ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΕΙΜΑΣΤΕ... ΘΥΜΑΤΑ, ΟΛΟΙ

Έρωτας είναι ο τζόγος. Σε τρελαίνει όπως η χαρισματική γκόμενα. Σπαρταράς μέσα σου να παίξεις. Και, τελικά, παίζεις για να παίξεις. Όχι για να κερδίσεις, ούτε και για να χάσεις. Υπάρχει η σχετική θεωρία. Ότι στο βάθος της ψυχής του ο παίκτης, χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιεί, επιθυμεί να χάσει. Αυτή είναι η εσώτερη ανάγκη του. Να χάσει. Και, σύμφωνα με τη θεωρία, για να ικανοποιήσει αυτή την εκτός ελέγχου και λογικής επιθυμία του το άτομο κυλάει στο λαβύρινθο του τζόγου.

Ο αποδυτηριάκιας λέει άλλο. Το απόλυτα ξεκάθαρα. Ο τζογαδόρος είναι θύμα επειδή θέλει να παίξει. Όχι επειδή θέλει να φάει ξύλο στο τζόγο, ούτε επειδή κυνηγάει το άπιαστο όνειρο να κερδίζει. Δεν υπάρχει στην πορεία κερδισμένος. Ξέχασε το. Στη μάχη πας με τρύπιο κοφίνι.

Όλοι είμαστε θύματα, κύριοι. Άλλος σε μια γυναίκα, άλλος σ’ ένα κόμμα, σε μια ομάδα, θύμα της οικογένειας του, του γάμου του, του παιδιού του, του εργοδότη του. Δεν γίνεται να μην είσαι θύμα. Άνθρωπος είσαι, όχι κομπιούτερ.
Επιβάλλεται να είσαι θύμα, διότι είσαι άνθρωπος. Αν δεν είσαι θύμα, είσαι λακαμάς. Νεκρός. Άχρηστος. Ασυμπάθιστος.

Διαβάστε ακόμα:

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΚΙΑ ΣΤΟΝ ΤΖΟΓΟ