I WALKED ALONE, FINALLY...

Ποδόσφαιρο βήτα εθνικής. Να, που το είδαμε κι αυτό σε τελικό του championws league. Οι χειροκροτητές δεν λείπουν ποτέ από τη ζωή μας, στη μπάλα, στην πολιτική, σε κάθε εκδήλωση ανταγωνιστικού χαρακτήρα. Άσε στην άκρη τους οπαδούς, οι μεν τρελάθηκαν από τη χαρά τους, οι δε της Τότεναμ έμειναν με την πικρία της αποτυχίας. Και με την ελπίδα ότι η ομάδα τους θα ξαναβρεθεί σε τελικό Ευρώπης, για δεύτερη φορά στην Ιστορία της τον επόμενο αιώνα, και ίσως να τον κερδίσει.

Μεγάλη ομάδα η Λίβερπουλ, είπαν οι θαυμαστές της. Η μεγαλύτερη. Και τραγούδησαν το θρυλικό Υοu 'll never walk alone... Δεν λέω ότι η λιμανίσια αγγλική ομάδα δεν είναι μεγάλη και δοξασμένη. Ούτε ότι δεν άξιζε την έκτη της κούπα, διότι μετράει η όλη πορεία στη διοργάνωση, όχι μόνο το φιάσκο στον τελικό. Το ποδόσφαιρο που μας παρουσίασαν και οι δυο αντίπαλοι.

Ήταν και το κάθαρμα που έδωσε λες τη χαριστική βολή στην ποιότητα και το θέαμα του τελικού. Το κοράκι με το ''αυστηρό'' πέναλτυ στο 23 δευτερόλεπτο. Ποιο αυστηρό; Δεν ήταν πέναλτυ. Έτσι ο ρέφερης έκλεψε την παράσταση, έγινε αυτός ο πρωταγωνιστής ενός show που μέχρι τέλους ήταν μάπα.

Συγγνώμην, αν την σπάω σε μερικούς, αλλά δεν ένοιωσα ποτέ την ανάγκη να πανηγυρίζω για κάτι που δεν αξίζει. Finally, για να το πω ελληνικά και λιβερπουλιάνικα, I walked alone... Σ' όλη τη διάρκεια του τελικού ήμουν μόνος, χωρίς την παρέα του ποδοσφαίρου που περίμενα να απολαύσω.

Με την ευκαιρία: Το You 'll never walk alone είναι κομμάτι που γράφτηκε σε αμερικάνικο μιούζικαλ του 1945 και το τραγούδησαν θεοί, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Μάριο Λάντζα και ο Έλβις Πρίσλεϋ. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ το ανακάλυψαν μετά το 1963 και στην πραγματικότητα το επέβαλαν ως τον ύμνο του κλαμπ. Η ατάκα You 'll never walk alone είναι γραμμένη σε κάθε θύρα του γηπέδου της Λίβερπουλ.

Διαβάστε ακόμα:

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΨΙΝΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ!