ΣΤΟ ΚΑΔΡΟ ΤΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗΣ ΑΓΙΟΣΥΝΗΣ

Τελείωσε το Ευρώ 2004 στην Πορτογαλία. Η ελληνική ομάδα πέτυχε τη μέγιστη έκπληξη της Ιστορίας του ποδοσφαίρου. Λάμπουν οι ψυχές Ρεχάγκελ και παικτών, στη φωτογραφία χωράει και ο Εουσέμπιο. Και τι είναι αυτό που αποκαλύπτεται στο πρόσωπό του Πορτογάλου, εκείνη ακριβώς τη στιγμή του θριάμβου ξένης ομάδας στην πατρίδα του, λίγα λεπτά μετά την ήττα της Πορτογαλίας από την Ελλάδα; Το πόσο καλός άνθρωπος ήταν ο Ντα Σύλβα Φερέιρα, από την Μοζαμβίκη, παγκόσμια γνωστός ως Εουσέμπιο. Αυτό είναι το καθοριστικό του ''ελάττωμα'', διαμάντι άνθρωπος, καλής ψυχής. Όποιος αποκωδικοποιήσει το βλέμμα του, δίπλα στους Έλληνες διεθνείς, θα συμφωνήσει γιατί η Ιστορία τον τοποθετεί στους πολύ μεγάλους, σ' εκείνους που πρόσθεσαν στην αγιοσύνη της μπάλας

Δεν ήταν αλήτης. Τσόγλανος. Καριόλης. Βρωμόπουστας. Έπαιζε μπάλα ο Εουσέμπιο και έβγαζε ποίηση. Τέχνη. Κι όμως, σύμφωνα με τους άγραφους νόμους για να φθάσει κανείς στην κορυφή, πρώτο τραπέζι στην πίστα του πλανήτη, είναι απαραίτητο να ‘ναι και λίγο κακός. Με ποια έννοια; Ρε, παιδί μου, να μη θες να φύγεις χαμένος από ένα παιχνίδι. Να μη συμβιβάζεσαι με τίποτα με την ήττα. Να σκυλιάζεις από το κακό σου, να λες, ''...δεν χάνω, είμαι ο καλύτερος''.

Είναι ο πρώτος στην Πορτογαλία ο Εουσέμπιο. «Είναι», όχι «ήταν». Είναι. Το πιθανότερο και στα προσεχή 50 χρόνια να παραμείνει ακλόνητο το όνομά του στην κορυφή της Πορτογαλίας. Οι αράδες με αφορμή το θάνατό του το 2014, σα σήμερα 5 Ιανουαρίου.

Δεν πέθανε ο Εουσέμπιο. Όχι, κύριε. Δεν πέθανε. Δεν πεθαίνουν οι αιώνιοι. Αδιάφορο αν ζει ακόμα, αν τον χώσανε σ’ έναν τάφο. Αν τον σηκώσανε σε άγαλμα. Η μνήμη του παραμένει ζωντανή. Αυτό μετράει. Δεν υπάρχει δύναμη να ανατρέψει τη θέση του. Ως ποδοσφαιριστής σφράγισε, με την αξία του και το ήθος του, μία ολόκληρη εποχή στην πατρίδα του.

Έχει τη σειρά της μία βαριά κουβέντα και δεν διστάζω να την υπογράψω. Με την ευκαιρία του θανάτου του ανέφεραν τα αναμενόμενα. Ότι γεννήθηκε εκεί, έπαιξε σ’ αυτές τις ομάδες, πέτυχε τόσα γκολ, αναδείχθηκε καλύτερος στον κόσμο εκείνη τη χρονιά. Τα γνωστά. Τα τετριμμένα. Τα αποχαιρετιστήρια. Είναι, λένε, ο 8ος μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής από καταβολής μπάλας. Πέρα από το νούμερο, που του δίνουν ιστορικοί και δημοψηφίσματα, στην παγκόσμια ιεραρχία, ο «μαύρος πάνθηρας», το «μαύρο μαργαριτάρι» είναι αθάνατος. Αιώνιος. 

Οι κορυφαίοι των κορυφαίων όλων των εποχών είναι Πελέ, Μαραντόνα, Πούσκας, Κρόυφ, Ντι Στεφάνο, Γκαρίντσα, Μπεκενμπάουερ, Μπεστ, Ριβέρα. Κάποιος άλλος, κάποιοι άλλοι έχουν διαφορετικές εκτιμήσεις. Ο Μπεκενμπάουερ, τεράστιος, ηγετικός, εγκέφαλος, όμως δεν είναι αιώνιος. Γιατί; Είναι δυτικός. Δεν είναι λατίνος. Δεν βγήκε από αλάνα, όπως ο Πελέ, ο Εουσέμπιο. Δυτικός και ο Πούσκας, και ο Κρόυφ, όμως ανήκουν στην αρτίστικη σχολή. Στη μπαλαδόρικη.

Λαϊκό προσκύνημα έγινε στη σορό του Εουσέμπιο. Θυμάμαι όταν ήμουν στην Πορτογαλία το αυτί μου άκουγε να τον λένε Εούζεμπιο, τον λαϊκό ήρωα. Έτσι είναι. Ο ποδοσφαιριστής είναι λαϊκός ήρως. Δεν θα γίνει λαϊκός ήρως ο πολιτικός, ούτε ο τραπεζίτης και ο δικηγόρος. Όπως το λέω. «Λαϊκός ήρωας» είναι ο Πορτογάλος από την Μοζαμβίκη. Τίτλο που δεν θα χαρίσει η Ιστορία στον Κριστιάνο Ρονάλντο, ας κερδίσει αυτή η τιτίκα περισσότερους τίτλους, πρωταθλήματα και χρυσές μπάλες.