ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙΣ ΜΕ ΜΥΑΛΟ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ

Το μυαλό κουράζεται. Αυτό δεν το αγνοεί ο σοβαρός τζογαδόρος. Ο έμπειρος τζογαδόρος, δηλαδή. Αυτός με τα πολλά, τα αμέτρητα χιλιόμετρα στο κουμάρι, ειδικά σ' εκείνα τα παιχνίδια που απαιτούν πνευματική ενέργεια. Πνευματική ετοιμότητα, εγρήγορση.

Ό,τι υπάρχει στο σώμα αν το παραχρησιμοποιήσεις, το ζορίζεις. Αυτό που λέμε κόπωση. Άλλο, λοιπόν, παίζω για να ξεδώσω, να χαλαρώσω, άλλο δίνομαι ψυχή και σώματι. Κι άλλο παίζω σύμφωνα με τις δυνατότητές μου, με αυτοσυγκέντρωση, με στόχο να κτυπήσω τις ευκαιρίες, να ψυχολογήσω τον αντίπαλο, να τον αιφνιδιάσω.

Το παιχνίδι, μιλάμε για τα κουμαρτζήδικα παιχνίδια, χαρτοπαικτικά κι άλλα, φθάνει κάποιες στιγμές σε δραματικές κορυφώσεις. Πρέπει να ανταποκριθείς σύμφωνα με την κλάση σου.

Όσο, λοιπόν, βυθίζεσαι την ώρα της μάχης, της αναμέτρησης με τον αντίπαλο, και με τον ίδιο το παιχνίδι, ρουλέτα, μπαρμπούτι και σία, αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό σου, τότε καταβάλλεσαι από τη διαρκή πνευματική προσπάθεια. Να, γιατί λέω ότι ο άπειρος παίκτης, ο «ασυνείδητος» τζογαδόρος, δεν θα κουραστεί όπως εκείνος που πάνω στο παιχνίδι τα δίνει όλα. 

Συμπέρασμα. Κάπου κάνεις κράτει. Μετά από κάποιο διάστημα αφοσίωσης στο παιχνίδι. Αποσύρεσαι, δεν το τραβάς αβέρτα κουβέρτα.