ΤΟ ΟΡΓΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ

Ποδοσφαιριστής και ομάδα. Δυο διαφορετικά πράγματα, ακόμα κι αν συναντώνται. Ακόμα κι αν ο παίκτης φοράει τη φανέλα της ομάδας είναι άλλο μέγεθος. Εγώ, για να τρέξω την κουβέντα, έχω το ποδόσφαιρο υπεράνω τόσο της ομάδας, όσο και του ποδοσφαιριστή. Να, που στο πάνελ της κουβέντας μπήκε και το τρίτο κομμάτι του έργου. Το ποδόσφαιρο.

Τρία, λοιπόν. Ποδόσφαιρο, ομάδα, ποδοσφαιριστής. Και αφού το ξεκαθαρίσαμε, βάζουμε τη μπάλα στη σέντρα και ξεκινάμε το παιχνίδι.

Γίνεται δουλειά χωρίς ποδοσφαιριστές; Δεν γίνεται. Όπως δεν γίνεται δουλειά χωρίς ομάδες. Απεναντίας, ποδόσφαιρο γίνεται και χωρίς διαιτητές, και χωρίς προπονητές, αλλά και χωρίς θεατές. Χωρίς οπαδούς. Άλλο ότι δεν έχει νόημα παίκτες χωρισμένοι σε δυο σύνολα να κλωτσάνε το τόπι. Πρακτικά γίνεται, όμως. Να παίξουν μπάλα δυο ομάδες με ποδοσφαιριστές χωρίς να έχουν ανάγκη τις κάμερες, τις διαφημίσεις, τον γιατρό, τον διαιτητή, τον μεγαλομέτοχο, τον προπονητή, τον δημοσιογράφο, τον ατζέντη, τον οπαδό. Καθένα που έχει έτσι κι αλλοιώς το ρόλο του και θεωρείται απαραίτητος.

Μιλάμε για τις μεταγραφές. Τη ζάλη και το όργιο των μεταγραφών, που πράγματι κόβουν εισιτήρια. Ε, εγώ θα περιμένω να δω τι ψάρια πιάνει η ομάδα, όχι ο παίκτης, στο γήπεδο. Αδιάφορο επί της ουσίας αν μια μεταγραφή αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά της, αλλά η ομάδα σέρνεται. Μη χάνουμε τη μπάλα. Οι μεταγραφές δεν γίνονται για τις... μεταγραφές, αλλά για να ενισχυθεί η ομάδα. Τι να το κάνει ο οπαδός, αν φέρανε παικταρά που δεν κολλάει στην ομάδα. Κι αν αυτός αποδείχνει πόσο μετράει, αλλά η ομάδα έχει αγωνιστικό πρόβλημα.