ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΕΝΑΝ, ΤΟΝ ΕΚΛΕΚΤΟ, ΤΟΝ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟ

Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Στο Λονδίνο αντίπαλοι Άγγλοι και Σκωτσέζοι σε ρεσιτάλ συνάντησης γειτονιάς. Μια μπυραρία με αντίπαλο μια πιτσαρία. Τέτοιο κατάντημα στην πατρίδα του ποδοσφαίρου, μάλιστα σε αγώνα επίσημο, σε διεθνή διοργάνωση και μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης. Όχι, αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Και δεν φταίει η απουσία ποδοσφαιριστών υψηλής κλάσεως.

Αυτό είναι απόδεκτό. Ότι λείπουν οι παικταράδες. Ένας Μαραντόνα, ένας Κρόυφ, ένας Μπεκενμπάουερ, ένας Ζιντάν. Δεν υπάρχουν. Τέτοιοι παίκτες δεν... κρύβονται. Κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα μακριά. 

Αυτό που υπάρχει είναι μια ισοπέδωση αξιών. Μια συλλογικότητα. Μια κολεκτίβα. Ποδοσφαιριστές τρεχαλατζήδες και ξυλοκόποι που δίνουν μάχη στο γήπεδο, αλλά όλοι δεν έχουν σχέση με τον Μέσι. Με την τέχνη και τη φαντασία, πιο σωστά την ευφυία του Αργεντινού Λιονέλ Μέσι.

Πριν από δεκα μέρες ξεκίνησε το ευρωπαίκό και τι βλέπουμε; Αυτό που αναμενόταν. Ομάδες οι οποίες στηρίζονται στο σύνολο. Στη συλλογική προσπάθεια. Γυμνασμένοι, προπονημένοι, φαρμακωμένοι, πως αλλοιώς να την βγάλουν. Αφήνουμε στην άκρη το γεμάτο ερωτηματικά (;) γεγονός να προκύπτει σε κάθε παιχνίδι ένας περίεργος (;) τραυματισμός.

Δεν υπάρχουν εκείνοι οι λιγοστοί βέβαια, οι μετρημένοι στα δάχτυλα, παικταράδες που κάνουν τη διαφορά. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια στην - και στη μπάλα- ψηφιακή εποχή μας. Δεν θα βεις σε καμιά ομάδα τον ποδοσφαιριστή που οδηγεί την ομάδα. Που καθοδηγεί, που εμπνέει τους άλλους, τους συμπαίκτες. Όλες οι ομάδες παίζουν με αρχηγό τη φυσική δύναμη. Αυτός είναι ο ηγέτης τους.  

A DON DOESN' T WEAR SHORTS