ΟΙ ΛΑΜΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΤΩΝ ΠΑΕ

 

Από τη φάτσα τον κόβεις τον πρόεδρο της ομάδας τι σόϊ πονηρός είναι. Και να μην είναι, από τη στιγμή που εμπλέκεται με το ποδόσφαιρο θα πονηρέψει. Διαφορετικά θα πάει άψαλτος. Θα κρατήσει ένα φεγγάρι. Για να επιβιώσει σημαίνει ότι έγινε της δουλειάς.

Ύστερα παίζει και το άλλο. Δεν αντέχει κάποιος στο λαβύρινθο του πρωταθλήματος, ειδικά της Β΄ εθνικής και όσο πιο χαμηλά τόσο περισσότερο χάνεται το τόπι, και εγκαταλείπει. Με τα χέρια ψηλά. Γίνεται αφεντικό ένας άλλος, να σύρει το κάρο, όμως στα χαρτιά δεν είναι ιδιοκτήτης κανονικός. Το σενάριο δούλεψε σε πλάτος και σε βάθος, σε διάφορες παραλλαγές, σ' όλες τις κατηγορίες, ακόμα και στο μεγάλο πρωτάθλημα.

Αν, λοιπόν, το μαγαζί είναι δικό του, δηλαδή έχει το μασούρι με τις μετοχές, παίζει για πάρτη του. Δεν κλέβει τον εαυτό σου. Ό,τι πληρώνει, μεταγραφές, προπονητή, μισθούς, το πληρώνει ο ίδιος.

Άλλο έργο είναι να διαχειρίζεται την ΠΑΕ εξουσιοδοτημένος από τον μεγαλομέτοχο. Τότε, αν τον παίρνει, χρεώνει περισσότερο το μαγαζί σε κάθε νταραβέρι και ό,τι τσουρνέψει το κάνεις παντελόνι.

Πριν από χρόνια κάποιοι πρόεδροι ΠΑΕ έπαιρναν χοντρά λεφτά κάτω από το τραπέζι από το συνδρομητικό κανάλι. Υπέγραφαν για τόσο και άρπαζαν τοοοόσο. Έχουν γίνει πολλές καταγγελίες για ξέπλυμα χρήματος στις ΠΑΕ. Άλλο αυτό. Οπότε, όμως, κάνει ένα ντου η δικαιοσύνη σπάει τα μούτρα της. Δεν βρίσκει άκρη.

Τελικά, η κουβέντα είναι μια. Ο μέσος τύπος προέδρου ΠΑΕ στη Ελλάδα δεν είναι επιχειρηματίας, με την έννοια ότι δεν σκέπτεται επιχειρηματικά. Να παράξει ένα προϊόν και να το πουλήσει. Όχι, αυτό. Η αγωνία του, το ενδιαφέρον του είναι τι θα βουτήξει. Τα έτοιμα πακέτα. Από κανάλια και τα άλλα. Όχι να στήσει επαγγελματικό μηχανισμό προώθησης και λανσαρίσματος του προϊόντος του. Στο φινάλε, πρόεδρος ΠΑΕ δεν σημαίνει ότι το παριστάνω τον αρχηγό κόμματος και περιμένω να με ψηφίσουν οι οπαδοί της ομάδας μου.
Διαβαστε ακομα:

ΤΕΜΠΕΛΑΚΟΣ ΜΕ ΚΑΚΕΣ ΠΑΡΕΕΣ