''ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ'' ΚΑΙ... ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

Η αλήθεια καίει. Δεν είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος να την αντέξει. Αυτό το γνωρίζουν, το έχουν σπουδάσει όλοι οι επικοινωνιολόγοι. Είναι το πρώτο που λαμβάνεις υπ' όψιν όταν θα αρχίσεις νταραβέρι με τις μάζες, ότι ο κόσμος δεν γουστάρει την αλήθεια. Η φύση, δηλαδή, του ανθρώπου δεν του επιτρέπει να αντιμετωπίζει γυμνή την πραγματικότητα.

Λες στον κόσμο π.χ. «Ένα κι ένα κάνουν δύο». Συμφωνεί. Του λες «Είσαι γίγαντας», τον κολακεύει παρ' ό,τι γνωρίζει ότι είναι ο τίποτας. Του λες «Αξίζεις πολλά», του αρέσει, ενώ θα έπρεπε να σκεφθεί ότι τον δουλεύεις.
Οι ποιητάδες γράφουν θούριους και παιάνες για την επανάσταση. Αν τολμήσει στιχουργός και μουσικός να καταδικάσει τον ξεσηκωμό, να θεωρήσει παλαβομάρα την κόντρα με το... «κατεστημένο», τότε στους τάφους τους θα κατουράνε οι αιώνιοι ρομαντικοί, αντιστασιακοί, οι κατά σύστημα εξεγερμένοι.

Σα σήμερα, 3 Μαΐου, το 2012 στήθηκε η «Παναθηναϊκή Συμμαχία». Τι κόλπο είναι τούτο; Αν σε παίρνει και δεν ζοχαδιαστείς με κάποιες αλήθειες, έστω με απόψεις... φιλολογικές, συνεχίζεις την ανάγνωση.

Δεν ήταν ευχαριστημένοι με τον Βαρδινογιάννη οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Δικαίωμά τους. Όπως δικαίωμα του Βαρδινογιάννη και του κάθε μεγαλομέτοχου να μη γουστάρει τον κόσμο και πολύ περισσότερο τους οργανωμένους, άλλο αν δεν έχει τα άντερα να το λέει δημοσίως.

Δεν κατάλαβα. Μαγκιά είναι ο οπαδός να χυδαιολογεί στον μεγαλομέτοχο, και σε βάρος κάθε πακετοφόρου, κι αυτουνού να του απαγορεύεται να κάνει το ίδιο; Τέλος πάντων, το καλοκαίρι του 2008 με το νταηλίκι του Ανδρέα Βγενόπουλου τερματίστηκε η «οικογενειοκρατία» Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό και η ΠΑΕ πέρασε στη φάση, πιο σωστά στον εφιάλτη της «πολυμετοχικότητας». Στην ασύδοτη οικονομική επιβάρυνση. Στην καταστροφή.
Επόμενη φάση η παραμύθι φούρναρης «λαϊκή βάση». Η Παναθηναϊκή Συμμαχία. Στην πραγματικότητα το κουμάντο έχει ο Γιάννης Αλαφούζος, ο οποίος δεν είναι μεγαλομέτοχος, ούτε καν πολυμέτοχος. Είναι ο... εκπρόσωπος του λαού του Παναθηναϊκού τον οποίον... εκπροσωπούν οι οργανωμένοι.

Πέντε χρόνια, λέω εγώ, ο Παναθηναϊκός επί Αλαφούζου τα πήγε καλά, πολύ καλά, σε επίπεδο αγωνιστικό, αν ληφθεί υπ' όψιν ότι βρισκόταν στα όρια της χρεοκοπίας μετά την επάρατη πολυμετοχικότητα, με την οποία είχαν μπει ατελείωτα πακέτα στο ταμείο της ΠΑΕ. Λεφτά, τα περισσότερα από ποτέ σε κάθε ελληνική ΠΑΕ, που όμως αποδείχθηκαν τα πακέτα της σκέτης συμφοράς.
Λόγω φανέλας, λέω εγώ, ο Παναθηναϊκός τα πήγε πολύ καλά αγωνιστικά. Και λόγω Αλαφούζου, αρέσει, δεν αρέσει σε κάποιους. Όχι επειδή η ΠΑΕ πέρασε στα χέρια της... εξέδρας. Κυρίως λόγω του ονόματος, λοιπόν, λόγω του ειδικού του βάρους ο Παναθηναϊκός ξεχώριζε από ομάδες που δεν μειονεκτούσαν αγωνιστικά απ' αυτόν, όπως π.χ. ο Πλατανιάς και ο Εργοτέλης, ο Λεβαδειακός και ο Πανθρακικός.

Πέρα απ' αυτό. Οι ''πρωτεργάτες'' της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» στη συνέχεια γιατί εξαφανίστηκαν; Σχεδόν σε μηδέν χρόνο την έκαναν με μικρά πηδηματάκια. Π.χ. οι Παναγής Βουρλούμης, Δημήτρης Γόντικας, Αριστείδης Καμάρας, Λιάνα Κανέλλη, Αλέξης Παπαχελάς, Λεωνίδας Πολέμης, Παύλος Τσίμας κ.α. Υποτίθεται ήταν η πρωτοπορία του... παναθηναϊκού κινήματος. Όπως αποσύρθηκε και η... λαϊκιά βάση, διότι η θέση της στους αιώνες των αιώνων είναι στην εξέδρα, να πανηγυρίζει ή να μανουριάζει. Όχι να διοικεί. Όχι να έχει ευθύνες.

Διαβάστε ακόμα:

ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ, Ο... ΜΕΖΕΣ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ