβαια. Τέτοια.

Μπουρδέλο σ’ έκανε ο Καραμανλής, και γι’ αυτό στην έπεσε ο Παπανδρέου. Άσε με να κουμαντάρω εγώ το «σπίτι», στη θέση του χοντρού, είπε ο Τζωρτζ, να κάνω το μαγαζί πιο ηθικό και έντιμο. Τι ήταν αυτό; Απιστία. Προδοσία. Κοροϊδιλίκι του κερατά. Τι απ’ όλα. Ο Γιώργος ήρθε για καλύτερος και βγήκε χειρώτερος. Σε εξαπάτησε; Αυτό ρωτάμε. Και την ίδια πλάκα σου κάνει σήμερα ο Σαμαράς. Μπουρδέλο τα έχει κάνει ο Παπανδρέου, λέει ο κύριος της ΝΔ. Σας πηδάει ο Γιώργος, στις εκλογές να ψηφίσετε εμένα, για να γλυτώσετε. Αυτό δεν γίνεται; Αυτό γίνεται. Και πότε θα σταματήσει αυτή η βιόλα; Όλοι οι πρωθυπουργοί άλλα να λένε όσο είναι στην αντιπολίτευση και όταν γίνονται πρωθυπουργοί είναι άλλη ιστορία. Αγνώριστοι. Μια ζωή τα ίδια. Ούτε ένας απ’ αυτούς που γίνονται πρωθυπουργοί δεν είναι καλύτερος. Όλοι αποδεικνύονται χειρώτεροι. Όλοι. Ε, δεν πρέπει κάποτε να λυθεί αυτό το πρόβλημα;

Ο φουκαράς ο σύζυγος δεν αλλάζει συμπεριφορά στην οικογένεια επειδή αρχίζει και ξενοπηδάει. Ούτε αρνείται να δίνει λεφτά στο σπίτι, ούτε σταματά να αγαπάει τα παιδιά του, ούτε αδιαφορεί για την γυναίκα του. Απεναντίας. Η γυναίκα, η σύζυγος όλο και απομακρύνεται από την ερωτική σύντροφο, όπως την θέλει ο σύζυγος, όλο και δεν συμπεριφέρεται ως ερωμένη. Στην πραγματικότητα το έτερον ήμισυ, με την όχι καλή συμπεριφορά του στέλνει το άλλο ήμισυ στην αγκαλιά άλλου, άλλης. Κι όμως, μιλάνε για απιστία, για συζυγική απιστία. Και κατηγορούν τον άπιστο, όχι τον υπαίτιο της απιστίας. Στην πολιτική πώς λέγεται αυτό; Ασυνέπεια. Ανικανότητα. Ότι ο υποψήφιος πρωθυπουργός άλλα έλεγε, αλλοιώς τα έλεγε κι όταν εξελέγη δείχνει διαφορετικό πρόσωπο.

Το μαύρο άσπρο σου κάνει ο πολιτικός. Φοβερά πράγματα. Ποια συζυγική απιστία, κύριε. Μαλακίες θα λέμε; Τη ζωή σου στην έχουν ξεπατώσει οι πολιτικοί και εσύ, εσείς, τους ξαναψηφίζετε. Τους ίδιους, όχι άλλους. Τα ίδια κόμματα, τα ίδια πρόσωπα. Φοβερά πράγματα. Τι είναι αυτό; Και η πλάκα συνεχίζεται, ενώ η χώρα χρεοκόπησε. Ψήφισέ με, σου λέει, για να σώσω. Δεν σου ζήτησε να τον ψηφίσεις, να τον ξαναψηφίσεις για να σε φουντάρει. Αυτός, όμως, σε πηδάει, και εσένα, και τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Τέτοιο οικογενειακό γαμήσι σου κάνει. Κι εσύ, σκέπτεσαι, να πάω ή να μην πάω πλατεία για να… αγανακτήσω. Φοβερά πράγματα.

Τι πρέπει να γίνει; Αυτό είναι το θέμα. Αιώνιο πρόβλημα στους ανθρώπους, σ’ όλους τους γάμους, είναι ότι οι σύζυγοι κάποια στιγμή γίνονται… άτακτοι. Με το αιώνιο θέμα της πολιτικής απιστίας τι μπορεί να γίνει; Αυτό είναι το θέμα μας. Υπάρχει λύση; Υπάρχει ελπίδα, να μη βρίσκει γήπεδο η πολιτική απιστία; Αυτό είναι το ζητούμενο.

Μιλάμε για όλους τους πολιτικούς. Δεν υπάρχουν πιστοί και άπιστοι. Όλοι είναι άπιστοι. Όλοι αυτοί που κυβερνούν. Μη βάλουμε στην κουβέντα και τους πολιτικούς των μικρών κομμάτων. Δεν αξίζει να ασχοληθείς μ’ αυτούς. Οι ίδιοι, άλλωστε, γνωρίζουν ότι ποτέ δεν θα κυβερνήσουν και γι’ αυτό δεν λένε το τι θα κάνουν, το πώς θα μας σώσουν, αλλά περιορίζονται μονίμως και κατά σύστημα να κατηγορούν αυτούς που κυβερνούν επειδή φοράνε το κέρατο στον λαό.

Οι γυναίκες, λένε, είναι πιο καπάτσες όταν ξενοπηδιούνται και γι’ αυτό δεν τις παίρνουν χαμπάρι οι σύζυγοι. Ναι, μεν οι άνδρες «απατούν» περισσότερο απ’ ό,τι «απατιούνται» από τις γυναίκες τους, όμως αυτές είναι σε θέση να συγκαλύπτουν καλύτερα και περισσότερο ακόμα και μια παράλληλη με το γάμο εξωσυζυγική σχέση. Στους πολιτικούς δεν υπάρχει διαχωρισμός. Είπαμε. Όλοι είναι άπιστοι. Και του ενός και του άλλου κόμματος.

Θα αναφέρω την περίπτωση ενός φίλου μου που κυνηγούσε μόνον παντρεμένες γυναίκες. Πού να ξέρεις γιατί; Μην το ψάξουμε, όσο κι αν έχει ενδιαφέρον η φάση. Μιλάμε, άλλωστε, για μια προσωπική υπόθεση, όχι πως αφορά φαινόμενο, όπως είναι γενικώς η μοιχεία. Ο φίλος μας, λοιπόν, επέμενε φορτικά μια φορά σε μια κυρία η οποία αρνιότανε να ανταποκριθεί. «Τι θες από μένα, εγώ αγαπάω τον άνδρα μου, σε παρακαλώ, σταμάτα να με ενοχλείς…». Και τι της είπε αυτός; «Αυτό ακριβώς θέλω κι εγώ. Μια γυναίκα που να λατρεύει τον άνδρα της!». Αδιάφορο αν πράγματι ο φίλος είχε αυτή την ιδιαιτερότητα στις σεξουαλικές προτιμήσεις του ή της πούλησε παραμύθι για να την καταφέρει. Μην κολλήσουμε σ’ αυτό.
Και ο λαός κάνει περίπου το ίδιο. Προτιμά τους πολιτικούς εκείνους που περισσότερο αγαπούν τον… λαό. Δεν μπορείς να πεις. Ο Παπανδρέου αγαπάει περισσότερο τον κόσμο απ’ ό,τι ο Τσίπρας. Και ο Σαμαράς αγαπάει και αγαπιέται περισσότερο απ’ ό,τι ο Καρατζαφέρης. Μιλάνε τα στοιχεία. Για να ψηφίζονται περισσότερο ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σήμαινε ότι ο λαός γνωρίζει ότι τον αγαπάνε περισσότερο Παπανδρέου και Σαμαράς.

Την θέλει την απιστία του ο κόσμος. Τον γουστάρει τον άπιστο. Γιατί, μήπως η «απιστία» δεν ωφελεί τον γάμο; Βεβαίως. Αποδεδειγμένα πράγματα. Το κέρατο δεν καταστρέφει τον γάμο, απεναντίας τον ανανεώνει. Φέρνει πιο κοντά τους συζύγους, πέφτει η εξομολόγηση, η συγχώρεση, η κατανόηση, όλα αυτά. Το τρίτο πρόσωπο δεν ανατινάζει τη συζυγική σχέση, την σώζει τη σχέση. Είπαμε. Μιλάμε στατιστικά. Πραγματιστικά, δηλαδή.

Ο γάμος κινδυνεύει στα σίγουρα όταν ο κύριος, η κυρία, τέλος πάντων το ένα από τα δυο ήμισυ είναι αδιόρθωτο. Άντε να χαθείς από μπροστά μου, θα πει και με το δίκαιο του όταν ο άλλος, η άλλη συνεχίζει να κερατώνει πάρα τις διαβεβαιώσεις ότι θα το κόψει το σπορ. Ο πολιτικός είναι αδιόρθωτος. Δεν υπάρχει περίπτωση να σου πει τα πράγματα όπως είναι. Αυτό είναι αδύνατο. Θα σου πει ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και ότι μόνο εγώ μπορώ να δεσμευθώ πως θα τα καταφέρω. Έτσι δεν είναι; Έτσι είναι. Συμπέρασμα.

Ο άνθρωπος είναι ατελής. Αυτό είναι το συμπέρασμα. Δεν μπορεί να βρει την ευτυχία, ό,τι νοείται ευτυχία, τέλος πάντων αυτό που θέλει, την ολοκλήρωση, με το γάμο. Με το μόνιμο συντροφιλίκι. Κι αυτό δεν είναι το χειρώτερο. Δεν το ομολογεί. Δεν διεκδικεί το αίτημα, το υπαρξιακό, το πολιτικό. Θέλω και να ξενοπηδάω. Όπως ότι δεν θα με πειράζει αν η αγαπημένη μου γυναίκα ξενοπηδιέται κι αυτή, αν της γουστάρει. Αυτό είναι το συμπέρασμα.

Ότι ενώ γνωρίζει πώς ο πολιτικός του λέει εν ψυχρώ ψέμματα, ότι τον παραμυθιάζει, τον χειροκροτεί! Γιατί; Γιατί κλάνει και το γατί. Γιατί δεν θέλει να ακούσει την αλήθεια από τον πολιτικό. Γιατί; Νομίζει ότι ο πολιτικός όταν του πει ψέματα, θα τον γαμήσει μόνον μια φορά ως κυβερνήτης. Ενώ θα τον πηδήξει δυόμισυ φορές αν προηγουμένως του είχε πει την αλήθεια, δηλαδή «Κύριε λαέ, δεν γίνεται αύριο, που θα με ψηφίσεις πρωθυπουργό, να μη σε πηδάω».

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ Αύγουστος 2011

Διαβάστε ακόμα:

ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ