“Μεγαλέξανδρο” του ποδοσφαίρου τον είπε ο Γιώργος Λιάνης. Ανεπιτυχής χαρακτηρισμός. Μεγάλος ποδοσφαιριστής αλλά Κούδας, όχι Βούδας. Καλό παιδί, ήσυχο, σεμνό, σίγουρα αν δεν ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής θα είχε χαθεί στο ανώνυμο πλήθος. Καμία σχέση με τον ανήσυχο, δαιμόνιο, παράτολμο, ευφυή αλλά και σίγουρα σχιζοφενή και απόλυτα ηγετικό στρατηλάτη συμπατριώτη Αλέξανδρο.
Ο Γιώργος Κούδας γεννήθηκε σα σήμερα 23 Νοεμβρίου, το 1946, ήταν ο αρχηγός του ΠΑΟΚ, όμως όχι και ο ηγέτης της ομάδας. Ούτε ηγέτης του εαυτού του. Όπως τον πήγαν οι άνεμοι ήταν, δεν οδήγησε ο ίδιος τη μοίρα του.
Κρίνουμε έναν μεγάλο μπαλαδώρο, τον συγκεκριμένο καλό άνθρωπο Γιώργο Κούδα, είδωλο της εποχής του, η παρουσία του οποίου στα γήπεδα θυμίζει μια τόσο ξεχασμένη, και τόσο πρόσφατη περίοδο της μεταπολεμικής μας Ιστορίας. Η περιπέτεια του Κούδα, που μόνο προσωπική δεν είναι, συνέβη χθες. Το 1966, τι είναι τα 50 και 60 και 70 χρόνια πριν; Χθες είναι. Του καιρού μας πράγματα και θαύματα.
Με τη συμπεριφορά του ο ΠΑΟΚ είχε διώξει τον πάμπτωχο Κούδα, στον παικταρά, στου οποίου ώφειλε να βελτιώσει τη ζωή της οικογένειάς του. Την αδυναμία, λοιπόν, του ΠΑΟΚ να διαχειριστεί την περίπτωση Κούδα, την εκμεταλλεύτηκε με τρόπο κοινωνικά προκλητικό, τότε, το 1966, ο Ολυμπιακός κι έτσι ξέσπασε ο πόλεμος των “Βόρειων και Νότιων” στη χώρα. Λόγω Κούδα! Λόγω της ποδοσφαιρικής αντιπαλότητας που έκρυβε και τις πολιτικές και άλλες διαφορές της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας. Στο γήπεδο η κόλαση, αρκεί να σημειωθεί πως για 20 χρόνια ο Ολυμπιακός δεν κέρδιζε στην Τούμπα.
Η ''πειρατική'' μεταγραφή που στην ουσία ποτέ δεν έγινε, διότι ο Κούδας δεν φόρεσε ποτέ την ερυθρόλευκη, στάθηκε η σπίθα να πάρει φωτιά το φυτίλι της ''κοινωνικής αδικίας'' που αισθανόντουσαν οι Βορειοελλαδίτες απέναντι στην κεντρική κρατική εξουσία,στην Αθήνα. Αναδείχθήκε το δίπολο Αθήνα ευνοημένη- Θεσσαλονίκη εγκαταλελειμμένη.
Ο ΠΑΟΚ με τον αξέχαστο παράγοντα Γιώργο Παντελάκη δεν παραχωρούσε τον Κούδα, ο οποίος είχε υπογράψει στον Ολυμπιακό, αλλά δεν είχε δικαίωμα να αγωνίζεται. Μετά από ένα χρόνο, επί δικτατορίας, ο βαρύμαγκας συνταγματάρχης Ασλανίδης με την υπεροψία του πραξικοπηματία ως άλλος... Μέγας Αλέξανδρος θαρρούσε πως με τη μία λύνεται ο Γόρδιος Δεσμός. Έφαγε τα μούτρα του ο τότε χουντικός δερβέναγας στο χώρο του αθλητισμού.
Ο Παντελάκης δεν δίνει το δελτίο τον Κούδα, ο ίδιος ο παίκτης αρνείται να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ, παρά την απειλή του Ασλανίδη, ο οποίος στη συνέχεια προτείνει ο παίκτης να παίξει δυο χρόνια στον... Ολυμπιακό και μετά να γίνει πάλι παίκτης του... ΠΑΟΚ. Γελοιότητες καραβανάδων όταν έχουν τον έλεγχο στο γκουβέρνο. Και γι' αυτό, για το πως θα γίνονται οι μεταγραφές ποδοσφαιριστών, έκαναν την... αντικομουνιστική επανάσταση μαϊμού στην Ελλάδα, τη δικτατορία τον Απρίλιο του 1967.
Ο σαββατογεννημένος Κούδας ξαναφόρεσε τη φανέλα του αγαπημένου του ΠΑΟΚ το 1968. Ήταν ο αρχηγός της ομάδας όταν σήκωσε δύο κύπελλα Ελλάδος, 1972 και 1974, και ένα πρωτάθλημα, το 1976. Ήταν μεγάλος παίκτης του ΠΑΟΚ, η ''φυγή'' του οποίου στον Ολυμπιακό θεωρήθηκε ''εθνική απώλεια'' για τους βορειοελλαδίτες.
Διαβαστε ακομα:
