Η ΞΕΦΤΥΛΑ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΤΟΥ ΠΑΙΚΤΗ

Θες αλήθειες; Μη βιαστείς να απαντήσεις «Ναι, θέλω την αλήθεια...», διότι όταν σου τρίψει ο άλλος την αλήθεια στη μάπα, δεν θα τη δεχθείς.

Δεν αξίζει να μιλάμε για αλήθεια αν βγάζει ο καθένας έξω την ουρά του. Τι κόλπο είναι αυτό! Ότι πάντα οι άλλοι φταίνε. Ο πρόεδρος, ο προπονητής, οι παίκτες, οι δημοσιογράφοι, οι αντίπαλοι με τις πουστιές τους.

Όχι, κύριε. Δεν βγαίνει στον αφρό η αλήθεια όταν εσύ δηλώνεις ανύπαρκτος. Αμέτοχος στο φόνο. Άσχετος στη ξεφτύλα. Μία τέτοια στάση, και με το συμπάθιο, είναι καραμπινάτος καραγκιοζισμός. Όπως στο λέω. Είσαι νούμερο και δεν το ξέρεις. Είναι γραφικότητα να τα βάζεις μ’ όλους κι όχι με την εξέδρα. Τη πιο μεγάλη δύναμη. Τι πιο μεγάλη αρνητική δύναμη.

Πάρε για μπρέκφαστ μία πρώτη αλήθεια που δεν την λένε, κι αυτή ειδικά δεν την ξέρουν να την πουν. Ναι, δεν την ξέρουν, όχι ότι δεν τολμούν. Ο λαός, ο 12ος παίκτης έχει πράγματι δύναμη, όμως μόνο για να διώχνει μακριά την αλήθεια για το καλό, την αλήθεια για οτιδήποτε θετικό, για δημιουργία. Αυτή είναι η δύναμη του λαού, να στέκεται συνήθως αρνητικός. Καυλώνει ο όχλός να χειροκροτεί, να ευλογεί το λάθος, το στραβό. Αυτή είναι η φτιάξη της μάζας. Να αποθεώνει το φτηνό. Να γυρίζει την πλάτη στο αληθινό, στο σωστό.Γιατί;

Επειδή, κύριε μαλάκα, όταν έρχεται η αλήθεια, όταν μπαίνει στο παιχνίδι το ωραίο, το τίμιο, το καθαρό, κι αυτά χρειάζονται το χρόνο τους, την οργάνωση τους, τότε ο πολτός της εξέδρας βρίσκεται εκτός παιχνιδιού. Καθίσταται παρατηρητής, όχι ενεργός, όχι διαμαρτυρόμενος, όχι παραπονούμενος.

Ένδεκα παίζουν μπάλα. Για ποιόν; Για τον δωδεκάτο παίκτη, βέβαια. Έτσι πάει. Δεν παίζουν για πάρτη τους οι ποδοσφαιριστές. Για την κονόμα τους, για το όνομά τους, για την οικογένειά τους. Όχι, παίζουν για εμάς, τους άρρωστους, τους πιστούς. Γι’ αυτό ο δωδεκάτος που αρνείται να 'ναι πελάτης, δηλαδή το σωστό άτομο που δεν αγοράζει σκάρτο προϊόν, παριστάνει τον δικαστή. Για να έχει ο τίποτας τη ψευδαίσθηση ότι είναι κάποιος.

Διαβάστε ακόμα:

Αφαιρούνται μετάλλια, δεν επιστρέφονται χρήματα