ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΤΑ ΑΔΕΛΦΕΣ

Το κανονικό μουντιάλ δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Όχι, βέβαια. Να το πούμε με μια κουβέντα. Αυτά που βλέπουμε στους οκτώ ομίλους δεν είναι το ίδιο έργο με το σινεμά που θα ξεκινήσει όταν προκριθούν οι 16 ομάδες.

Πάρτε το σα δεδομένο. Ομάδες που θα απογοητεύσουν, που θα γεμίσουν ερωτηματικά, στη συνέχεια θα μας βγάλουν τα μάτια. Όπως, από την άλλη, ομάδες που θα εντυπωσιάσουν στη φάση των “32” θα τις βλέπεις μετά και δεν θα βλέπονται.

Πώς θα τσουλήσει το πράμα; Δεν έχει γεννηθεί ακόμα κάποιος που να γνωρίζει. Ένα είναι το σίγουρο. Το μουντιάλ είναι υπόθεση της λέσχης των μεγάλων. Των επτά αδελφών. Βραζιλία, Ιταλία, Γερμανία, Αργεντινή, Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία. Καμμία άλλη χώρα δεν έχει τύχη.

Παραμύθι χωρίς όνομα ότι κάποτε κατέκτησε μουντιάλ μια Ουρουγουάη. Ξέχασέ το. Δεν φοριέται πια το ποδόσφαιρο του 1930 και του 1950. Εκτός κι αν έχει τύχη σήμερα μια Ελλάδα αν βρεθεί στο μέτωπο και κυττάξει τον εχθρό με τσαρούχια και φουστανέλες.

Το σακάτεμα της ψυχής του ποδοσφαίρου ξεκίνησε πριν από μισό αιώνα. Σα να βούτηξαν ένα αλανιάρικο πουλάκι που κελαϊδούσε ελεύθερα στη φύση και το σκλάβωσαν στο κλουβί. Το ποδόσφαιρο σήμερα πηδάει τον καλλιτέχνη, τον αρτίστα της μπάλλας. Δεν έχει θέση στο γήπεδο όταν ο αντίπαλός του την πέφτει σαν πυγμάχος, παλαιστής, κομάντο χωμένος μέσα σε τανκ που ορμάει με τσεκούρια και φαλτσέτες.

Αστικοποιήθηκε η ζωή, χάθηκε από τη μπάλλα και η ταυτότητα της αλάνας, που δέχθηκε ωμά, κυνικά την επίθεση πρώτα από το κατενάτσιο και μετά από το αθλητικό, το εργαστηριακό ποδόσφαιρο. Ο τεχνίτης μπαλλαδόρος δεν βγάζει μεροκάματο σήμερα αν δεν αντέχει στα πιο σκληρά μαρκαρίσματα. Αν δεν στέκεται όρθιος στις σπρωξιές. Τι άλλο, άλλωστε, είναι το ποδόσφαιρο σήμερα παρά κονταροκτυπήματα χωρίς κοντάρια, αλλεπάλληλες μονομαχίες σώμα με σώμα.

Διαβάστε ακόμα:

Το ανέκδοτο ήταν διασκεδαστικό