ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ

Επεσε πολύ μελέτη. Στο αμυντικό κομμάτι. Μοιραία είδαμε έναν από τους χειρότερους ημιτελικούς της ιστορίας. Φάση ούτε για δείγμα, χαμένοι Μέσι, Ρόμπεν και σία. Ταυτόχρονα μεγάλη οικονομία δυνάμεων από ορισμένους που είχαν τη δυνατότητα να τρέξουν λίγο το παιχνίδι.

Ο φόβος δεν βοηθά το θέαμα. Ενας την πληρώνει. Αυτή ήταν η Ολλανδία που μπήκε στη διαδικασία των πέναλτυ δυο συνεχόμενες φορές. Ο Φαν Χάαλ ακόμα κι αν δεν χρειαζόταν την τρίτη αλλαγή για να βγάλει τον Φαν Πέρσυ, δεν επρόκειτο να χρησιμοποιήσει ξανά εκείνον τον αλητάμπουρα τον Κρουλ. Ποτέ δεν κάνει το ίδιο κόλπο δυο φορές. Είναι θέμα στυλ.

Ο τερματζής της Αργεντινής είχε σειρά να γίνει ήρωας. Σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής από κάποιος Ρομέρο μπορείς να γίνεις Σαν Ρομέρο σε μια βραδυά. Οπως και ο Γκοϊκοετσέα το 1990. Εμφανίστηκε από σπόντα στην Ιταλία, μετά από τραυματισμό του βασικού γκολκήπερ και έλαμψε δυο φορές στα πέναλτυ. Και απέναντυ στη Σερβία και κόντρα στην Ιταλία.

Αρχηγάρα ήταν ο Μαστσεράνο. Σε παρακαλώ. Ο άνθρωπος μέσα σε όλα. Στις φάσεις, στις κουβέντες, στο κλάμα. «Βαρέθηκα να είμαι μέσα στα σκατά. Να έρχομαι στο μουντιάλ και να χάνω. Θέλω να το κερδίσω», είχε πει στους συμπαίκτες του πριν το ματς με το Βέλγιο. Για πάρτη του η πρόκριση στον τελικό. Πάντως για να κατακτηθεί η κούπα στο Μαρακανά από την Αργεντινή πρέπει να κάνει κάτι περισσότερο ο Μέσι. Σε 120 λεπτά αγώνα δεν μπήκε ούτε μια φορά στη μεγάλη περιοχή της Ολλανδίας με την μπάλλα! Πραγματικότητα, όχι σχήμα λόγου.

Οι Γερμαναράδες έχουν μακράν καλύτερη ομάδα. Για να ισορροπήσει το πράμα, χρειάζεται πολύ μαγεία από τον Μέσι.

Διαβάστε ακόμα:

Ο τάφος και η ξευτύλα των Βραζιλιάνων