Δεν γίνεται διαφορετικά. Ο λαός λέει ότι είσαι κορόιδο αν στη ζωή σου πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι. Πρέπει να 'σαι πονηρός. Να σκέπτεσαι και πλάγια, πρώτον, και δεύτερον, να μην αγνοείς την απειλή να σε φάει στη γωνία που σε περιμένει ο άλλος. Και να σε στείλει βρώμικα.
Με την ευκαιρία. Γιατί ο Ολυμπιακός έγινε αυτός που ξέρουμε. Και ο Παναθηναϊκός. Γιατί ξεχώρισαν αυτές οι δύο κι όχι κάποιες άλλες ομάδες στην εποχή τους, στην Αθήνα και τον Πειραιά. Δεν θέλει ρώτημα. Επειδή οι παράγοντες, οι ιδρυτές αυτών των ομάδων ήταν περισσότερο κωλοπετσωμένοι. Πιο ικανοί, πιο γάτοι, πιο βρωμιάρηδες.
Τελειώνει ο πόλεμος και δέκα χρόνια μετά αρχίζει το πρώτο κύπελλο Ευρώπης, «των πρωταθλητριών», με τη συμμετοχή μιας ομάδας, της πρωταθλήτριας κάθε χώρας. Η Ρεάλ στην πουστιά ήταν πιο μπροστά απ' όλους. Μια ομάδα που φτιάχθηκε το 1902, με λιγώτερες διασυνδέσεις απ' ό,τι η Αθλέτικο Μαδρίτης με το καθεστώς, αλλά και αργότερα, τη δικτατορία του Φράνκο. Μετά τον πόλεμο η Ρεάλ, δηλαδή οι άνθρωποι της τους έπιασαν όλους στον ύπνο. Για λογαριασμό, λοιπόν, της Ρεάλ στήθηκε Παράγκα στην Ισπανία και έκανε...εξαγωγή της, με διαφορετική πατέντα στην UEFA.
Και τα πέντε πρώτα κύπελλα πρωταθλητριών τα πήρε η Ρεάλ!!! Ο μέγας σεφτές για την τροπαιοθήκη της στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Το 1956, το 1957, το 1958, το 1959 και το 1960. Πέντε στα πέντε η ευρω-Ρεάλ που έτσι έγινε «βασίλισσα».
Το είπαμε. Δεν γίνεται διαφορετικά. Η πρωτιά βέβαια απαιτεί να έχεις ομαδάρα. Παικταράδες. Στο ποδόσφαιρο, όμως, που είναι τόσο ρευστό δεν φθάνει μονάχα η ανωτερότητα. Χρειάζεται κι αυτό που λέγεται παρασκήνιο. Τουλάχιστον ένα 5% παραπάνω στην εξασφάλα να καθαρίσει στο αλλοιώς, αυτό σημαίνει δέκα τα εκατό η διαφορά! Πάει στο 55% , ο αντίπαλος 45%. Η μεταπολεμική Ρεάλ ήταν ομαδάρα αλλά στην Ευρώπη έκανε σουλάτσο μ' ένα 10% στο παντελόνι, άρα έπαιζε τουλάχιστον 60 - 40 τον αντίπαλο.
Αυτός είναι ο νόμος από την εποχή της Τιτανομαχίας. Η Ιστορία γράφεται με τράπουλα σημαδεμένη. Σε κάθε καρέ. Είτε παίζονται μπάλα και κούπες, είτε χώρες και λαοί.
Σα σήμερα 18 Μαΐου, το 1960, στο πιο χορτάτο ποδοσφαιρικά τελικό, που τον παρακολούθησαν 135.000 θεατές, ρεκόρ τα 127.621 εισιτήρια στην Γλασκώβη, η Ρεάλ Μαδρίτης κατανίκησε με 7-3 την Άιντραχτ Φραγκφούρτης. Στη φώτο, δεξιά ο Ντι Στέφανο, σκόρερ με τρία γκολ, τα άλλα τέσσερα τα έβαλε ο Πούσκας.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Με τις πουστιές ουδείς ανεβαίνει κλάση. Επίπεδο. Θα πάρει αλεπουδιάρικα έναν τίτλο, αλλά θα παραμείνει η ομάδα που είναι. Οι πουστιές είναι απαραίτητες για να συντηρηθεί στα κυβικά της το μεγάλο κλαμπ. Αυτά δεν ισχύουν μόνο στη μπάλα. Η Ιστορία είναι ένα ατέλειωτο βιβλίο, γραμμένο και άγραφτο, από πονηράδες αρχιερέων, στρατηγών, πολιτικών και σία. Καμιά Αμερική και Ρωσία, Αγγλία και Ιαπωνία, σε κάποια φάση δεν εξελίχθηκαν σε πρωταγωνιστές μόνο γιατί απέδωσε για πάρτη τους το παρασκήνιο. Στην κορυφή φτάνει και διατηρείται όποιος έχει τις προδιαγραφές του ισχυρού παίκτη.
Η Ρεάλ μετά την πρώτη πενταετία στο κύπελλο πρωταθλητριών, το ξαναπήρε το 1966 και το 1988. Κατέκτησε και έξι ακόμα champions league, τη διοργάνωση που είναι η συνέχεια του πρωταθλητριών, το 2000, το 2002, το 2014, το 2016, το 2017 και το 2018.
Διαβαστε ακομα:
