ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΜΑΧΑΛΑ

Με τον παίδαρο Τσιτσιπά, το καταλαβαίνω. Έλληνας είναι και δικαιολογείται να θέλεις να κερδίσει αυτός, όχι ο αντίπαλος του, ένας ξένος. Και να αισθανθείς ικανοποίηση για επιτυχία του ομορφόπαιδου Στέφανου, που δεν είναι μόνο μπάνικος, αλλά και σε υψηλό επίπεδο στο τένις. Έστω κι αν δεν έχεις ιδέα από το έργο, είσαι άσχετος, τέλος πάντων σαν ποδοσφαιρόπληκτος κάνεις κρα να δεις π.χ. Ρεάλ - Λίβερπουλ, ενώ θα σνομπάρεις κόντρα Ναδάλ- Τζόκοβιτς.

Τι καραγκιοζιλήκι είναι αυτό, η οπαδική φυλάδα να πανηγυρίζει επειδή η ομάδα πήρε το κύπελλο ή το πρωτάθλημα στο... χαντμπώλ ή το πόλο. Και καλεί την καφρίλα να νοιώσει περηφάνια για άθλημα που δεν το ξέρει, δεν το παρακολουθεί. Και η φυλλάδα το... θυμάται μόνο αν οι έφηβοι ή τα κορίτσια με τη φανέλα της ομαδάρας σηκώσουν κούπα.

Ναι, είμαι οπαδός, αλλά για μένα είναι άθλημα κινέζικο η τοξοβολία και το χόκεϋ. Δεν τα καταλαβαίνω, δεν ξέρω τους κανονισμούς τους. Θα μοιάζω ηλίθιος να χαίρομαι για κάτι άγνωστο. Και να πω ότι η ομάδα μου δείχνει το μεγαλείο της και τη ψυχή της στο σκουώς ή στο πιγκ πογκ. Στο φινάλε, δεν είμαι γελοίος να νοιώθω την ανάγκη να θριαμβολογώ για κάτι που δεν με εκφράζει, κάτι ξένο στη ζωή μου.

Εγώ είμαι από χωριό, από του ποδοσφαίρου τη γειτονιά, συγνώμη, δεν θα πάρω.

Διαβαστε ακομα:

ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΠΙΠΕΡΙ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΕΙΑ