Η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ

Ο αποδυτηριάκιας είναι τζογαδόρος. Τι σημαίνει αυτό; Νομιμοποιούμαι κοινωνικά να έχω άποψη για τον τζόγο. Κοινωνικά κατ’ αρχήν και μετά τζογαδόρικα, στο στοίχημα του ποδοσφαίρου, του ιπποδρόμου, της ρουλέτας, στο μπαρμπούτι, στη χαρτοπαιξία, στις κυνοδρομίες, στο τάβλι. Στο ό,τι άλλο.

Το πρώτο που έχω να σου πω είναι ότι ο τζόγος, κατά τη δική μου θεώρηση του πράγματος, είναι πολυτέλεια. Ακριβώς. Το να φας, να πιεις, να κοιμηθείς, είναι ανάγκες. Που δεν τις προσπερνάς, Με τον τζόγο, δηλαδή με τα λεφτά που έχεις αποφασίσει να χάνεις παίζοντας στοίχημα, είσαι ένας μικρός αριστοκράτης. Όπως στο λέω.

Αυτή είναι η διαφορά του θύματος του τζόγου από τον αριστοκράτη τζογαδόρο, ανεξάρτητα από το όποιο οικονομικό του επιπέδο. Και ο βιοπαλαιστής, ο έχων μετρημένα έσοδα, όμως με λάσκο να επιτρέπει στον εαυτό του να πληρώνει την επιθυμία του να παίζει. Είναι κι αυτός αριστοκράτης, γιατί αντιλαμβάνεται την πολυτέλεια του παίζειν που αποφάσισε να χαρίζει στον εαυτό του. Άλλη κατηγορία είναι το μπούγιο των τζογαδόρων που σε τούτη τη ζωή δεν θα προλάβουν να χωνέψουν ότι το στοίχημα είναι άχαστο.

Η αληθινή επιτυχία του τζογαδόρου είναι να γεύεται τη γοητεία του παιχνιδιού γνωρίζοντας ότι πληρώνει τον τζόγο. Ότι ο τζόγος του δίνει ένα άλλο αρωμα ζωής και του πλουτίζει την καθημερινότητα του. Ναι, αυτό είναι πολυτέλεια, ακόμα καλύτερα αν ο παίκτης βλέπει τον τζόγο και αυτοσαρκαστικά.

Διαβάστε ακόμα:

ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΣΜΑΝΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΑΙΚΤΗΣ