ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η... ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Ποντάρουμε σε ομάδες. Όχι σε χώρες, όχι σε ποδοσφαιριστές. Στην πρόβλεψη, κατ΄αρχήν και κατά βάσιν, αρκεί η ταυτότητα της ομάδας. Το μέγεθός της. Όχι σε ποιο πρωτάθλημα κυκλοφορεί και με ποιους ποδοσφαιριστές στο ρόστερ. Ούτε ποιος είναι ο προπονητής στον πάγκο. Αδιάφορο κι αν ο πρόεδρος της είναι πακετοφόρος ή βρίσκεται εκτός φυλακής με άδεια γιατρού.

Κάτι άλλο. Το είδαμε, με τον πανηγυρικό τρόπο, και στο μουντιάλ της Ρωσίας. Αυτό που ξέραμε εδώ και χρόνια πλέον. Μέσα στο γήπεδο δεν υπάρχουν σχολές ποδοσφαίρου. Ούτε φυλετικές διαφορές. Ξεχωριστοί πολιτισμοί. Αυτά τα έχει τελειώσει η παγκοσμιοποίηση. Οριστικά. Αμετάκλητα.

Δεν μιλάμε τη γλώσσα της πολιτικής. Ούτε της οικονομίας. Έχουμε πλήρη αντίληψη για τον κόσμο της πραγματικότητας γύρω μας. Μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, σκούροι, μελαψοί, ινδιάνοι, οι πάντες όλοι, όπου γης, ντύνονται το ίδιο. Κουρεύονται το ίδιο. Τρώνε τα ίδια φαγητά, πίνουν τα ίδια ποτά, ναρκωτικά.Χρησιμοποιούν τα ίδια φάρμακα, ακούνε την ίδια μουσική, βλέπουν τις ίδιες ταινίες. Και συνεχώς μπολιάζουν τη γλώσσα τους με κοινές λέξεις που κυριαρχούν στο παγκόσμιο χωνευτήρι.

Θυμάμαι μουντιαλικό παιχνίδι, δεκαετία ’70, Χιλή - Αυστραλία. Ολοφάνερος ο διαφορετικός τρόπος παιχνιδιού των αντιπάλων, επηρεασμένος από τις καταβολές τους. Το πως χρησιμοποιούσαν το σώμα τους, ιδιαίτερα τον κώλο τους για να προστατεύσουν την κατοχή της μπάλας οι Χιλιανοί ήταν ανώτερα μαθηματικά για τους χωριάτες Αυστραλούς.

Είδα την Ρωσία (φώτο) στο δικό της μουντιάλ του 2018. Αλήθεια, υπάρχουν Ρώσοι στον αιώνα μας; Σλάβοι με ντοστογιέφσκικη ψυχή. Με μνήμες στέπας. Και στο βάθος τον πρωτογονισμό του Κοζάκου. Όχι, βέβαια. Η δυτική σκέψη, η δύναμη της λευκής φυλής ισοπέδωσε κουλτούρες.

Δεν μίκρυνε η Ρωσία με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Μήπως με την πτώση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού η μεγάλη χώρα, που πάντα τρομάζει την άλλη πλευρά, απαλλάχτηκε από ένα βάρος. Και μια ενοχή την οποία δεν χρειάζεται η νεοκαπιταλιστική Ρωσία.

Στο θέμα μας. Ποιοι Ρώσοι και Βραζιλιάνοι, ποιοι Ισπανοί και Άγγλοι, Αργεντίνοι και Γάλλοι. Το σήμερα είναι συντριπτικό. Ισοπεδωτικό. Ο Κινέζος και ο Περουβιανός κυκλοφορεί με συμπεριφορά Σουηδού και Κροάτη. Ένα πράμα ο ασπρουλιάρης πρώην αποικιοκράτης Βέλγος και Πορτογάλος με τον σκυλάραπα πρώην δούλο του, τον οποίο αποδέχεται ολότελα ισότιμο.

Η παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, στο πολιτιστικό επίπεδο προήλθε γιατί μπερδεύτηκαν πρώτα τα μπούτια και μετά τα αίματα. Και οι ποδοσφαιριστές δεν αγωνίζονται ως πατριώτες, αλλά ως καριερίστες.

Παίζουμε ομάδες, λοιπόν. Ρεαλ και Φέγιενορντ, ΠΑΟΚ και Βασιλεία, Μάντσεστερ και Μπάγερν. Αδιάφορο αν έχουν δώσει φανέλα σε Μεξικάνο και Κορεάτη, Ισλανδό και Κολομβιανό. Η ομάδα είναι ομάδα, υπεράνω της χώρας της και καμία σχέση με την εθνική της.

Πρώτα αυτό. Πόσο ζυγίζει η ομάδα. Μετά όλα τα άλλα στον τζόγο.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΡΟΥΛΕΤΑ