ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΙ ΜΠΑΛΑΔΟΡΟΙ ΓΕΝΝΙΟΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΛΑΝΑ

Δυο λόγια ξερά και στεγνά όπως ταιριάζει να μιλάει κάποιος για τον Κώστα Δαβουρλή, στη μνήμη του οποίου απλώνουμε τούτες τις αράδες. Θαρρώ, αν υπάρχουν ειδικοί του ποδοσφαίρου στον τόπο μας θα συμφωνήσουν, ότι με το τέλος του πολέμου γεννήθηκε η πρώτη και σπουδαία φουρνιά των Ελλήνων μπαλαδόρων. Ποτέ άλλοτε σε μια δεκαετία δεν ξεπετάχτηκαν τόσοι πολλοί και σχεδόν από κάθε περιοχή της Ελλάδος ποδοσφαιριστές «αυτοδίδακτοι». Με τα φυσικά χαρίσματα που θέλει το παιχνίδι και από τεχνική ό,τι τους χάρισε η γειτονιά, η αλάνα.

Ένας απ' αυτούς ήταν ο Πατρινός Κώστας Δαβουρλής, από την Αγυά, ο πρώτος της ομάδας του στην Ιστορία που φόρεσε τη φανέλα της εθνικής, πριν ακόμα η Παναχαϊκή αρχίσει να συμμετέχει στην Α' εθνική, το 1969, χρονιά ανόδου της στο μεγάλο πρωτάθλημα. Πού είναι η Παναχαϊκή; Πού είναι οι άλλες επαρχιακές ομάδες που είχαν γράψει Ιστορία. Η απάντηση είναι μία. Δεν υπάρχουν ομάδες στην Ελλάδα! Δεν υπήρξαν ποτέ. Αυτή είναι η αλήθεια. Παίκτες υπήρχαν. Παικταράδες. Και χάρη σ' αυτούς μπήκαν στο χάρτη οι ομάδες τους. Οι ομαδίτσες τους.

Αξίζουν να τις χαρακτηρίζει κανείς ομαδίτσες διότι δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει οργάνωση, ποια οφέλη προσφέρει η παράδοση και πως δεν μπαίνουν στόχοι χωρίς κάποιο πλάνο διοίκησης. Ναι, δεν υπήρχαν, ούτε υπάρχουν ακόμα και σήμερα οι ομάδες στην ποδοσφαιρική πιάτσα, επειδή η έννοια κλαμπ, καθαρά βρετανική,  όχι απαραίτητα ποδοσφαιρική, είναι άγνωστη στην πατρίδα μας. Κυκλοφορούν ΠΑΕ στον αέρα, χωρίς δομές, χωρίς συνέχεια με το Χθες, χωρίς επί της ουσίας λαϊκή συμμετοχή, δηλαδή μέλη, ποδοσφαιρόφιλους που έχουν βάλει στην καθημερινότητά τους την ομάδα και το παιχνίδι. Από την αγάπη για το γήπεδο, όχι επειδή ανακαλύπτουν το οπαδιλήκι και ''χρησιμοποιήσουν'' την ομαδάρα τους προκειμένου να ξερνάνε εμετό τα άρρωστα εσώψυχα τους.

Ήταν γκολτζής. Πρώτος σκόρερ στην Β' εθνική με 39 γκολ το 1968, και 34 το 1969. (Φώτο, στο κέντρο, αγκαλιά με τον Καλαματιανό Σπεντζόπουλο ο Δαβουρλής σηκώνει το αριστερό χέρι). Η Παναχαϊκή του Δαβουρλή και των άλλων παικταράδων, είναι η πρώτη επαρχιακή ομάδα που απέκλεισε αντίπαλο σε κύπελλο Ευρώπης. Την αυστριακή Γκρατς, το 1973. Στα 26 του χρόνια πήγε στον Ολυμπιακό και έμεινε μόνον τρία χρόνια.

Επέστρεψε στην Παναχαϊκή το 1977. Δίχως «αστική» κουλτούρα δεν μπόρεσε, δεν το επέτρεπε ο επαρχιωτισμός του, ο χαρακτήρας του, να προσαρμοστεί σε μια ομάδα «λεγεωνάριων», όπως ήταν ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή. Ό,τι καλό υπήρχε στην πιάτσα το αγόραζε τότε ο Ανδριώτης εφοπλιστής.