ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΡΕ, ΓΑΜΩΤΟ!...

Από παγκόσμιο στίβου στο Λονδίνο πώς είμαστε; Μπανίζουμε κάθε μέρα ή αν πέσει το μάτι. Το έργο έχει τους φίλους του, τους φανατικούς. Στίβο δώστους, το καλύτερο τους. Επειδή όταν γνωρίζεις το άθλημα, όταν είσαι ψαγμένος θεατής, τότε φχαριστιέσαι περισσότερα την ομορφιά του.

Με την ευκαιρία. Πόσα χρόνια ακόμα, πόσες δεκαετίες θα χρειαστούν για να μη βλέπω σημαίες εθνικές στο στάδιο. Κερδίζει ο άλλος και αμολιέται να κάνει το γύρο του θριάμβου με τη σημαία της πατρίδας του στην πλάτη. Γιατί;

Να μας δείξει ότι είναι... πατριώτης. Πιο πατριώτης απ εκείνον που δεν είναι πρωταθλητής. Για να έχει μούτρα να ζητήσει το κατιτίς το παραπάνω από τον υπουργό. Δεν το γουστάρω.

Το ίδιο και με τους τρεις στο βάθρο. Σηκώνονται στον ιστό οι τρεις σημαίες. Γιατί να έχει πατρίδα ο αθλητισμός; Δεν έχει. Ούτε ο αθλητής στην πραγματικότητα μήτε στη νίκη του, μήτε στην ήττα του, εκπροσωπεί το έθνος του, τη χώρα του.

Έτσι το βλέπω. Προσωπική υπόθεση είναι ο αθλητισμός. Η επιτυχία του πρωταθλητή. Η αποτυχία του. Από τη δήθεν «εθνικοποίηση» του βιομηχανικού πρωταθλητισμού βολεύονται στην κονομησιά ενα κάρο παρατρεχάμενοι.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΝΕΥΜΑΡ ΕΡΙΞΕ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ!