ΦΥΣΑΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΦΡΕΣΚΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟΣ ΑΕΡΑΣ...

Το βράδυ που η Ολλανδία έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 74 από τη Γερμανία, το θυμάμαι σαν τώρα και ήταν ένα από τα μεγαλύτερα τραύματα της παιδικής μου ηλικίας. Ήμουν 6 χρονών και δεν μπορώ να ξεχάσω τη θλίψη στα πρόσωπα όλων των μεγάλων της παρέας, που η σιχαμένη Mannschaft στέρησε τον τίτλο από τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή της γενιάς του και το ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων. 

Στις 24 Μαίου 1995, τρίτη μέρα του γαμήλιου ταξιδιού μου στην Αίγυπτο, έπαιζε τελικό εκείνη η πυραυλοκίνητη ομαδάρα του Λιτμάνεν, του Ντάβιτς, του Ζέεντορφ, του Κλάιφερτ, του Όφερμαρς με αντίπαλο την Milan. Ευτυχώς, η νεαρή μου σύζυγος αποκοιμήθηκε νωρίς εκείνο το βράδυ, πρόλαβα το δεύτερο ημίχρονο και πανηγύρισα με την ψυχή μου το κύπελλο.

Και εδώ και μισό αιώνα τροφοδοτεί την Ευρώπη με παίχτες που έγραψαν ιστορία. Φαν Μπάστεν, Μπέρκαμπ, Ιμπραήμοβιτς και τόσους, τόσους άλλους που αν καθόμουνα να τους γράψω όλους θα γέμιζα το κείμενο μόνο με ονόματα.    

Βλέπεις τον Άγιαξ να παίζει και λες ότι όλη η τεχνογνωσία του πλανήτη στο ποδόσφαιρο έχει χωρέσει στο προπονητήριο, τις ακαδημίες και τα αποδυτήρια της ομάδας του μεγάλου λιμανιού της Ολλανδίας. Τι περίπτωση είναι αυτή;

Οι ιλουστρασιόν ομάδες που παρουσιάζει κατά καιρούς είναι γεμάτες νιάτα και ταλέντο και επεξεργασμένες με γνώση, τέχνη, μεράκι και παράδοση, σαν τα διαμάντια που μαζεύουν οι Μπόερς στα ορυχεία του Γιοχάνεσμπουργκ και τα στέλνουν στα εργαστήρια κοπής του Άμστερνταμ, που είναι εδώ και αιώνες τα καλύτερα του κόσμου.

Μεθοδικότητα, οργάνωση, εμπειρία. Δεν ξέρω αν έχετε πιάσει τι περίεργο φρούτο είναι η Ολλανδία. Μία χώρα κουτσουλιά στο χάρτη της Βόρειας Ευρώπης, τρεις φορές και βάλε μικρότερη από την Ελλάδα σε έκταση, έχει ΑΕΠ πάνω από 1 τρις. Ορίστε; Το αρχαιότερο χρηματιστήριο στον κόσμο, η πρώτη αγροτική βιομηχανία του πλανήτη, το μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι της Ευρώπης, η Shell, το 90% της παγκόσμιας παραγωγής διαμαντιών. Θέλετε κι άλλα;

Και φαίνεται από την Σελήνη ότι οι άνθρωποι εκεί ξέρουν τη δουλειά τους μέχρι το μεδούλι της. Δουλεύουν τα παιδιά στις ακαδημίες τους με έναν τέτοιο τρόπο, που είναι έτοιμοι για την πρώτη ομάδα ΠΡΙΝ ακόμα φτάσουν τα 20 τους. Και παιχταράδες που παίζουν μπάλα με τη σέσουλα. Αλωνίζουν μέσα στο γήπεδο.

Και το πιο καταπληκτικό: Κανένα άγχος. Καμία ανησυχία για το ενδεχόμενο της ήττας, για ισολογισμούς, μπάτζετ, βαριά συμβόλαια και όλα τα άλλα που βασανίζουν τις «μεγάλες» ομάδες. (Στη φώτο, από το εκτός έδρας 5-1 σε βάρος την Σπόρτιγκ Λισαβώνος, σε παιχνίδι champions league τον περασμένο Σεπτέμβριο)

Αυτά του τα χαρακτηριστικά είναι που γοητεύουν και τέρπουν όλους τους φιλάθλους. Πριν τρία χρόνια είδα τον ημιτελικό με την Τότεναμ σε μια καφετέρια στη Φωκίωνος και ο αναστεναγμός στο γκολ του Μόουρα στα χασομέρια πρέπει να ακούστηκε από την Κυψέλη μέχρι το Άμστερνταμ.

Φέτος φυσάει και πάλι φρέσκος, καθαρός αέρας από τη Βόρεια θάλασσα. Κανείς δεν θέλει αντίπαλο τον Άγιαξ και τα πιτσιρίκια του δεν φοβούνται κανέναν. Η συνέχεια επί της οθόνης.   

Διαβαστε ακομα:

ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ ΑΝΔΡΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΒΕΡΑ