ΓΙΑΤΙ Η ΜΠΑΛΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΧΑΡΙΖΕΙ... ΝΥΣΤΑ

Κατάθλιψη σε πιάνει όταν μετά από ένα παιχνίδι πρέμιερ ληγκ καπάκι βλέπεις... πρωτάθλημα ελληνικό. Αυτό της σούπερ ληγκ. Βέβαια. Σούπερ το λένε το πρωτάθλημα στην Ελλάδα. Και μαγκιά μας που φτιάξανε τη νούμερο δυο, τη σούπερ ληγκ 2. Να παίζεται ποδόσφαιρο τα ζώα μου πιο αργά. Και είπαμε, έχει να κάνει με το επίπεδο της φυσικής κατάστασης των ποδοσφαιριστών, που είναι για τα πανηγύρια.

Όπως για τα πανηγύρια είναι και όποιος νομίζει ότι οι ποδοσφαιριστές είναι μαραθωνοδρόμοι. Ότι φτάνει και περισσεύει να έχουνε πλεμόνια και να μη χάνουν στροφές μετά από μιάμισυ ώρα τρεχάλα. Καμία σχέση. Άλλο αυτό και άλλο να είναι απροπόνητοι από τεμπελιά και λούφα ή λάθος προπονημένοι από ασχετοσύνη.

Υπ' όψιν και το άλλο. Άλλο πλάνο η προπόνηση, το πρόγραμμα της προπόνησης, σκέτο σενάριο που από την προηγουμένη φτιάχνεται στο μπάσκετ, με τον τυφλοσούρτη στο ποδόσφαιρο. Άλλες οι ανάγκες και οι απαιτήσεις της μπάλας, άλλες του πρωταθλητή στο τένις, στο τρίαθλο, στην κωπηλασία, την πυγμαχία, ετσέτερα.

Το άλλο. Στο ποδόσφαιρο όλα κρίνονται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στη λεπτομέρεια. Στις λεπτομέρειες. Διαφορετική προπόνηση χρειάζεται ο επιθετικός π.χ. από τον στόπερ. Άλλους μυς δουλεύει ο κόφτης, άλλα τα πατήματα του εξτρέμ. Να γιατί ο ποδοσφαιριστής, ο μπασκετμπωλίστας, ο πολίστας που θέλει να διακριθεί έξω από τα γνωστά της γειτονιάς, της Ελλαδίτσας, φροντίζει να κάνει και ατομική προπόνηση. Πέρα απ' αυτή με την ομάδα του. Ακόμη και αν είναι αξιόπιστη η δουλειά στην ομαδούλα του. πάλι  δεν φτάνει. 

Πόσοι Έλληνες το κάνουν αυτό; Πόσες ώρες προπονείται την ημέρα ο μέσος Έλληνας, ο μέσος διεθνής ποδοσφαιριστής; Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι οι ελληνικές ομάδες έχουν αδυναμία να τραβήξουν ενενηντάλεπτο κάργα επιθετικό ποδόσφαιρο με αντίπαλο στριτζωμένο στην κόντρα.

ΤΟ ΟΡΓΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ