ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο... ΙΟΥΝΗΣ ΤΟΥ 1968

Έχουν ξεκιστεί παγκοσμίως όλες οι σαλιαροφυλλάδες κι όλα τα δήθεν πολιτικοποιημένα κοπρόσκυλα να γράφουν ύμνους ατέλειωτους για τον Μέγα Ξεσηκωμό του Λαού τον Μάη του 1968, τον θρυλικό γαλλικό Μάη που σημάδεψε για πάντα τον περασμένο αιώνα, που τα άλλαξε όλα στην εποχή μας, που γκρέμισε ήθη, που επέβαλλε νέες κουλτούρες, νέες σκέψεις, που άνοιξε δρόμους στις άλλες τάσεις, στα άλλα κύματα, ρεύματα, που έδωσε άλλο νόημα και περιεχόμενο στη μουσική, στη μόδα, στο σινεμά και του κώλου τα εννιάμερα.

Είναι φοβερό. Γράφονται απίστευτα πράγματα από σοβαρούς μαλάκες, καταξιωμένους επιστήμονες, δημοφιλείς καλλιτέχνες και πολιτικούς της αιώνιας πρωτοπορίας και του προοδευτισμού για να φωτίσουν και να υποκλιθούν στο μεγαλείο του αξεπέραστου «1968» κι όλα όσα σημαδιακά γεγονότα συνέβησαν εκείνη την εμβληματική χρονιά πριν από τέσσερις δεκαετίες. Πέη μπλου.

Θα μιλήσει και ο αποδυτηριάκιας. Μόνος εναντίον όλων. Και χωρίς ίχνος επιθυμίας να πείσω κανέναν απ’ όλους αυτούς τους επαναστατημένους νεολαίους της γενηάς του ’68 που σήμερα ολότελα αφομοιωμένοι από το σύστημα που δήθεν κοντραρίστηκαν βγάζουν τις παντοτινές τους ευαισθησίες για τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές…

Λοιπόν. Τι έγινε τον Μάη του 1968 στο Παρίσι, και για να μην κατηγορηθώ αντιεπετειακός και εκτός επικαιρότητος να ξεκαθαρίσω πως ό,τι έγινε στο έργο, αυτό συνεχίστηκε και τον Ιούνιο. Πήρες χαμπάρι; Δεν ήταν σκέτος Μάιος οι πράγματι χοντροί τσαμπουκάδες, ήταν πακέτο Μάιος- Ιούνιος. Για την αριστερίστικη προπαγάνδα, όμως, ο Ιούνιος χαλάει το πλασάρισμα. Προτιμήθηκε, λοιπόν, ο ανοιξιάτικος, ο καυλωτικός Μάης, που είναι ταυτισμένος με τους χίπυς, με τα παιδιά των λουλουδιών, με τον έρωτα, με την άνοιξη.

Ο κύκλος ξεκίνησε την πρώτη Μαίου στο Παρίσι, με αφορμή την εργατική πρωτομαγιά και έκλεισε στις 30 Ιουνίου. Τι έγινε στο κλείσιμο του κύκλου και ποιος ήταν ο επίλογος του περιβόητου Μάη του ’68 δεν το λένε. Δεν είναι μαλάκες να μιλήσουν γι’ αυτό και για να μη τη σπάσουνε στο ρομαντισμό και στο παραμύθιασμα που καλλιεργείται εδώ και 40 χρόνια το περνάνε εντελώς ξώφαλτσα το πώς έπεσε η αυλαία.

Μη λέμε πολλά. Ούτε να μπούμε σε λεπτομέρειες. Υπάρχει και η ουσία. Και η συνουσία δεν προϋποθέτει πάντα ουσία. Το ότι γαμιούνται δυο είτε στο γρασίδι αφού προηγουμένως πλακώθηκαν στις μαριχουάνες ή στην τουαλέτα μιας πανάκριβης βίλας χωρίς να ξέρουν τι κάνουν, χωρίς καν να έχει σημασία η σωματική τους επαφή, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι σεξουαλική απελευθέρωση επειδή έτσι το θέλει ο πίτουρας στιχουργός με την κιθάρα.

Η δουλειά ξεκίνησε από τα πανεπιστήμια. Βέβαια. Το φοιτηταριό είναι οι αιώνιοι μπροστάρηδες. Γιατί, τι γίνεται τούτες τις ημέρες και στις δικές μας ανώτερες σχολές; Τα γνωστά. Και ο τρόπος που αντιδρά η κοινωνία στον τραμπουκισμό των οργισμένων φοιτητών δείχνει πόσο πρόστυχη δουλειά, και πόσο μπαλαμούτι είναι αυτό που λέγεται κρατική εξουσία. Οι άνθρωποι, αυτοί που δήθεν διοικούν, που δήθεν εξουσιάζουν, είναι της πλάκας και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κονομήσουν. Τέλος πάντων. Μη ξεφεύγουμε.

Κάνουν κατάληψη σ’ ένα πανεπιστήμιο οι Γάλλοι φοιτητές και το πράμα φουντώνει. Μπαίνουν επιτόπου στο παιχνίδι οι εργάτες, πλακώνουν οι απεργίες και ξεκινάει το νταραβέρι. Διεκδικήσεις από τα τομάρια τους καπιταλιστές, διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση, που είναι δεξιά, διότι είμεθα επί προεδρίας Ντε Γκωλ και με πρωθυπουργό τον Ζωρζ Πομπιντού. Αντιπολίτευση ο Φρανσουά Μιτεράν, λέει τις γνωστές μαλακίες που συνηθίζει η αντιπολίτευση, να παραιτηθεί η κυβέρνηση, να γίνει μια άλλη προσωρινή κυβέρνηση, όχι μόνον με δεξιούς, αλλά και εξωκοινοβουλευτικούς. Μα, είμεθα σοβαροί; Αν, δηλαδή, φύγει σήμερα ο Καραμανλής και αναλάβει ο Παπανδρέου θα αλλάξει κάτι; Κι αν δεν αλλάξει, τουλάχιστον θα βελτιωθεί κάτι; Αυτά τα καραγκιοζιλίκια είναι μόνον για όσους τη βρίσκουν με τα πάνελ της τηλεόρασης. Ακόμα εκεί είναι οι άνθρωποι. Ότι κάτι σημαίνει επειδή στη θέση Σημίτη ήρθε ο Καραμανλής.

Κόλαση το Παρίσι. Φοιτητές και εργάτες καίνε αυτοκίνητα, στήνουν οδοφράγματα στους δρόμους. Συγκρούσεις με την αστυνομία. Μπουρδέλο. Και το σώου στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, όπου τα πιο μεγάλα μυαλά της Γαλλίας, οι μεγαλύτεροι στοχαστές, η αφρόκρεμα της γαλλικής διανόησης, να απολογούνται στους συνδικαλιστές των φοιτητών. Φοβερά πράγματα. Να βλέπεις κοτζάμ Ζαν Πωλ Σάτρ να τρώει στη μάπα ντομάτες και αυγά και να κατηγορείται ότι είναι λακές της μπουρζουαζίας. Ποιος; Ο πιο αριστερός από τους αριστερούς.

Τροτσκιστές, μαοϊκοί, οικολόγοι, φεμινίστριες, λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, μαύροι, ανένταχτοι, κάθε είδους περιθωρειακοί, κάθε καρυδιάς καρύδι, μπουλκουμέ όλοι στις πορείες, στις διαδηλώσεις, τα πάντα για την επανάσταση, για την κατάληψη της εξουσίας, με μια τρέλα στο κεφάλι, μ’ έναν αλλοιώτικο φανατισμό που γέννησε όλη αυτή τη πολυμορφία.

Μην το ξεχάσουμε. Στην κόντρα του τυφλού ανεξέλεγκτου οχλοκρατικού ξεσηκωμού, αυτό λένε ''Μάης ''68'', δεν ήταν μόνο το κατεστημένο και βέβαια η σιωπηλή πλειοψηφία. Ήταν και το δυνατό ΚΚ Γαλλίας, το πιο δυνατό κομουνιστικό κόμμα της δυτικής Ευρώπης. Στάση αρνητική, στάση εντελώς εχθρική το ΚΚΓ και από τον γαλλικό Ριζοσπάστη, την Ουμανιτέ, και τι δεν έσουραν στον αρχηγό των ξεσηκωμένων φοιτητών, τον περιβόητο Ντάνιελ Κον Μπετίτ, που κι αυτός σήμερα είναι ο απόλυτα συμβιβασμένος, ευρωβουλευτής πλέον. Για το ΚΚ, λοιπόν, ο γαλλικός Μάης ήταν κάτι αναρχικό, υστερικό και οπορτουνιστικό.

Ο Μπάρακ Ομπάμα πάει για πρόεδρος στις ΗΠΑ κι αυτό είναι συνέπεια του... ''Μάη ''68''. Έτσι λένε. Μάλλον αυτό αφήνουν να εννοηθεί, για το ότι ένας αράπης διεκδικεί το Λευκό Οίκο. Είπαμε. Τους διαβάζεις και σαλτάρεις γι’ αυτά που γράφουν σήμερα για το 1968, διότι τότε, εκείνη τη χρονιά δολοφόνησαν τον μαύρο ακτιβιστή πάστορα Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, που εκπροσωπούσε, λέει, την προοδευτική Αμερική. Τότε, το 1968, παραχωρήθηκαν δικαιώματα στους μαύρους αφροαμερικάνους. Τότε, το 1968, πήρε το Όσκαρ ηθοποιίας ο νέγρος Σίντναιη Πουατιέ στην ταινία που αποδείχθηκε πιο έξυπνος, πιο ευφυής ντετέκτιβ από τον φασίστα μπάτσο Ροντ Στάιγκερ.

Ήταν και η ''Άνοιξη της Πράγας'', βέβαια το 1968. Η αντίσταση των Τσέχων στα ρώσικα τανκ που μπουκάρισαν στη χώρα τους. Άλλο ένα κερασάκι στην τούρτα της επανάστασης, που το 1968 βρισκόταν στο φόρτε της σ’ όλο τον κόσμο. Μη ξεχνάμε και τι έγινε στην Ελλάδα. Η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη. Και ο λαϊκός ξεσηκωμός στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου, του πρώτου πρωθυπουργού μετά την απελευθέρωση, του πάλαι ποτέ «παπατζή» και αργότερα αρχηγού του ανένδοτου αγώνα και «γέρου της δημοκρατίας». Βέβαια. Δεν έμεινε απ’ έξω η Ελλάδα παρ’ ό,τι χούντα, δηλαδή με λογοκρισία, άρα όχι επαρκή ενημέρωση για το τι γινόταν σε Βιετνάμ και Καμπότζη, σε Γούντστοκ, στο Μάη του Παρισιού και τις φωτιές στο Καρτιέν Λατέν.

Ο Παναγούλης απέτυχε να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο. Να το πούμε αυτό. Αθλητική εφημερίδα είμαστε, όχι πολιτική. Γιατί είναι μάγκας ο κύριος αν πάρει πρωτάθλημα κι όχι αυτός που θα το χάσει για μισό πόντο; Σύμφωνοι, ήρωας ο Παναγούλης, όμως, αποτυχημένος ήρωας. Και δεν κατάφερε να ανατινάξει το αυτοκίνητο του δικτάτορα και δεν συντονίστηκε αποτελεσματικά για να διαφύγει μετά και συνελήφθη με το μαγιώ. Και όταν το σκάσε ο Παναγούλης από τις φυλακές στο Μπογιάτι, να το πούμε κι αυτό, τον ξαναβούτηξαν διότι κάποιος δικός του τον κάρφωσε και ο ρουφιάνος εκτός από την επικήρυξη, την πεντακοσαρού, πήρε κι ένα διορισμό στην Ολυμπιακή.

Και τι έγινε στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου; Ο λαός έκανε το καθήκον του. Φώναζε συνθήματα για Δημοκρατία, Ελευθερία. Κάτω η Χούντα, Είσαι ο πρωθυπουργός. Φοβερά πράγματα. Ο άλλος ήταν στο φέρετρο και του έλεγαν Είσαι ο πρωθυπουργός στο αυθόρμητο λαϊκό συλλαλητήριο.

Οι ολυμπιακοί του 1968 γίνονται στο Μεξικό και η αστυνομία θερίζει το φοιτηταριό που βγήκε στους δρόμους. Ο Τόνυ Σμιθ κερδίζει τα 200μ. και ο επίσης μαύρος Αμερικάνος Τζων Κάρλος το χάλκινο μετάλλιο. Έμεινε στην Ιστορία η κίνησή τους να σηκώσουν ο ένας το δεξί και ο άλλος το αριστερό χέρι με μαύρο γάντι επάνω στο βάθρο. Μίλησε η Black Power, μίλησαν οι Μαύροι Πάνθηρες. Μετά τον Λούθερ Κίνγκ, επίσης το 1968, δολοφονήθηκε και ο Ρόμπερτ Κένεντυ.

Ο παροξυσμός και η επαναστατική βία του 1968, για να κάνουμε ταμείο, τον ανέτρεψε τον καπιταλισμό; Αυτός ήταν ο στόχος, ο γαμημένος εχθρός, ο καπιταλισμός. Λοιπόν; Ερωτώ. Του γάμησαν τα κλαπέτα του καπιταλισμού ή του χάιδεψαν τα αρχίδια; Άλλο κάνω επανάσταση για την… επανάσταση, δηλαδή για την πλάκα μου, για τις φούμες και τις μούτζες, κι άλλο ξεσηκώνομαι για να πετύχω ένα χειροπιαστό και ορατό αποτέλεσμα. Λοιπόν;

Γαμήσι ατέλειωτο εκείνες τις ημέρες του Μάη ’68. Μιλάμε ότι πλημμύρισε ο Σηκουάνας από γενετήσιο υλικό. Δεν είμαι υπερβολικός. Μιλάμε για επανάσταση, άλλωστε. Κι όταν ο άλλος επαναστατεί, δεν πάει στην δουλειά, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, ούτε κάθεται μπροστά στην τηλεόραση. Ένα σύνθημα, άλλωστε, ήταν κι αυτό: ''Όσο περισσότερο κάνω έρωτα τόσο περισσότερο θέλω να επαναστατώ, και όσο περισσότερο επαναστατώ τόσο περισσότερο θέλω να κάνω έρωτα''. Πήρες πρέφα;

Μια ανεύθυνη πράξη είναι η επανάσταση κι αυτή είναι μεγάλη χάρη της. Παραμύθι φούρναρης ότι η επανάσταση έχει στόχο. Στα αρχίδια μας ο στόχος. Λέμε ότι έχουμε στόχο. Στα λόγια, όμως. Ο στόχος απαιτεί σχεδιασμό, προγραμματισμό, στρατηγική και πάνω απ’ όλα συνέπεια στην εφαρμογή όλων όσων περιλαμβάνονται στο μπίζνες πλαν.

Τι είναι αυτά, ρε; Εμείς θέλουμε να γαμηθούμε. Να το ρίξουμε στο γαμήσι. Το οποίο δεν είναι έρωτας. Α!..., μη το μπερδεύουμε το πράμα. Άλλο έρωτας που είναι μια ιεροτελεστία, μια σκέτη ποίηση, κύριε μαλάκα, κι άλλο γαμιόμαστε και μπαλαμουτιαζόμαστε, σύντροφε στην επανάσταση, πάνω στην καύλα της επανάστασης.

Μην το ξεχάσω: Και το Gay Pride, η παρέλαση των ομοφυλόφιλων που έγινε γνωστή ως εξέγερση του Stonewall, ξεκίνησε το 1968 κι αυτή από τη Νέα Υόρκη. Και χθες στην Αθήνα έγινε το 4ο στη σειρά ετήσιο Gay Pride. Ωραία όλα αυτά. Πάρα πολύ ωραία. Ποιος λέει ''όχι'' σε οτιδήποτε ερωτικό και σεξουαλικό, ομοφυλοφιλικό και ετεροφυλοφιλικό. Μέσα κι εγώ να κυλιστώ σε μια πλατεία ανάμεσα σε γυμνόστηθες και να καπνίζουμε χόρτο και να φωνάζουμε συνθήματα υπέρ των Βιετγκόγκ και κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, ενώ μας τρυπάνε τα αυτιά οι Jefferson Airplane. Και γαμώ την ρατσιστική Αμερική και τη γαμημένη καταναλωτική κοινωνία. Μη λέμε άλλα.

Ο χαβαλές πέρασε στην Ιστορία ως επαναστατημένος Μάης ’68. Επανάσταση, όμως, θα ήταν αν στην κατάληψη στη Σορβόνη λέγανε τα εξής: Άντε γαμηθείτε, καπιτάλες και μπουρζουάδες. Από σήμερα διδάσκουμε ό,τι γουστάρουμε, εμείς πληρώνουμε καθηγητές και λοιπά έξοδα, δεν έχουμε ανάγκη καμιά πούστρα. Το ίδιο και στα εργοστάσια. Τα καταλαμβάνουμε και γινόμαστε νταηλίκι εμείς τα αφεντικά. Και δεν περιμένουμε τίποτα από το γαμημένο το κράτος της δεξιάς.

Έγιναν τίποτα τέτοια; Όχι, βέβαια. Επανάσταση για τους μαϊμού κωλοεπαναστάτες είναι μόνον να βρίζουν, να απειλούν, και να απαιτούν οι άλλοι να πληρώνουν, χωρίς από τους άλλους να τους αφαιρούν επαναστατικώ δικαίω την ευθύνη της διαχείρισης της εξουσίας.

Έχουμε αφήσει μια εκκρεμότητα. Πώς έκλεισε ο κύκλος στο ξέσπασμα του Μαή ’68. Η συντριπτική πλειοψηφία του γαλλικού λαού έμεινε στην απ’ έξω. Στάση παθητική. Παρακολούθησαν τα αίσχη των ξεσηκωμένων χωρίς να αντιδρούν μέχρι τις 30 Ιούνίου 1968, όπου τότε έγινε μια τεράστια διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων στα Champs Elysees. Και μετά απ’ αυτή την… αντεπανάσταση στα Ηλύσια Πεδία έγιναν οι εκλογές. Τι έδωσαν οι κάλπες; Σαρωτική νίκη του Ντε Γκωλ που έβγαλε 362 από τους 485 βουλευτές. Χαίρετε.

Διαβάστε ακόμα:

ΟΙ ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΟ ΚΚΕ