ΣΤΑ ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ

Σε γήπεδο ποδοσφαιρικό πήρα την πρώτη τζογαδόρικη εμπειρία μου. Ήμουν μικρότερος από δέκα χρονών, δεν είχα φορέσει ακόμα μακρύ παντελόνι και με τον Κωνσταντινουπολίτη πατέρα μου βρέθηκα στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Εποχή που το τέως ΠΟΚ, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και ΑΕΚ, έκαναν τα «τουρνουά Πάσχα». Και «Χριστουγέννων». Φιλικά παιχνίδια οι τρεις τους μεταξύ τους και στο κόλπο μία ξένη ομάδα. Σήμερα, και η κουτσή Μαρία της μπάλας παίζει με αντίπαλο της αλλοδαπής, τότε ήταν κάτι ξεχωριστό η κόντρα, έστω κι όχι για κύπελλο Ευρώπης.

Στα τσιμέντα της Λεωφόρου, λοιπόν, σε ματς Παναθηναϊκός - ΑΕΚ για το τουρνουά Πάσχα ή Χριστουγέννων, δεν θυμάμαι ακριβώς, βλέπω μπροστά στα μάτια μου μία κουμαρτζήδικη διαδικασία, ανάμεσα σε αγνώστους(!!!) ανθρώπους, για το αποτέλεσμα του αγώνα. Και τα λεφτά, το εικοσάρικο, ίσως και πενηντάρικο, των δύο άγνωστων οπαδών τα κρατούσε ένας επίσης άγνωστος. Κάποιος που από φάτσα έδειχνε αξιοπρεπής, όχι ματσαράγκας. Όχι κάποιος μόρτης.

Έχω συγκρατήσει στη μνήμη μου και τη φρασεολογία των κουμαρτζήδων ποδοσφαιράκηδων, και το ύφος τους, στο διάλογο πριν τελικά κανονιστεί το στοίχημα.

Κάποιοι, δηλαδή, πήγαιναν γήπεδο όχι μόνον για να δουν μπάλα, αλλά και για να «παίξουν». Πιθανόν! Να ζήσουν πιο έντονα την παρουσία τους στο γήπεδο.

Είπαμε. Ο τζόγος, η ανάγκη να στοιχηματίζει το άτομο, δεν πεθαίνει. Κι αν δεν είχε βρεθεί ο οργανωμένος τζόγος, ρουλέτα, μπαρμπούτια και άλογα, το άτομο θα έβαζε στοίχημα με τον εαυτό του.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΓΥΡΝΑΕΙ ΤΟ ΖΑΡΙ...