ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ, ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΗ ΡΑΚΕΤΑ...

Η συντριβή του Αλκαράζ από τον Τζόκοβιτς στον ημιτελικό του Roland Gaross και τα λόγια συμπαθείας του βιονικού Σέρβου παρτιζάνου για τον ανερχόμενο πεζοναύτη από την Μούρθια στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, μου θύμισαν το showdown από την κλασική ταινία “Cincinnati Kid”  (1965). Εκεί η σφαγή είχε γίνει πάνω στην πράσινη τσόχα, όπου ο ταλαντούχος επαρχιώτης νεαρός από το Σινσινάτι, Στηβ Μακ Κουίν, ήταν σίγουρος και έτοιμος να εκθρονίσει τον θρυλικό Lancey Howard, βετεράνο πρωταθλητή του πόκερ (τον υποδυόταν ο σαυρόμορφος Έντουαρντ Ρόμπινσον σε μία ακόμα καταπληκτική ερμηνεία του- στη φώτο οι δυο τους). 

Στην τελευταία χαρτωσιά λοιπόν, παίζουν τα ρέστα τους. Ο Cincinnati τραβάει τον τρίτο άσσο για το φουλ του με δεκάρια, κοιτάζει το παγωμένο βλέμμα του γέρου απέναντι του και όλοι που στέκονται όρθιοι τριγύρω είναι σίγουροι ότι ο Kid «τον έχει». Κανείς τους δεν πιστεύει, κανείς τους δεν φαντάζεται ότι κρατάει κρυμμένο τον Βαλέ καρό για να κάνει φλος στη Ντάμα. Μέχρι που το φύλλο γυρνάει. Και μένουν όλοι κόκκαλο.

Κι αφού ανάβει του πούρο της νίκης ο ατσάλινος γηραιός πρωταθλητής, κοιτάζει τον αποσβολωμένο νεαρό του αντίπαλο και του λέει: «Είσαι καλός μικρέ. Αλλά, όσο είμαι εγώ τριγύρω, θα είσαι δεύτερος. Και καλά θα κάνεις να μάθεις να ζεις μ’ αυτό».

Ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς που νόμιζαν ότι είχε φτάσει η ώρα που ο Τζόκοβιτς θα άφηνε το θρόνο του στον νεαρό Ισπανό διεκδικητή. Τον βλέπω τον Αλκαράζ εδώ και δύο χρόνια και είχα γράψει πριν από καιρό ότι θα είναι το επόμενο Νο1 στην παγκόσμια κατάταξη. Ο νεαρότερος στην ιστορία. Από την άλλη, ο Τζόκοβιτς, πραγματικός τελευταίος των Μοικανών, ο μόνος που απέμεινε από τους Big-3 να συνεχίζει, βαδίζει πια στα 36 του. Και δεν είναι μόνο ο πανδαμάτωρ χρόνος, που έλεγα ότι θα βάραινε τη ζυγαριά. Ο Αλκαράζ έμοιαζε πραγματικά ασταμάτητος σε αυτό το τουρνουά. Εκείνον τον δύσμοιρο το δικό μας, τον σμπαράλιασε. Ο Τσιτσιπάς στον προημιτελικό έμοιαζε να πέρασε μπουλντόζα από πάνω του. Τον πίστευα τον Ισπανό. Τον περίμενα για νέο πρωταθλητή στο χώμα και διάδοχο του Ναδάλ.

Αλλά τούτο ο Σέρβος πολεμιστής είναι φτιαγμένος από πολύ σκληρό μέταλλο. Δεν είναι αρτίστας, δεν τον νοιάζει η καλλιτεχνία, δεν παίζει για την «διασκέδαση». Μιλάμε τώρα, ότι τη ρακέτα την έχει για όπλο. Το γήπεδο το βλέπει πεδίο μάχης. Και μέσα μπαίνει για πόλεμο. Και δεν μοιάζει καθόλου παράταιρο. Με τους βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι μεγάλωσε. Αυτή είναι η φτιάξη του. 

Στον ημιτελικό της Παρασκευής, από τις πρώτες ανταλλαγές φάνηκε τι θα γίνει.  Ο Τζόκοβιτς έπιασε τον νεαρό από το λαιμό και τον έδειρε. Τέτοιο ξύλο σε γήπεδο τένις δεν έχω ματαδεί. Κι αυτά που είπε μετά στην συνέντευξη τύπου είναι κοινοτυπίες. Και για τον Τσιτσιπά τα ίδια έλεγε πριν από δύο χρόνια, τότε που γύρισε από το 0-2 και πήρε τον τίτλο στο Παρίσι αλλά και μετά από τον τελικό στο Australian Open, όταν κι εκεί έκανε τον δικό μας μια από χόρτα.

 

Δεν με ξεγελάνε τα λόγια συμπαθείας και το υπομειδίαμα του Τζόκερ. Κανέναν δεν μετράει, κανέναν δε λογαριάζει αντάξιο του. Και ίσως να’ χει και δίκιο….

ΠΡΩΤΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ...