Η ΦΑΝΕΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

Ο οπαδός δεν αλλάζει ομάδα με τίποτα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που περισσότερο από κάθε τι άλλο αναδεικνύει το πόσο λάθος είναι κτισμένο το δίποδο. Εύκολα θα πεις ότι για να μην αλλάζει δόγμα στη θρησκεία και ομάδα στο ποδόσφαιρο ο άνθρωπος είναι πιστός. Σταθερός στις θέσεις του. Στις αρχές του. Στα συναισθήματα του. Μαλακίες.

Κατ' αρχήν, κάποιος σε βρεφική ηλικία γίνεται, πιο σωστά τον κάνουν χριστιανό ή μουσουλμάνο, εβραίο ή βουδιστή και ινδουιστή. Άρα, είναι μια ζωή δεμένος με μια ''πίστη'' που δεν την επέλεξε ο ίδιος. Και στην πορεία της ζωής του ούτε καν ψάχνει τι πραγματικά διδάσκει η αίρεση του, όλες οι θρησκείες είναι αιρέσεις, αφού όλες δέχονται τον ίδιο Θεό, αλλά τον αναγνωρίζουν με... διαφορετική πίστη.

Το ίδιο ακριβώς και στη ''μύηση'' της ποδοσφαιρικής... πίστης. Της ακλόνητης και παντοτινής σε μια ομάδα. Δεν υπάρχει καν λογική, τέλος πάντων ένα κριτήριο γιατί κάποιος σε παιδική, στην πιο αθώα ηλικία, ''βαπτίζεται'' οπαδός τούτης ή της άλλης ομάδας. Η περίπτωση στη συνέχεια, μετά από 10 ή 20 χρόνια, να αλλάξει ομάδα είναι σε ποσοστό ένα στο εκατομμύριο. Κι αν συμβεί αυτό, πάλι η επιλογή δεν θα έχει λογική.

Παράλογο να υποστηρίζει κανείς μια ομάδα, να χαίρεται και να στεναχωριέται γι αυτήν. Παράλογο κι αν δεν απομακρύνεται συναισθηματικά από την ομάδα ''του'', αν αυτή τον απογοητεύει αγωνιστικά ή και ηθικά. Όταν π.χ. βρεθεί ένοχη σε βρωμοδουλειά. Τι συμβαίνει; Ο οπαδός ή δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα ή ρίχνει όλη την ευθύνη στον πρόεδρο που δωροδόκησε διαιτητή.

Λες και ο πρόεδρος δεν εκπροσωπεί την ομάδα. Την εκπροσωπεί ο ποδοσφαιριστής που μέχρι χθες έπαιζε σ' άλλη ομάδα, πιθανόν ανταγωνιστική κι αύριο θα αγωνίζεται επίσης σ' άλλη ομάδα. Έλα, όμως, που ο ποδοσφαιριστής, ο χθες εδώ, αύριο εκεί, στην πραγματικότητα εκπροσωπεί την ομάδα αφού χάρη σ' αυτόν ο οπαδός ενθουσιάζεται για τη νίκη ή πονάει για την ήττα. Όχι, δεν ισχύει αυτό για την οπαδική αντίληψη, ο παίκτης δεν κερδίζει, η ομάδα κερδίζει. Ο παίκτης, ο προπονητής και ο πούστης ο πρόεδρος φταίνε για την αποτυχία.

Οπαδός, ο ορισμός της τυφλής αγάπης και της αιώνιας αφοσίωσης. Παραμένει λάτρης παντοτινός της ομάδας του. Αφού, λοιπόν, δεν πρόκειται ποτέ να φθάσει στα όρια της άρνησης, να αρνηθεί την αγαπημένη του ομάδα, να την προδώσει τελικά, γιατί φουρκίζεται γι’ αυτά που της καταλογίζουν; Ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι η ομάδα κινείται με πλάγια μέσα, χρησιμοποιεί πληρωμένα λαμόγια της πιάτσας, πάλι για τον οπαδό δεν φταίει η ομάδα. Ποτέ. Όλοι οι άλλοι μπορούν να φταίνε, όχι η ομάδα.

Έχει δίκαιο ο οπαδός. Γιατί να φταίει το εικόνισμα; Κάτι ανύπαρκτο, δηλαδή. Άϋλο. Ιδεώδες. Φαντασιακό. Αυτό είναι η ομάδα. Η φανέλα είναι, όχι αυτός που τη φοράει. Και η φανέλα δεν χάνει τη μαγική αξία της, όσο ανίκανοι κι αν είναι όσοι κατά καιρούς τη φοράνε.

Διαβάστε ακόμα:

ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΟΚ ΚΑΙ ΜΕ ΔΥΝΑΜΟ