THE (FOOTBALL) SHOW MUST GOES ON...

 

Εν αρχή είναι το ποδόσφαιρο. Πρώτα αυτό και μετά οι ομάδες και οι ποδοσφαιριστές. Η παράσταση στο γήπεδο δεν σκηνοθετείται, η εξέλιξη της δεν ελέγχεται, και το αποτέλεσμα είναι ανεξάρτητο της αξίας και της... δικαιοσύνης, με βάση την απόδοση των αντιπάλων. Να, γιατί στο παιχνίδι υπεράνω είναι η μπάλα, απρόβλεπτη και πόρνη, και μετά όλα τα άλλα, όπως συχνά πυκνά και πανηγυρικά αποδεικνύεται. Το μαύρο γίνεται μαύρο. Και το άσπρο, μαύρο.

Βλέπεις ματς και λες αυτό που είδα το ένοιωσα για πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια. Παιχνίδι με πλήρη ποδοσφαιρική δράση και κρατούσε τον θεατή με κομμένη την ανάσα. Πεθαμένη και χωρίς ρυθμό ομάδα η μια ξύπνησε στο β' ημιχρόνιο, ο δε παικταράς τους και ήταν ροτβάιλερ και περνούσε το τόπι από την τρύπα της βελόνας. Έτσι άνοιξε λογαριασμό στο σκορ. Ο δε αντίπαλος έβρισκε ευκαιρίες αλλά καθόταν πάνω στο παγωτό.
Κτύπημα φάουλ πάνω από το τείχος και η μπάλα κατέληξε στο γάμα των δοκαριών. Ούτε από τον κινηματογραφικό Σούπερμαν πιανόταν. 

Το είπε άνθρωπος της δουλειάς, Ευρωπαίος ποδοσφαιράνθρωπος. Ότι η μια ομάδα από τακτική άφησε την πρωτοβουλία στον αντίπαλο, για να τον ''ανοίξει'' κι έτσι να διευκολύνει το δικό της σκοράρισμα. Μαλακίες. Δεν στέκεται μια τέτοια προσέγγιση. Η ομάδα ήταν σε κακή μέρα! Κάποιες στιγμές και στην κόντρα επίθεση ήταν νούλα, ακόμα και με περισσότερους παίκτες απέναντι σ΄ έναν μόνο και δυο μόνο αμυντικούς.

Όπως και να' χει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο the show must goes on... , όπως τραγουδούσε ο Freddie Mercury των Queen από το 1991, χρονιά που αποφασίστηκε να αναδιοργανωθεί το κύπελλο πρωταθλητριών και να στηθεί το πιο εμπορικό champions league.
Διαβαστε ακομα:

ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΠΟΙΟΣ... ΒΑΣΙΛΙΑΣ!