ΣΜΠΑΡΑΛΙΑΣΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟ ''BLACK OUT'' ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ

Μην πάτε να βάλετε στην εξίσωση τον Αντετοκούνμπο. Δεν είναι δημιούργημα του ελληνικού μπάσκετ. Δεν έπαιξε ποτέ σε ομάδα της Α1. Είναι ένα σπάνιο βιολογικό φαινόμενο που η αμερικάνικη αθλητική βιομηχανία το εντόπισε ατόφιο, το παρέλαβε ανεπεξέργαστο και το εξέλιξε σε αυτό το θαύμα που βλέπουμε σήμερα. Μακάρι να είναι κοντά μας και τα επόμενα χρόνια – πράγμα δύσκολο.

Και, δυστυχώς, κοντά δύο δεκαετίες τώρα, δεν έχουν βγει οι παίχτες που θα φορέσουν τα παπούτσια και τις φανέλες που φόρεσαν οι τέσσερις τελευταίοι μεγάλοι σωματοφύλακες της Εθνικής (Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, Φώτσης).    

Κι όπως σε κάθε σπορ, χωρίς μεγάλους παίχτες δεν παίρνεις κύπελλα. Και ακόμα περισσότερο στο μπάσκετ, που παίζεται με πέντε, έχει καθαρό χρόνο, όριο με τα φάουλ και κανόνες που ευνοούν τον καλύτερο.

Ο προημιτελικός με την Γερμανία ήταν ένα βασανιστήριο. Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι στο τρίτο δεκάλεπτο έγινε αυτό που, όσοι έχουμε παίξει μπάσκετ, ξέρουμε ότι μπορεί να συμβεί μέσα στο παιχνίδι και το φοβόμαστε: το black out.

Είναι μία τρομερή ιστορία αυτό το black out στο μπάσκετ. Μπορεί όλη τη χρονιά να προετοιμάζεσαι, να τα έχεις κάνει όλα στην εντέλεια, να φτάνεις μία ανάσα από τον τελικό στόχο, να βλέπεις το κύπελλο στα χέρια σου και να αρκούν δύο λεπτά, πέντε-έξι κατοχές, δυο - τρία χαμένα σουτ και ριμπάουντ, ένα μόνο black out και να χάσεις τα αυγά και τα καλάθια.

Σαν τους παλιούς ναυτικούς, που όταν έβγαιναν για ταξίδι το μόνο που φοβόντουσαν είναι να μην συναντήσουν το μυθικό κράκεν, έτσι και όλοι όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ το ξέρουν αυτό και το φοβούνται: ότι σε κάποια στιγμή του αγώνα, ίσως και την πιο κρίσιμη, μπορεί να συμβεί το black out.

Αφού είναι φορές που σκέφτομαι, ότι όλη η προετοιμασία και όλη η προπόνηση στο μπάσκετ, δεν είναι για το τελευταίο σουτ, αλλά για το πώς θα αντιμετωπίσεις το κρακεν - black out, όταν το συναντήσεις.

Οι Σέρβοι, ας πούμε, είναι μάστορες του είδους. Δεν τους θυμάμαι να πανικοβάλλονται, να έχουν νεκρά διαστήματα, να τους ξεφεύγει το παιχνίδι. Με μοναδική εξαίρεση το τελευταίο λεπτό εκείνου του ιστορικού και αξέχαστου ημιτελικού του Mundobasket του 1986 απέναντι στην Ρωσία που έφαγαν τρία τρίποντα σε 45 δευτερόλεπτα. (δείτε το στο You Tube, αξίζει τον κόπο. Είναι από αυτά που λες ότι συμβαίνουν μια φορά στα 100 χρόνια). Όσο γι αυτό που έγινε προχθές στο δεύτερο ημίχρονο με την Ιταλία, που έπαθαν δηλαδή black out για 16 λεπτά, δεν έχει προηγούμενο στην μπασκετική τους ιστορία. Και στοιχηματίζω ότι δεν θα ξαναγίνει ποτέ.

Μ’ εμάς, το τρίτο δεκάλεπτο του χθεσινού αγώνα ήταν μαρτύριο. Κι ενώ μπορέσαμε να γυρίσουμε ένα τρελό παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο,  καταρρεύσαμε στο δεύτερο. Τελικά το συναντήσαμε το καταραμένο κράκεν και μας βούλιαξε στο Βερολίνο.

Διαβαστε ακομα:

ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ Ο ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ....