ΕΙΜΑΙ ΑΡΕΙΑΝΟΣ, ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΜΑΚΡΥΑ

Όταν τα πράγματα έχουν φθάσει μέχρι εδώ για τον Άρη εγώ δεν βλέπω κανέναν Άρη. Πού είναι ο Άρης, ρε; Δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Οι αρειανοί υπάρχουν, όχι οι απλοί, όχι οι ανώνυμοι, αλλά οι αρειανάρες. Οι επώνυμοι. Αυτοί που έχουν λόγο στην ομάδα υπάρχουν. Αυτοί με την πολύ μεγαλύτερη αγάπη από τους αρειανούς της εξέδρας.

Λοιπόν. Όταν τα πράγματα έφθασαν στο γκρεμό, στο χείλος του γκρεμού, με την ευθύνη των αρειανάρων, τότε οι κουβέντες δεν μπορεί παρά να είναι αυστηρές. Σταράτες και με ουσία.

Οι αρειανάρες δεν μπορούν να σώσουν τον Άρη. Τέλος. Τι πρέπει να κάνει ο κόσμος της ομάδας; Είπαμε. Δεν μιλάμε για το τι θα κάνουν οι αρειανάρες. Αυτοί μόνον για κακό είναι. Μόνο για βλάβη. Αποδεδειγμένα πράγματα. Και αγωνιστικά και οικονομικά και, κυρίως, από πλευράς γοήτρου, τον έχουν σακατέψει τον Άρη.

Τι κάνει ο κόσμος, οι αρειανοί, όχι οι αρειανάρες. Δεν κάνω τον πονηρό. Το άκουσα σε ραδιόφωνο αρειανό και συμφωνώ με χίλια. Δεν είναι δικό μου δηλαδή, το είπαν τρία παιδιά, τρεις αρειανοί.

Αποχή. Αυτό είναι το όπλο μας. Να μην πάμε στο γήπεδο. Αυτή είναι η άμυνά μας, αλλά και η επίθεσή μας. Η απουσία μας μόνον θα βοηθήσει τον Άρη. Αντίθετα, αν δεν αποστασιοποιηθούμε, τότε κι εμείς από την πλευρά μας φουντώνουμε τον “εμφύλιο”, αν είναι εμφύλιος πόλεμος κι όχι προσωπική διαμάχη. Τα λέω με δικά μου λόγια.

Διαβάστε ακόμα:

Το δράμα του αγνού αρειανού