Η ΠΙΟ ΠΙΣΤΗ ΓΚΟΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΑΔΑ

Παίζουν Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός στο μπάσκετ. Γιατί είναι καλό, που είναι πράγματι, για το άθλημα ένα εντυπωσιακό τρίποντο του Σπανούλη και δεν είναι καλό ένα τρίποντο  του Διαμαντίδη; Επειδή για τον οπαδό, τον κάθε οπαδό, το να βάλει το καλάθι ο δικός του παίκτης είναι καλό, ενώ κακό είναι να αστοχήσει. Το ίδιο και ο οπαδός της άλλης ομάδας.

Ο οπαδός δεν ανήκει στο άθλημα. Δεν χαίρεται το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο. Ούτε και στην ομάδα του ανήκει ο οπαδός. Η ομάδα ανήκει στον οπαδό. Δεν είναι η ομάδα που βρήκε τον οπαδό, το αντίθετο συνέβη.

Την έχει την ομάδα ο οπαδός για να του κάνει τα κέφια. Να του δίνει νίκες και ήττες. Χαρές και λύπες. Και τα δυο έχει ανάγκη ο οπαδός. Δεν μπορεί να κρατάει μια συναισθηματική σχέση με μια ομάδα η οποία μόνον θα κερδίζει. Αυτό είναι ολότελα πληκτικό.

Έχει ανάγκη και την ήττα ο οπαδός. Θέλει να πονέσει, να πικραθεί να βρίσει. Γιατί θα πρέπει αυτή την ανάγκη του να εκτονωθεί να την αναζητήσει στο παιδί του, στην γυναίκα του, στην εξουσία του προϊσταμένου του, του εφοριακού, του αστυνομικού, του πολιτικού. Όταν ανεβαίνουν τα γράδα του, έρχεται η αγαπημένη του, η πιο πιστή του γκόμενα, και να του παίρνει τις οργές και τους θυμούς.

Διαβάστε ακόμα:

Παίκτες στον παράδεισο, φίλαθλος στην κόλαση

Θαυμαστής του ηθοποιού, όχι οπαδός του