ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΕΙΧΑΝ... ΦΑΡΔΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΑΝ

Δεν είσαι με την Ιταλία, ούτε είσαι με την Ισπανία., όμως βλέποντας το παιχνίδι σκέφτεσαι πως θα είναι αδικία να μην προκριθούν οι Ισπανοί. Και γιατί αυτοί έπαιζαν τα 102 από τα 120 λεπτά, ενώ οι άλλοι απλά παρακολουθούσαν, Και γιατί οι Ισπανοί ήταν εκείνοι που έχασν τις ευκαιρίες.

Αυτό που λέγαμε. Μια ομάδα δεν είναι η ίδια στο ίδιο τουρνουά. Από αγώνα σε αγώνα την βλέπεις με διαφορετικό πρόσωπο. Η Ισπανία χθες ήταν άλλο πράμα. Αγνώριστη σε σύγκριση με την ομαδίτσα που προκρίθηκε στα πέναλτυ σε βάρος της Ελβετίας. Το ίδιο ισχύει και για την Ιταλία. Κρύφτηκε στο γήπεδο με την Ισπανία.

Ξεκινάει ο μεγάλος ημιτελικός, και είναι μεγάλος διότι οι αντίπαλοι είναι από τυα βαρειά χαρτιά της Ευρώπης, και δεν άργησε να πάρει το παιχνίδι την εικόνα του. Και παρέμεινε μέχρι τέλος η ίδια εικόνα. Και στα 90 και στην παράτα. Η Ιταλία σε ρόλο ''παθητικό'', πάντα ετοιμοπόλεμη για αντεπίθεση, αδιαφορώντας ολότελα για τις... εντυπώσεις. 

Παρένθεση. Για να το πάρει η Αγγλία, αν βέβαια περ'άσει απόψε την Δανία, θα χύσει αίμα και θα χρειαστεί τύχη. Πιο δύσκολος αντίπαλος στον τελικό  θα ήταν η Ισπανία. Όχι πως δεν είναι η κωλοπετσωμένη Ιταλία.

Στον χθεσινό ημιτελικό όσες διαφορές διαπίστωνε κανείς ανάμεσα στους αντιπάλους, μία είναι η αλήθεια. Ισπανία και Ιταλία έπαιζαν ίδιο ποδόσφαιρο. Εντελώς το ίδιο. Διαφέρουν, δηλαδή, με τον αυθορμητισμό και το ρομαντισμό που ακόμα χαρακτηρίζει το βρετανικό φουτμπώλ.

ΧΘΕΣ ΣΕΡΝΟΤΑΝ, ΑΥΡΙΟ ΤΡΩΕΙ ΣΙΔΕΡΑ