ΙΤΑΛΙΔΑ ΒΓΑΛΜΕΝΗ ΑΠΟ ΟΝΕΙΡΑ ΥΓΡΑ...

γράφει ο Φωστήρας

Χρωστάω δύο κουβέντες για την sprezzatura, μετά τη χθεσινή πρόκριση της λατρεμένης μου squadra azzura. Ως έννοια   εμφανίζεται για πρώτη φορά στο εγχειρίδιο Il Cortegiano, κάποιου Baldassare Castiglione στα 1528 που περιγράφει την ars vivendi στις βασιλικές αυλές της εποχής και αναλύεται ως η χαλαρή και ανεπιτήδευτη συμπεριφορά που πρέπει να έχει ο αυλικός που να αποκρύπτει όλη την προετοιμασία  που υπάρχει πίσω από αυτήν και να παρουσιάζει την κάθε λέξη, την  κίνηση και την κάθε εμφάνιση σαν να γίνεται χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, την παραμικρή σκέψη.  

Και γράφει παρακάτω: «Η μεγάλη αρετή της sprezzatura υπονοεί ένα μεγαλείο αόρατο, μια ικανότητα που κρύβεται στη δυσδιάκριτη πολυπλοκότητα και στις πολύ λεπτές ατέλειες, μια δύναμη που διατηρείται στο αποθεματικό."

Μα τι λέει ο Μεγάλος; Μιλάμε τώρα ότι ο τύπος πρέπει να ήταν ο πατέρας του cool.

Γράφτηκαν πανεπιστημιακές μελέτες τον περασμένο αιώνα για την sprezzatura. Ιδίως από τους αγγλοσάξονες, που κάτι σκαμπάζουν από επιτηδευμένη συμπεριφορά. Αλλά από τη θεωρία στην πράξη η απόσταση μπορεί να είναι από μία ημέρα ως μία αιωνιότητα.

Για εμάς εδώ, στο δικό μας κόσμο, βάλε 5 αιωνιότητες να είσαι μέσα. Φάγαμε τέτοιο τράκο από τους Τούρκους, που ποτέ δεν προλάβαμε να προσεγγίσουμε αυτήν την έννοια. Όπως και όλοι οι λαοί που τράκαραν με τον Τούρκο. Ανυπολόγιστη η καταστροφή. Βλέπεις π.χ. την Αθήνα σήμερα, μία πόλη 100 χρόνων, και αναρωτιέσαι πως διάολο κατορθώσαμε και φτιάξαμε τέτοιο τέρας. Και μετά βλέπεις την πόλη της Κέρκυρας, που δεν την πάτησε ΠΟΤΕ πόδι Τούρκου και καταλαβαίνεις.

Για να νιώσεις αυτά τα πράγματα, να βιώσεις την sprezzatura σαν φυσική κατάσταση, πρέπει να δεις την Ιταλία, να την ζήσεις.

Απ’όλες τις υπέροχες δικές μου θύμησες, ξεχωρίζω σήμερα μία: Πριν από χρόνια βρέθηκα στo Teatro alla Scala στο Μιλάνο για να δω Rigoletto. Ήταν Φεβρουάριος και από τις Άλπεις κατέβαινε ένας βοριάς που έσπαγαν τα δόντια. Φόρεσα τα καλύτερα μου αλλά πριν ακόμα εισέλθω στον Καθεδρικό Ναό της Όπερας, διαπίστωσα ότι το καλό μου το παλτό δεν ήταν κατάλληλο ούτε για χαλάκι στην είσοδο.

Μετά το τέλος της παράστασης και με τη μουσική του Maestro dei tutti maestri Verdi ακόμα να με δονεί, βρέθηκα στην έξοδο της Scala μπροστά σε μία σκηνή που θα μπορούσε να είναι και η επιτομή της sprezzatura. Μία αριστουργηματική Ιταλίδα, βγαλμένη από υγρά όνειρα, κοντά στα 25, με σπαθένιο κορμί και μακρύ ίσιο ξανθό μαλλί, βγήκε από την κεντρική σάλα, περπάτησε μπροστά μας σαν σε παραρέλα από ντεφιλέ μόδας, με κολλητό παντελόνι και πάλλευκη γούνα μεσάτη σε σχήμα καμπάνας!!!, (προφανώς ειδική παραγγελία, ποτέ δεν ξαναείδα κάτι παρόμοιο), κατευθύνθηκε στο πάρκιγκ ποδηλάτων!!!, ανέβασε τα ατελείωτα πόδια της σε ένα Scott των 8.000 ευρώ και χάθηκε μέσα στη νύχτα στους δρόμους της παλιάς πόλης, αφήνοντας πίσω την αύρα από το μεθυστικό άρωμα της και μία παντοτινή ανάμνηση.

Πήρε το ποδήλατο της!!!, φόρεσε κάτι κατάλληλο για την περίσταση και για το κρύο, που να μην τη δυσκολεύει στο πετάλι και πήγε στην Scala να ακούσει όπερα!!!

Ακόμα σήμερα προσπαθώ να ξεδιαλύνω αν ήταν πραγματική εικόνα ή ένα παιχνίδι της ονειροφαντασιάς μου.

Διαβαστε ακομα:

ΠΡΟΣΚΟΠΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ