ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΤΟΥ...

Τις τελευταίες μέρες όμως το ξανασκέφτομαι. Ο λόγος; Ο Μέσι. Μετά τον αποκλεισμό της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 φαινόταν ότι ο κύκλος του στην εθνική του ομάδα είχε κλείσει. Και τέσσερα χρόνια μετά τον βλέπω στα 36 του να γελάει με την καρδιά του στα γκολ που βάζει και στις ασίστ που μοιράζει στους συμπαίχτες του. Τον είδα στο τελικό του finalissima να ξαναβρίσκει το γέλιο του με τη φανέλα της εθνικής του, τον ξανάδα μετά από λίγες μέρες να σκοράρει πέντε τεμάχια εναντίον της δύσμοιρης Εσθονίας και νομίζω ότι θα έχει πολύ δράμα το Δεκέμβριο στο Μουντιάλ.

Μ’ αρέσει το δράμα στον αθλητισμό και τα σπορ. Από μόνος του ο πρωταθλητισμός είναι μία ακραία και επίπονη δοκιμασία. Όταν όμως τα κύπελλα, τα μετάλλια κι οι τίτλοι κρίνονται και χάνονται ή κερδίζονται με πρωταγωνιστές που δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν ή, αντίθετα, έχουν τα πάντα να αποδείξουν, τότε γράφεται ιστορία. Και είναι εξασφαλισμένα το αίμα, ο ιδρώτας και τα δάκρυα.

Έμοιαζε εδώ και καιρό ότι ο Μέσι είχε τελειώσει για την Αργεντινή. Η συνεχής σύγκριση με τον Μαραντόνα, ο χαμένος τελικός το 2014 στο Μαρακανά, οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες σε διεθνές επίπεδο, τα χρόνια που βαρύνανε στους ώμους του, ιδίως όμως  το ολοφάνερο άγχος του να αναλάβει τις ευθύνες του και να σηκώσει το βάρος τους απέναντι σε έναν μεγάλο ποδοσφαιρικό λαό, που ίσως και να μην τον αισθάνθηκε ποτέ ολότελα δικό του, έδειχναν ότι η ποδοσφαιρική του μοίρα στα Παγκόσμια Κύπελλα ήταν σφραγισμένη.

Κάτι μου λέει όμως, ότι στην τελευταία του παράσταση με την φανέλα των μπιανκοσελέστε, ο Μέσι θα γράψει ιστορία. Τώρα, στα 36 του χρόνια, που ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του 21ου αιώνα δεν έχει τίποτα πια να αποδείξει. Η θέση του στην ιστορία είναι εξασφαλισμένη. Κανείς, ποτέ δεν θα ξαναπάρει 7 χρυσές μπάλες. Και θα περάσει στην ιστορική μνήμη σαν ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.

Κι όσο για το Παγκόσμιο Κύπελλο; Ούτε ο Πούσκας το πήρε με την Ουγγαρία που έριχνε δεξιά και αριστερά 7αρες και 8άρες τη δεκαετία του 50. Ούτε ο Κρόιφ με τους ιπτάμενους Ολλανδούς του το 74. Ούτε ο Ζίκο με τον Σόκρατες το 82 με την πιο αστραφτερή Βραζιλία όλων των εποχών μετά από εκείνη του Πελέ. Και κανένας τους δεν είχε τίποτα να αποδείξει. Κι όμως, κι όμως…

Λίγο πριν βαδίσει στην ποδοσφαιρική του δύση, ο Μέσι έχει στο τελευταίο του Μουντιάλ τα ΠΑΝΤΑ να αποδείξει. Η παρακαταθήκη και η κληρονομιά του, αν σηκώσει φέτος το Παγκόσμιο Κύπελλο με το περιβραχιόνιο του αρχηγού, θα τον κατατάξει στην σειρά των Μεγάλων οριστικά και αμετάκλητα πάνω από τον Μαραντόνα και θα τελειώσει για πάντα την συζήτηση για το θέμα αυτό στην Αργεντινή και στον κόσμο όλο.      

Το σκηνικό είναι έτοιμο για ένα δραματικό φινάλε που θα μείνει στην ιστορία. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Διαβαστε ακομα:

ΚΑΙ Η ΓΚΕΛΑ ΕΓΙΝΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ