ΡΟΝΑΛΝΤΟ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΞΕΦΤΥΛΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ!

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Κατ’ αρχάς, ξεκινάμε με μια πολύ απλή ερώτηση: Σας άρεσε η διοργάνωση, εννοώντας αν σας άρεσε αυτό το θέαμα, που είδατε; Από εδώ ξεκινάμε, σαν ουσία δεδομένων, κι όχι από την κατάληξη των γεγονότων. Κάποιος θα το έπαιρνε και κάποιοι θα έβγαιναν με σοβαρό όφελος. Αυτά είναι τα γνωστά. Την πρώτη ερώτηση, πάμε να απαντήσουμε, πριν φτάσουμε στα πικάντικα, που έχει ανάγκη η εταιρεία disinformation, για να επιβάλει την θέση της.

Είδα πολλά παιχνίδια; Φυσικά και δεν είδα πολλά. Είδα, αυτά που έπρεπε. Σαν ποδοσφαιρικό θέαμα. Είδα δηλαδή τους μπαλαδόρους, Ιταλία και Κροατία, και μετά είδα τους διοργανωτές, καθώς και την Γερμανία. Α, κάτι κλεφτές ματιές έριξα και στο Βέλγιο. Αυτούς υπολόγιζα κύρια, άσχετα αν με είχε μπερδέψει και κάποια Αγγλία. Φυσικά, δεν έμαθα τίποτα.

Τι να μάθω δηλαδή; Οτι, πλέον δεν υπάρχει καμία συστηματικότητα, κανένα φαβορί, και καμία σοβαρή παραγωγή μπάλας. Μα αν υπήρχε, απλά οι ομάδες δεν θα χρειαζόντουσαν να είχαν γίνει τόσες πολλές. Όσο αυξάνεις την ποσότητα, η ποιότητα, λες να αυξηθεί; Όχι βέβαια, οπότε τραβάμε και ό,τι υπάρχει, μπερδεύουμε τον θεατή, αυξάνουμε την κούραση όσων μπορούν θεωρητικά να παίξουν κάτι καλύτερο, και βγάζουμε ένα ποδόσφαιρο χωρίς ζάχαρη, αλλά με στέβια.

Τα γεγονότα ήταν σαφή. Σε κάθε σοβαρό ματς, κονομούσανε οι bookmakers, με αποκορύφωμα τον τελικό. Όταν σε κάθε γύρο αποκλείεται κι ένα φαβορί, όλοι αυτοί που πέξανε πριν το τουρνουά τα φαβορί, πού πάνε; Στον κουβά. Ποιός κάνει πάρτυ με τα outsiders; Ή ο book, ή η γκόμενα που δεν ξέρει μπάλα, ή ο μαλάκας ο δημοσιογράφος, που έχει έτοιμα τα λόγια του για τα πάντα, κατόπιν αποτελεσμάτων.

Ο δικός μας ο Σάντος, ο γίγας Ντεσάμπ, ο ημίθεος Κόντε, ή το κομπιούτερ Λεμπ. Ξέρετε τι είναι όλα αυτά; Στριφογυριστά αρχίδια. Διότι έγινε μια διοργάνωση, στην οποίαν πέραν του φόβου των τρομοκρατικών επιθέσεων από τους δήθεν ανεξάρτητους τζιχαντιζτές, φτασαμε στο αποτέλεσμα της τρομοκρατίας του ποδοσφαίρου. Στο να μην ξέρουμε τι είδαμε τελικά, και στο να κατακτιέται κάτι, από τον εχθρό του αθλήματος: Το αντιποδόσφαιρο.

Φυσικά και δεν αναφέρομαι μόνο στον αποκρουστικότατο Σάντος ή στο οτι πήρε το κύπελλο μια ομάδα, που κέρδισε μόνο μια φορά. Αναφέρομαι στο οτι η Πορτογαλία, κακοποίησε αυτό για το οποίο πήγε εκεί, και το κέρδισε όταν απελευθερώθηκε από τον super star της. Όταν έφυγε αυτό το ηλίθιο, ο Ρονάλντο, από το γήπεδο, όλα μοιάζανε πιο φυσιολογικά. Θα λέγαμε τα ίδια παλιά, για κάποιον Κρόιφ, κάποιον Μαραντόνα ή κάποιον Πελέ;

Δεν θα τα λέγαμε ποτέ, αλλά πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει επικίνδυνα. Εκτός του οτι δεν βλέπεις μπάλα και καταντάει ένας τελικός να είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του διοργανωτή, με βάση τις μέρες ξεκούρασης αλλά και τον αποδεκατισμό των αντιπάλων με το σύστημα των καρτών, πλέον μιλάμε για εικόνες αποκρουστικότατες, για εικόνες αποκάλυψης, σαν αυτές που είδαμε στον τελικό.

Που μόνο γλυφομούνι δεν είδαμε, μεταξύ Σάντος και Ρονάλντο. Που την ώρα που ο παικτάκος ευχόταν να μην κάνει τίποτα η εθνική ομάδα της χώρας του χωρίς αυτόν, να τον βλέπεις να κλαίει και μετά να πανηγυρίζει σαν τον Ζαχαράτο, και να λέει οτι σε αυτόν οφείλονται τα πάντα. Φυσικά με τις κάμερες επάνω του, και στις δυό στιγμές. Της απόλυτης ξεφτίλας, λέω εγώ. Μιλώντας για τον Ρονάλντο, που ‘έκλεψε τις στιγμές των ανθρωποειδών, από κανονικούς πολεμιστές, τύπου Μπέιλ, στην Ουαλία.

Τα ανθρωποειδή, τα οποία έχουν παρεισφρύσει και στην μπάλα, κι έχουν αναγάγει το αδερφάτο σε κανονικό κύκλωμα. Βιάζοντας το ποδόσφαιρο, κι αναδεικνύοντας την πιο γελοία ομάδα, αλλά και ταυτόχρονα τον πιο γελοίο αθλητή σε ηγέτη, την ώρα που η ομάδα του, δεν τον είχε καν. Μιλάμε για γέλια. Μιλάμε για τον κορυφαίο, που δεν έπαιζε. Μιλάμε για την ασχετοσύνη του σύμπαντος, που όμως θέλει να πείσει οτι χάρις σε κάποιον που δεν συμμετείχε, κερδήθηκε ένα τουρνουά. Μιλάμε για το γράσο, που πανηγύριζε χωρίς έχει κανει τίποτα.

Ή μάλλον έκανε. Όταν δεν μπορούσε να παίξει, έκανε καιτον προπονητή. Ποιός Σάντος τώρα; Ανέβηκε ο αποθηκάριος και ξεπέρασε τον διευθυντή. Μιλάμε για την απόλυτη πλάκα και το γιουσουρούμ, αλλά και τι έγινε; Βολεύτηκαν όλοι, όπως βολεύτηκαν κι οι γκόμενες, που δεν χρειάζεται να ξέρουν μπάλα. Αρκεί να βλέπουν οτι ο Ρονάλντο έχει κοιλιακούς, κι οτι λούζεται με Ούλτρεξ. Η μπάλα; Τελείως δευτερεύον.Νούμερα να βλέπουμε, και να έχουμε και γνώμη στην καφετέρια. Μας νοιάζει, πού στηρίζεται η επιφάνεια;

Αυτό λοιπόν ήταν το τουρνουά. Μια νίκη του δήθεν απέναντι στο κανονικό. Μια νίκη της κοινωνίας της σημερινής, του χαβαλέ, απένατι σε όποιον γουστάρει να έχει γνώσεις ή σοβαρη αντίληψη για το ποδόσφαιρο. Μια νίκη προπαγάνδας και παλιάς Σοβιετίας, που έχει ξεκινήσει απο το 2004, όταν η Ελλάδα, ρεζλίλεψε το άθλημα. Κι όταν λέμε κανονικό, δεν εννοούμε την Γαλλία. Εννοούμε το κανονικό outsider, που έπεισε τον κόσμο. Δεν εννοούμε τον Τσίπρα, που έπεισε τους άσχετους. Ένα όμως outsider, που τον υποστηριζαμε όλοι αφού γουστάρουμε τους αδύνατους επειδή φυσικά είμαστε κι εμείς το ίδιο, που όμως θα προήγαγε το άθλημα.

Ενώ εδώ είχαμε ακριβώς το ανάποδο. Κουτσοί κι ανάπηροι, στον άγιο Παντελεήμονα. Όλες οι ομάδες της πλάκας, αλλά με ακόμα χειρότερες από αυτές, να προποιούνται οτι παίζουν κάτι. Και τελικά, να δολοφονείται η ουσία: Διότι αν ακόμα και δεχθώ οτι ο Ρονάλντο είναι ο κορυφαίος του κόσμου, τότε η Πορτογαλία, πώς προχωράει και δεν της λείπει αυτό το ταλέντο; Ή λοιπόν δεν είναι κορυφαίος ή τα πάντα είναι μιλημένα. Εκτός αν μιλάμε για μια υπερομάδα, που καπελώθηκε από τον Ρονάλντο, κι απελευθερώθηκε όταν αυτός βγήκε έξω, οπότε μιλάμε για μαλάκα προπονητή. Τα πάντα παίζουν όταν κερδίζουν οι τίποτες, και φυσικά γίνεται ανάλυση μπόλικη – κύρια στην Ελλάδα – οταν μιλάμε για σκουπίδια. Εξ άλλου, και μια χωματερή της προκοπής δεν υπάρχει, αφού γίνεται κουβέντα.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ σηκώθηκε στο blog του Στήβεν Αβραμίδη, το φως του φεγγαριού

Διαβάστε ακόμα:

Δουλεύει του Ελληνες ο Σάντος!