Ο ''ΜΕΓΑΛΟΣ'' ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΗΜΕΝΗ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ

Γαβγίζει ο δικός σου στην εξέδρα και το φχαριστιέται. Γκαρίζει το λατρεμένο σύνθημα και του δίνει και καταλαβαίνει. Ρυθμικά μαζί μ΄ άλλους και γεμίζει ο στόμας του. Ευφραίνεται η ψυχή του. «Ένα, δύο, τρία - γαμιέται η διαιτησία». Αυτή είναι η έμμετρη κραυγή, σκέτη ποίηση γηπεδική και επαναστατική. Σουξέ αγαπημένο το «Ένα, δύο, τρία - γαμιέται η διαιτησία».

 

Χωρίς να είμαι εκτός ρυθμού και δημιουργικού οίστρου κάνω παράφραση στο σύνθημα. και βροντοφωνάζω «Ένα, δύο, τρία - χαίρεται η... προεδρία!». Δηλαδή; Έχει τα κότσια να τολμήσει το χειρουργείο ο διαιτητής, όχι επειδή είναι βρυκόλακας, επειδή πίνει αίμα από τις ομάδες, αλλά επειδή έκανε τα κέφια του πρόεδρου της αντίπαλης ομάδας. Επειδή είναι διαιτητής της διαπλοκής. Σφυρίζει όπου φυσάει ο άνεμος. Χθες με την την άλφα κατάσταση, σήμερα με τη βήτα. Έτσι δεν είναι; Έτσι είναι.

 

Αν, λοιπόν, ο οπαδός καταδικάζει τη δωροδοκία, τότε οφείλει να θεωρεί κατηγορούμενο πρώτα αυτόν που ''τα δίνει'' στον διαιτητή. Αυτόν που έτσι ή αλλοιώς τον ελέγχει, τέλος πάντων έχει τον τρόπο να επηρεάζει τον σφυρικτράκια. Ο οπαδός, λοιπόν, πρώτα παραλαμβάνει τον δράστη, τον ηθικό αυτουργό, και μετά τα σούρει στον διαιτητή, ο οποίος πάει πάσο τον ισχυρό της πιάτσας. Πρέπει να συμφωνήσεις σ’ αυτό.

Ο φουκαράς ο διαιτητής δεν παριστάνει τον εξυγιαντή και τον πολέμαρχο εναντίον της διαφθοράς, όπως μας τα ζαλίζει ένας μεγαλοεπιχειρημάτιας πρόεδρος ΠΑΕ. Ο διαιτητάκος ακούει από την εξέδρα τα μπινελήκια για την μανούλα του, και το μόνο που σκέπτεται είναι να μην του πάρουν τη σφυρίκτρα. Μην τον πετάξουν από τον πίνακα. Κι αυτό θα γίνει αν δεν παίξει έτσι ώστε να μην έχει παράπονα ο άλφα και  ο βήτα μεγαλοπρόεδρος ΠΑΕ.