ΠΟΙΟΣ ΣΑΝΤΟΣ, Ο ΧΑΛΙΑΣ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ!
Όχι, ρε. Δεν θα το βουλώσω. Δεν κάνω το κορόιδο απέναντι στην αλήθεια. Δεν θα συμφωνήσω ποτέ ότι το μαύρο είναι άσπρο. Ποτέ. Επειδή σ' αυτό το πούστικο πράμα που λέγεται ποδόσφαιρο, το άδικο και άτιμο ποδόσφαιρο, έχει το «δικαίωμα» να μιλάει ο νικητής. Κι όταν δεν το αξίζει. Όπως κι αν έχει φθάσει στη νίκη.
Θα μου πεις ότι αυτή είναι η αγιότητα και η ξευτύλα της μπάλας. Έχει την πιθανότητα να κερδίσει και ο κατώτερος. Όπως στον τελικό του Ευρώ 2016 να επιβληθεί η αναξιοκρατία. Να σηκώσει την κούπα η Πορτογαλία, που την λυπόσουνα για τη φουκαραδοσύνη της.
Αυτό έγινε. Όχι απλά η έκπληξη. Η επικράτηση του αουτσάιντερ. Η ήττα του φαβορί. Δεν ξανάγινε αυτό που είδανε τα ματάκια μας και κέρδισε η ομάδα που δεν ήθελε να κερδίσει! Όχι, βέβαια, πως ήθελε να χάσει η Πορτογαλία, αυτή η ντροπή του ποδοσφαίρου. Που ούτε στιγμή δεν ζήτησε τη νίκη. Ούτε στιγμή! Δεν μπήκε στο παιχνίδι ακόμα κι όταν η Γαλλία έκανε πίσω, είτε γιατί είχε κουραστεί, είτε γιατί είχε απογοητευθεί από τις χαμένες ευκαιρίες. Είτε γιατί ήθελε να τραβήξει επάνω της τον αντίπαλο.
Δικαιώθηκε ο Σάντος, λένε. Δεν υπάρχει πιο βλάσφημη επίθεση στην αλήθεια. Ποια δικαίωση! Αυτό το λες αν η πουτάνα η μπάλα σε αδικεί. Αν ο Θεός του ποδοσφαίρου σου κάνει πλάκες.
Με τη νίκη της Πορτογαλίας στο Ευρώ «δικαιώνεται» ο χάλιας του ποδοσφαίρου, που το παίζει δημοσιογράφος, σχολιαστής, ποδοσφαιρόφιλος. Που υποκύπτει τόσο εύκολα στο μαγνητισμό του αποτελέσματος, της νίκης.
Δικαίωση το Σάντος είναι αν πράγματι διεκδίκησε τη νίκη, έστω με πούστικη «τακτική». Εγώ θα παίξω άμυνα, και κάποια στιγμή θα κυττάξω να εκμεταλλευθώ την ατυχία, την ανάποδη φάση και θα τραβήξω ένα σουτ. Συνέβη. Η Πορτογαλία στην... παράταση βρήκε σουτ στο δοκάρι και καπάκι το γκολ. Αφού προηγουμένως στις καθυστερήσεις της κανονικής διάρκειας η Γαλλία σούταρε και αυτή στο δοκάρι!
Δεν είναι δικαίωμα να κερδίζει μία ομάδα με αντιπαθητικό ποδόσφαιρο. Με αντιποδόσφαιρο. Κυρίως με μοιρολατρικό ποδόσφαιρο. Να τη φτύσω τέτοια δικαίωση.
Διαβάστε ακόμα: