ΒΑΡΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ

Συμπαθώ τον ανατολικογερμανό Τόνυ Κρος. Παικταράς. Μέσος με τα όλα του. Και με πλεονέκτημα, που δεν το συναντάς σε πολλά χαφ, να μην είναι απλά ο οργανωτής του παιχνιδιού της ομάδας του, αλλά και ο ρυθμιστής της. Αυτός να ρυθμίζει την ένταση του παιχνιδιού. Το volume, το πλήκτρο που αναβοκατεβάζει τη δύναμη του ήχου στο ραδιόφωνο, στο πικάπ.

Σοφός ο παίκτης που αντιλαμβάνεται στη διάρκεια του αγώνα ότι τώρα π.χ. χρειάζεται να πιέσουμε τον αντίπαλο ή να κρατήσουμε τη μπάλα. Να σηκώσουμε τα γράδα ή να ροκανίσουμε το χρόνο. Τώρα ο αντίπαλος έχει χάσει ψυχολογικά την ισορροπία του ή αξίζει να ρισκάρουμε. Αυτής της κοπής είναι ο 31χρονος Toni Kroos που πάιζει από τα 20 στην εθνική Γερμανίας και αφού πήρε το μουντιάλ το 2014 έφυγε από την Μπάγερν στην Ρεάλ Μαδρίτης τον ίδιο χρόνο.

Παίκτες της κλάσεως του Κρός λείπουν, όχι μόνο από την εθνική Γερμανίας. Χθες ο δυστυχής αποκλείστηκε από την Αγγλία. Δεν φταίει αυτός. Το κορμάκι είναι στην κόπωση από τα ματς της περαμένης σαιζόν. Άντεξε, όμως. Και θα ήταν πιο χρήσιμος αν είχε ισάξιους συμπαίκτες.

Έτσι είναι. Ο παίκτης δεν παίζει μόνος του. Να βοηθήσει την ομάδα, αλλά κι αυτή να τον σπρώχνει στην ανηφόρα. Όταν είσαι Κρος έχει ευθύνη κι αυτό είναι είναι ένα πρόσθετο βάρος, πέρα από την κούραση. Είναι, τέλος, και η ευθύνη της δικής σου εικόνας. 

ΜΑΤΣΑΡΕΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΟΜΑΔΑΡΕΣ