ΠΩΣ ΣΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΕ ΣΤΑ ΙΣΑ Η ΠΑΡΑΓΚΑ

Να μιλήσουμε σοβαρά. Τέρμα η πλάκα. Από τη δεκαετία του '60 τα πάντα στο ντόπιο ποδόσφαιρο κινούνται γύρω από τη διαιτησία. Αυτή ήταν και είναι η μεγάλη αγωνία κάθε αφεντικού ομάδας. Πως θα πάρει το επάνω χέρι στα κοράκια. Ε, όποιος είχε την διαιτησία, είχε το ποδόσφαιρο δικό του. Κανένας πρόεδρος δεν διέθετε χρόνο και σκέψη και χρήμα προκειμένου να κτίσει ορθολογικά ομάδα ικανή να παίζει ποδόσφαιρο θεαματικό και ποιοτικό. Η λαχτάρα ήταν να πάρει τον έλεγχο της διαιτησίας, αυτός, όχι ο άλλος πρόεδρος.

Η διαιτησία είναι δουλειά της ΕΠΟ. Της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, η οποία επιλέγει τους διαιτητές, τους ορίζει στους αγώνες και τους τιμωρεί. Αντιληπτό ότι όποιος πρόεδρος ΠΑΕ κάνει το κουμάντο στην ΕΠΟ έχει και τη διαιτησία στο τσεπάκι του. Επειδή παίζει η δημοκρατία είναι εύκολο, πανεύκολο να εκλεγεί η διοίκηση στην ΕΠΟ, που δεν θα έχει λόγο στη... διαιτησία. Θα αναλάβει ο μηχανισμός εκείνου του προέδρου ΠΑΕ που είχε εξαγοράσει τους περισσότερους προέδρους τοπικών ενώσεων, αυτούς που ψηφίζουν στην ΕΠΟ.

Να περιοριστούμε στα τελευταία χρόνια, να σταθούμε στην εποχή της περιβόητης Παράγκας. Η οποία δεν έκανε τίποτα περισσότερο απ' αυτό που γινόταν πριν. Η αλήθεια είναι ότι με την Παράγκα στήθηκε κανονική συμμορία και ''έπαιζε'' από Ά εθνική μέχρι ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Αναλάμβανε, δηλαδή, ομάδες εργολαβικά ή να τις προβιβάσει στην ανώτερη κατηγορία ή να τις προστατεύει. Η δύναμη της Παράγκας ήταν το μανατζάρισμα που έκανε στην ΕΠΟ!!! Η ομοσπονδία ήταν το απόλυτα ενεργούμενο της Παράγκας.

Οι συμφωνίες της Παράγκας με τις ομάδες που ανελάμβανε τηρούνταν στο ακέραιο. Ο Παραγκάρχης σε μεγάλο βαθμό έφτιαχνε τους πίνακες διαιτητών στα πρωταθλήματα. Απ' αυτόν εξαρτάτο αν θα επιλεγούν, αν θα σφυρίξουν ή όχι στο πρωτάθλημα οι μαυροφόρες, Και όσοι ήταν διαιτητές της Παράγκας κονόμησαν πολλά λεφτά.

Όλα γινόντουσαν φανερά, όσο κι αν σήμερα διαβάζεται απίθανο αυτό. Τα λεφτά ο παραγκάρχης δεν τα έδινε στο χέρι του διαιτητή, αλλά τα κατέθετε στον τραπεζικό του λογαριασμό. Αναφέρω τούτη τη λεπτομέρεια για να τονίσω την μαύρη πραγματικότητα. Η Παράγκα δεν είχε ανάγκη να κρυφτεί, ενεργούσε ''νόμιμα'', με την έννοια ότι ήταν αποδεκτή στην ποδοσφαιρική μας κοινωνία. Με μια άλλη κουβέντα, έτσι έχει μάθει στην Ελλάδα να πορεύεται στο πρωτάθλημα η κάθε ομάδα. Από εκείνη του καφενείου στη γειτονιά, μέχρι την ΠΑΕ με ιδιοκτήτη εφοπλιστή, βιομήχανο, καναλάρχη, μεγαλοεπιχειρηματία.