ΑΣΕ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΨΗΘΟΥΝ ΚΑΛΑ ΤΑ ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ

Βλέποντας τους και επειδή είμαι μπασκετικός, θυμήθηκα τα λόγια του Πατέρα του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ, Αλεξάνταρ (Άτσα) Νίκολιτς, μυθικής μορφής του σπορ ήδη από την εποχή που μπήστηξα για πρώτη φορά την πορτοκαλί μπάλα. Έλεγε το εκπληκτικό: «Ο νεαρός παίχτης πρέπει να βρίσκεται στο παρκέ στο τέλος ενός κλειστού ματς και όχι και όταν προηγείσαι με 20 πόντους, ακόμα κι αν κάνει λάθος».  

Τώρα θα μου πείτε «και ποιος είναι αυτός ο Νίκολιτς, ρε φίλε;».   Μιλάμε, για τον «προφέσορα», το δάσκαλο όλων όσων ακολούθησαν, όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά σε όλο τον γιουγκοσλάβικο αθλητισμό, που όταν μίλαγε όλοι σιωπούσαν να τον ακούσουν και για τον προπονητή μιας από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, που πήρε  το Παγκόσμιο Κύπελλο του 78 με Σλάβνιτς, Ντελίμπασιτς, Κιτσάνοβιτς, Νταλιμπάγκιτς και Τσόσιτς.

Προσέξτε τώρα τι είπε ο πατριάρχης του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ. Θαυμάστε τον τρόπο με τον οποίον η μεγαλύτερη μπασκετική σχολή στον κόσμο αντιμετωπίζει τα ταλέντα της. Και συγκρίνετε τον με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς εδώ, οι παντογνώστες, τα δικά μας παιδιά. Που φτάνουν σε ηλικία 22- 23 ετών και ακόμα τα περιμένουμε «να ψηθούνε», λες και είναι σουβλάκια. Και δώσε τους δανεικούς από εδώ κι από εκεί.

Στο ποδόσφαιρο, τώρα, βλέπεις τον Άγιαξ (του Άμστερνταμ, όχι του Ταύρου) από τη δεκαετία του 80 και μετά. Η τεχνογνωσία αυτού του συλλόγου μοιάζει να μην συγκρίνεται με κανενός άλλου. Από την εποχή του Ρίνους Μίχλελς και του Γιόχαν Κρόιφ, οι άνθρωποι εκεί βγάζουν παιχταράδες με τη σέσουλα. Και ανά δεκαετία μία μεγάλη ομάδα. Με μέσο όρο ηλικίας παιχτών τα 22 χρόνια. Στα μέσα της δεκαετίας του 90  ο Αίαντας είχε τρομοκρατήσει την Ευρώπη με μία φουρνιά από παιδαρέλια, που παίρνανε σβάρνα ότι βρίσκανε μπροστά τους.              

Τον τελικό του 1995 στο Πρωταθλητριών (φώτο) το πήρανε με αντίπαλο την grande Milan κάτι παιδιά 20χρονα, που αν έμεναν μαζί θα έπαιρναν άλλα 10 πρωταθλητριών στα επόμενα 10 χρόνια.

Ας όψεται όμως η τακτική του συλλόγου, που έχει πάρει την απόφαση  να λειτουργεί ως σχολή παραγωγής νέων ποδοσφαιριστών. Βλέπετε, οι Ολλανδοί από mentalitẽ είναι κοστολόγοι του θανάτου και είναι γι’ αυτούς αδιανόητο να εικοσαπλασιάσουν τις αποδοχές ενός 20χρονου παίχτη, ενώ μπορούν να τον πουλήσουν για χρυσάφι και να τον αντικαταστήσουν με τον επόμενο από τις ακαδημίες τους. Η ομάδα που νίκησε την Μίλαν στον τελικό του 95 σκόρπισε στους 4 ανέμους λίγες βδομάδες μετά τον τελικό. Δεν ξανάπαιξαν ποτέ μαζί. Φαν ντε Σάαρ, Φρανκ ντε Μπουρ, Μαρκ Όφερμαρς, Γουίνστον Μπογκάρντε, Κλάρενς Ζέεντορφ, Έντγκαρ Ντάβιτς, Πάτρικ Κλάιφερτ, Νουάνκο Κανού, έφυγαν από τον Άγιαξ όχι ως ταλέντα αλλά σαν πρωταθλητές Ευρώπης σε ηλικία που στην Ελλάδα ακόμα θα ψήνονταν ως δανεικοί σε επαρχιακές ομάδες.

Τι δεν καταλαβαίνουν οι εγχώριοι φωστήρες από τα παραπάνω;

Διαβαστε ακομα:

Ο ΛΟΥΤΣΕΣΚΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ ΖΕΚΑ