Ο ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΥΜΝΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

 

Δεν ησύχαζε ένας παλιόφιλος δημοσιογράφος αν δεν έβρισκε τους στίχους που, όπως είπε η κυρία Νατάσσα Θεοδωρίδου, στο τελευταίο της τραγούδι έγραψε Βαγγέλης Μαρινάκης. Όλα τα ΜΜΕ το ‘ριξαν στο ξεπατίκωμα, αντέγραψαν την απίστευτη είδηση, αλλά κανένα δεν έκανε τον κόπο να ψάξει να βρει το ποιητικό αριστούργημα του εφοπλιστή.

Πεθαίνει ένας ηθοποιός και τα μέσα το μαθαίνουν μόνο κι όταν δημοσιοποιήσει το γεγονός ο Σπύρος Μπιμπίλας. Το ρεπορτάζ πέθανε. Είδηση είναι μόνο ό,τι ανακοινώνουν τα κόμματα. Τι λέει η κυβέρνηση, τι η αντιπολίτευση. Είναι δυνατόν να δημοσιεύουν, μάλλον να αναδημοσιεύουν τι είπε η κυρία Θεοδωρίδου και κανένας να μη φροντίσει να παρουσιάσει στο κοινό το ''σώμα του εγκλήματος'';

Ιδού, τι γέννησε ο στιχουργικός οίστρος του Μαρινάκη, ο οποίος απ΄ ό,τι έμαθα το’ χε απωθημένο κρυφό το μεράκι του με την ποίηση. Αν δεν γινόταν εφοπλιστής θα ασχολείτο σοβαρά και συστηματικά με τη μουσική. Θα έγραφε τραγούδια, δηλαδή. Οι στίχοι στο άσμα Έξαψη

 Στο μυαλό στο κορμί στις απόκρυφες στιγμές
Και στη χαμένη λογική
Στο φιλί σου στην αγκαλιά σου

Στην κατάρα και ευχή
Θα καούμε όλοι μαζί.

Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή
Θα είναι ο έρωτας πνοή
Κλείνει ο κύκλος μια ζωή
Και όλα αρχίζουν πάλι από την αρχή.

Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή.

Πέφτει υποψία, βέβαια, όταν γράφει στίχους κάποιος επιχειρηματίας που δεν είναι στιχουργός. Δεν είναι δικοί του, λένε. Πλήρωσε έναν μάστορα της δουλειάς και τους δικούς του στίχους τους υπογράφει δήθεν ο εφοπλιστής, ο βιομήχανος, ο εργοστασιάρχης. Αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση Μαρινάκη, ο οποίος δεν έχει κανένα λόγο να κάνει επίδειξη φτηνής κουλτούρας.
 
Και που βρίσκει χρόνο, θα αναρωτηθεί ο φιλύποπτος, για να ασχοληθεί και με τη στιχουργία ο Μαρινάκης; Την καλύτερη χαλάρωση στην καθημερινότητα του, τη χαρίζει η διάθεση του να στήνει στιχάκια. Και επειδή πιστεύει στον εαυτό του, όχι ότι είναι κι ένας άλλος Λευτέρης Παπαδόπουλος, σκέπτεται να γράψει τους στίχους στο νέο ύμνο του Ολυμπιακού.
Διαβαστε ακομα:

ΧΑΣΑΜΕ ΤΑ... ΜΠΟΥΤΙΑ ΤΟΥ ΡΑΦΙΝΙΑ