ΕΙΔΑ ΚΑΘΑΡΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ EL SID...

03/02/2022

•
Facebook Twitter
•
 
 
Αυτό λέγεται δικαίωση. Ο απίστευτος και γιατί όχι ανεξήγητος(;) θρίαμβος του Ναδάλ στη Μελβούρνη αναδεικνύει το ψυχισμό σε βασικό παράγοντα επηρεασμού αθλητικής κι όχι αναμέτρησης, όταν αυτός πλουτίζει το οπλοστάσιο του ενός αντιπάλου. Αυτό υποστηρίζει ο Φωστήρας, ο οποίος δικαιώνεται όταν στο αμέσως προηγούμενο κείμενο του είχε υποστηρίξει πως η ήττα του Τσισιπά από τον Μεντβέντεφ προέκυψε από έλλειμμα χαρακτήρα στη δύναμη πυρός του ελληνόπουλου...
γράφει ο Φωστήρας
 
Και πάνω που μιλούσα για χαρακτήρα, ο Ναδάλ έδωσε μία ιστορική, μία ανεπανάληπτη παράσταση θάρρους, ανδρείας και γενναιότητας στον τελικό του Αυστραλιανού Open, που άλλη σαν κι αυτή δεν έχει να θυμάται ο πλανήτης σε οποιοδήποτε σπορ.

Ποτέ δεν μου άρεσε ο Ράφα. Από τη μία είναι γέννημα - θρέμμα της ισπανικής σχολής τένις, της πιο βαρετής στον κόσμο, που ειδικεύεται στο χώμα, την πιο αργή επιφάνεια στον κόσμο. Από την άλλη είναι κι εκείνο το αχώνευτο back hand με τα δύο χέρια, που κοντεύει να επικρατήσει σχεδόν ολοκληρωτικά. Αντί να απαγορευτεί, γιατί χαλάει τελείως την αισθητική του παιχνιδιού. Πάει ο παίχτης στο ρεβέρ σαν να κουτσαίνει, σαν να παραπατά. Θαύμαζα πάντα το επιθετικό στυλ και ιδίως το back hand με το ένα χέρι. Mac Enroe, Becker, Sampras, Kuerten και βέβαια τον GOAT Federer θα πλήρωνα οσοδήποτε για να τους δω στο τεραίν.   

Αλλά αυτό που έγινε την Κυριακή στην Μελβούρνη δεν έχει προηγούμενο. Μπαίνει στο γήπεδο ένας βετεράνος 37χρονος, με βαρύ ιστορικό παλαιών τραυματισμών, διαλυμένα γόνατα, στα οποία είχε προσθέσει μία ακόμα επέμβαση τον περασμένο Σεπτέμβριο. Κανονικά  οι γιατροί έπρεπε να του έχουν απαγορεύσει την συμμετοχή στη διοργάνωση. Κι όμως, αυτός περνάει δια πυρός και σιδήρου και φτάνει τελικό.  

Και εκεί βρίσκει τον Μεντβέντεφ. Άλλη ποντικομαμή αυτός. Το τένις του μοιάζει με το σκάκι που έπαιζε ο Καρπόβ, ο παλιός ομοεθνής του Ρώσος παγκόσμιος πρωταθλητής, που με το στυλ του πήρε στο λαιμό του μία ολόκληρη σκακιστική γενιά. Κανένα ρίσκο στο παιχνίδι, εκβιάζει το λάθος του αντιπάλου με ατελείωτα ράλυ και υπομονή ύαινας, που οσμίζεται το θνησιμαίο και περιμένει να κουραστεί για να το αποτελειώσει. 
 
Κατεβαίνει σαν πρωταθλητής του Αμερικάνικου Open, όπου είχε διαλύσει λίγους μήνες πριν το No 1, Τζόκοβιτς, με 3-0. Είναι σίγουρος, δε δείχνει καμία ανησυχία. Με συνοπτικές διαδικασίες παίρνει δύο σετ στη σειρά. Και τότε κάνει το μοιραίο ΛΑΘΟΣ: Σηκώνει τα χέρια και ζητά από τον κόσμο να τον αποθεώσει. Ο Ναδάλ τον στραβοκοιτάει. Και ΘΥΜΩΝΕΙ. Σηκώνεται και οπλίζει εκείνο το κορυφαίο, ίσως, και σίγουρα πιο ισχυρό top spin στην ιστορία του τένις, που μοιάζει με βολή Rheinmenthall 18 ιντσών. Που στο διάολο βρήκε τη δύναμη;

Τα τρία επόμενα σετ περνάνε στη σφαίρα του μύθου και οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ψάχνουν μάταια να εξηγήσουν πως ο Ναδάλ σήκωσε το 21ο του Grand Slam.  

Ενώ εγώ είδα καθαρά την σκιά του El Cid να πλανιέται έφιππη εκείνο το βράδυ στον ουρανό της Rod Laver Arena. Και είμαι σίγουρος ότι άκουσα τις κλαγγές των όπλων από τη μάχη του Ροδρίγκο Ντίαζ ντε Μπιβάρ με τα στίφη του Μπεν Γιουσούφ έξω από τα τείχη της Βαλέντσια. Τον ίδιο αχό, τις ίδιες ιαχές, που έφερνε ο Ζέφυρος στις ακτές των Βαλεαρίδων, στο σπίτι του μικρού Ράφα, που μεγάλωσε για να γίνει ο πιο άγριος πρόμαχος και ο μεγαλύτερος πολέμαρχος που γνώρισε ποτέ ο αρειμάνιος λαός του στον αθλητισμό.  

Ομηρικό Έπος. Την ώρα που ο Μεντβέντεφ από την οίηση και την ύβρη περνούσε στην άτη και την τίσιν-καταστροφή, ο Ναδάλ διάβαινε τα σύνορα της αθανασίας. Υπόκλιση σε έναν Μύθο.

Διαβαστε ακομα:

ΟΤΑΝ ΘΑ ΑΠΟΛΥΘΕΙ ΠΑΛΙ ΘΑ ΙΣΟΦΑΡΙΣΕΙ ΣΤΟ 6 -6

ναδαλ,λεοντιος

•
Facebook Twitter
•